Του Γιάννη Σιδέρη
Αν σε κάτι συμφώνησαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την Φώφη Γεννηματά κατά τη χθεσινή τους συνάντηση, είναι στη ζημιογόνο παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, και γι αυτό θα πρέπει να φύγει το γρηγορότερο δυνατό. Ωστόσο η διαπίστωση δεν συνεπάγεται την συγκρότηση κάποιου μετώπου, γιατί ο τρόπος «αποπομπής του», αποκλίνει.
Ο αρχηγός της Ν.Δ., ο οποίος ζήτησε και την συνάντηση, επιμένει στη διενέργεια εκλογών, ενώ η κα Γεννηματά αντιτίθεται, θεωρώντας ότι οι εκλογές δεν είναι η λύση. Πάντως δεν υπάρχει ορατή άλλη λύση, για να αποσοβηθεί η επιταχυνόμενη επικινδυνότητα της κυβερνητικής παρουσίας. Το να παραιτηθεί οικειοθελώς της πρωθυπουργίας ο κ. Τσίπρας, και να συγκροτηθεί κυβέρνηση όλων των φιλευρωπαϊκών δυνάμεων, ανάγεται στη σφαίρα του φανταστικού.
Προφανώς – και δεν είναι μόνο υπόθεση – η Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μη έχοντας ακόμη εντυπωσιακή δημοσκοπική «ωρίμαση», δεν θέλει να δώσει την εντύπωση ότι άγεται από την στρατηγική του αρχηγού της ΝΔ.
Και τα μικρά καράβια έχουν μεγάλες φουρτούνες
Ο χώρος της κεντροαριστεράς βρίσκεται σε γενικό αναβρασμό. Κινήσεις, ομάδες, παρέες, κόμματα και κομματίδια, συγκλίνουν, αποκλίνουν, διαφοροποιούνται, συναινούν.
Εν αρχή είναι το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να αναβιώσει κάτι από τη δόξα του παρελθόντος. Το κατορθώνει στάγδην, αλλά οι δυνάμεις που «παρεπιδημούν» στον χώρο είναι αντιμαχόμενες, και κάποιες αλληλοσυγκρουόμενες.
Ο Ευ. Βενιζέλος, για τον οποίο πολύ δημοσιογραφικό μελάνι έχει χυθεί, προς το παρόν, είναι μάλλον το μικρότερο των προβλημάτων. Προς ώρας δεν έχει κάνει κινήσεις που να σηματοδοτούν αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ, ίδρυση δικού του κόμματος ή προσέγγισής του με κάποιο άλλο, παρότι υπήρξαν σχετικά δημοσιεύματα. Σε κάποιες μαζώξεις που έκανε πριν κανά δυο Σαββατοκύριακα στη Θεσσαλονίκη – και οι οποίες τροφοδότησαν τα σχετικά δημοσιεύματα – οι συμμετέχοντες αποκόμισαν την αίσθηση ότι μάλλον εξέπεμπε μια αίσθηση «ματαιότητας». Έμοιαζε γενικώς προβληματισμένος και δύσπιστος για την μελλοντική πορεία της χώρας, και για την δυνατότητα του μετώπου της λογικής, να αντιστρέψει την καθεύδουσα πορεία της.
Μάλλον σοβαρότερο πρόβλημα αποδεικνύεται η σύμπτυξη με το ΚΙΔΗΣΟ του κ. Παπανδρέου. Και χωρίς να κάνει κάποιος ρεπορτάζ, ως παρατηρητής στο facebook, παρακολουθεί σκληρές μάχες μεταξύ των οπαδών του, με τους ηρωικά εναπομείναντες στο ΠΑΣΟΚ, κατά τους δύσκολους καιρούς της απαξίωσης. Αιχμή αντιπαλότητας των «ΓΑΠικών είναι κυρίως οι «Βενιζελικοί». Διαπιστώνει κανείς ότι οι οπαδοί του κ. Παπανδρέου διέπονται από ένα «ταλιμπανισμό» περί το πρόσωπο του αρχηγού τους, και εξ αυτού, είναι επιθετικοί και απόλυτοι στις κρίσεις τους (αυτή είναι αυστηρώς προσωπική εντύπωση του γράφοντος).
Σε επίπεδο ρεπορτάζ τώρα, στελέχη του Παπανδρεϊκού κλίματος, όπως οι κ. Καρχιμάκης, Πετσάλνικος, Καστανίδης, ζητούν να αναγνωριστεί από το κόμμα η «θετική περίοδος» της διακυβέρνησης Παπανδρέου, και να αποδοκιμαστούν όσοι – θεωρούν πως – υπονόμευσαν τον πρώην πρωθυπουργό και τον εξανάγκασαν σε παραίτηση, ενώ στην συνέχεια συνεργάστηκαν με τη ΝΔ (λέγε με Βενιζέλο, δηλαδή).
(Σημείωση: Ένας αρχηγός, και δεν αναφερόμαστε καν στον Αντρέα, δεν εξαναγκάζεται σε παραίτηση. Αν το πράξει, θέτει υπό ακυρότητα τα αρχηγικά του προσόντα).
Υπάρχουν βέβαια και μετριοπαθή στελέχη που περιβάλλουν τον κ. Παπανδρέου, όπως οι κ. Δ. Ρέππας, ο Γ. Πεταλωτής ή ο Φ. Σαχινίδης, που προσπαθούν να δράσουν ενωτικά και να λειάνουν τις γωνίες. Παράλληλα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει και η παλιά γενιά, που εκφράζει το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, η οποία πλήρης κομματικού πατριωτισμού (π.χ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου), είναι αντίθετη στην μετεξέλιξη του κόμματος.
Εν μέσω των διασταυρούμενων πυρών, οι συνεργαζόμενοι ΔΗΜΑΡ και «Κινήσεις Πολιτών», μένουν αμέτοχοι, περιμένοντας να προχωρήσουν οι διαδικασίες της μετεξέλιξης, ώστε να καταλαγιάσουν οι αναταράξεις.
Παγωμένη ατμόσφαιρα υπάρχει και με τους τρεις πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που συγκρότησαν την «Ωρα Ευθύνης», Διαμαντοπούλου, Ραγκούση και Φλωρίδη. Στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι η παρουσία τους συσπειρώνει κάποια κοινωνικά στελέχη εκσυγχρονιστικής τάσης, στις τοπικές κοινωνίες, αλλά δεν βρίσκουν ανταπόκριση στη βάση (αυτό βέβαια μένει να φανεί).
Αντιπολίτευση με το γάντι
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ένα καταμετρημένο γεγονός. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταρρέει μόνο δημοσκοπικά, αλλά καταρρακώνεται στις αρθρωμένες δομές της Κοινωνίας, π.χ. στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα Σωματεία, τις Επαγγελματικές Ενώσεις, τα Επιμελητήρια, κλπ. Εκεί το ΠΑΣΟΚ ανασυντάσσεται, σχεδόν αυτομάτως. Δηλαδή η ανασύνταξη δεν οφείλεται τόσο στην παρέμβαση των κεντρικών επιτελείων, όσο στο γεγονός ότι ο κόσμος απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιστρέφει στην πολιτική του κοίτη.
Σίγουρα πάντως η ρωμαλέα αυτή ανασύνταξη στην αρθρωμένη κοινωνία, δεν εκφράζεται στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι πιο επιθετικό απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι!
