Το σημαντικότερο εύρημα της πρόσφατης δημοσκόπησης της GPO, δεν αφορά κατά τη γνώμη μας, ούτε το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών όπου η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται διχασμένη, µε το 48,1% να τάσσεται υπέρ και το 49,8% κατά, ούτε το ζήτημα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων όπου το 56,2% απαντά ότι συμφωνεί, ενώ το 40,7% ότι διαφωνεί.
Το σημαντικό εύρημα είναι ότι το 38,8% των ερωτηθέντων, εκτιμά ότι υπάρχει χώρος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας για την ίδρυση ενός νέου κόμματος και ότι το 13,9% δηλώνει ότι θα ψήφιζε αυτό το νέο κόμμα. Μια εκτίμηση που ακολουθεί τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όπου όλο και περισσότεροι πολίτες αναζητούν πολιτικές επιλογές πέρα από τις παρυφές των κομμάτων της παραδοσιακής δεξιάς. Και κυρίως αναζητούν με αγωνία απαντήσεις στα θέματα που έχουν να κάνουν με την οικονομική δυσπραγία, με την ανεργία και με το μεταναστευτικό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι προς αυτήν την κατεύθυνση στράφηκε και μέρος της Γερμανικής Αριστεράς, που υιοθέτησε με ευκολία τις θέσεις του ακροδεξιού κόμματος AfD σε σχέση με το μεταναστευτικό.
Δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, βρίσκονται σήμερα οι διάδοχοι της Χρυσής Αυγής, οι εκπρόσωποι των θρησκόληπτων και παραθρησκευτικών οργανώσεων και οι υπερασπιστές των ρωσικών συμφερόντων που εμπορεύονται μαντζούνια και επιστολές του Ιησού. Και μάλιστα στις κοινοβουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιουνίου, όλοι αυτοί μαζί είχαν συγκεντρώσει κοντά στο 13% των ψήφων.
Στην πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO, τα κόμματα αυτά συγκεντρώνουν ποσοστό της τάξης του 10,5% του δείγματος των ερωτηθέντων. Παρ’ όλα αυτά, κοντά στο 39% των ερωτηθέντων, εκτιμά ότι υπάρχει χώρος για τη δημιουργία ενός ακόμα πολιτικού κόμματος σε αυτόν τον χώρο. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε που βασίζεται αυτή η εκτίμηση. Στο γεγονός ότι τα δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας κόμματα, είναι κόμματα καρτούν; Ότι δεν εκφράζουν ένα συγκροτημένο χώρο; Ή ότι δεν προτείνουν πολιτικές λύσεις; Διότι η αλήθεια είναι ότι με σβάστικες, με κομποσκοίνια και κεραλοιφές, δεν παράγεται πολιτική. Παράγεται άρνηση, παράγεται αντίδραση, παράγεται απαξίωση, αλλά όχι πολιτική.
Και αυτό το νέο κόμμα θα ήταν έτοιμο να το ψηφίσει σχεδόν το 14% των ερωτηθέντων. Δηλαδή πολίτες, που είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ένα κόμμα, που απλά θα είναι «πιο δεξιά» από τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό το 14% δεν είναι ένα μικρό ποσοστό. Ειδικά αν προστεθεί στο 13% που συγκέντρωσε ο ευρύτερος αυτός χώρος στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2023. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε τι ψηφίζει τώρα αυτό το 14%.
Είναι άραγε από τον χώρο της Κεντροδεξιάς; Πολίτες που είναι δυσαρεστημένοι από την πολιτική που ακολουθεί η Νέα Δημοκρατία; Ή μήπως είναι πολίτες από τον χώρο της Αριστεράς που ρευστοποιείται μετά τις εξελίξεις στον Σύριζα; Μήπως η απολιτική φιγούρα του Στέφανου Κασσελάκη, η γραφικότητα του ΚΚΕ και η διαλυμένη εικόνα των υπολοίπων ομάδων, ωθήσει κάποιους πολίτες να αναζητήσουν μια νέα στιβαρή αντισυστημική φωνή «που θα τους τα λέει» και «που θα τους ξεμπροστιάζει»; Και όποιος βιαστεί να απαντήσει πως αυτά δε γίνονται, ας μελετήσει λίγο τις τεκτονικές μετακινήσεις των ψηφοφόρων της Αριστεράς προς τη Γαλλική Ακροδεξιά, καθώς και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των ψηφοφόρων στα κρατίδια της ανατολικής Γερμανίας. Μήπως όμως κι εδώ, στην Ελλάδα, δε βιώσαμε την πλήρη ταύτιση των άκρων κατά την περίοδο του κινήματος των αγανακτισμένων στις πλατείες, του αντιμνημονιακού μετώπου ή του αντιεμβολιαστικού κύματος;
Τα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός, οι ταυτοτικοί φόβοι, η οικονομική δυσπραγία, αποτελούν αφορμές που θα μπορούσαν να οδηγούσαν στη δημιουργία ενός νέου κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Με την προϋπόθεση ότι αυτό το κόμμα θα είχε έναν σοβαρό και ευφυή αρχηγό, μια συγκροτημένη αρχηγική ομάδα και ένα πλάνο επαφής με τους ψηφοφόρους. Τα κομποσκοίνια, οι κεραλοιφές και τα υπολείμματα των ναζί δεν μπορούν να παίξουν πολιτικό ρόλο σήμερα. Ωστόσο, ένα «έξυπνο» ακροδεξιό πολιτικό κόμμα μπορεί να τον παίξει. Το υλικό υπάρχει και η σπίθα είναι εύκολο να βρεθεί. Το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, οφείλει να αντιμετωπίσει αυτό το ενδεχόμενο.
