Ο Α. Τσίπρας με τοποθέτηση του κατονόμασε τον ίδιο τον πρωθυπουργό ως υπεύθυνο για την επισύνδεση του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη. Μέχρις εδώ δεν υπάρχει κάτι το ακραίο, καθώς πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις την αντικειμενική ευθύνη τη φέρει ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Αυτονόητα πράγματα.
Όμως ο Α. Τσίπρας πήγε και ένα βήμα παρακάτω. Μίλησε για σκάνδαλο Μητσοτάκη, υπονοώντας σαφώς πως αυτός διέταξε ή ήταν πλήρως ενήμερος για την επίμαχη επισύνδεση.
Διαβάζοντας αυτή τη δήλωση το μυαλό μου πήγε αυτόματα στον πρώην διοικητή της ΕΥΠ κ. Ρουμπάτη, ο οποίος εν ψυχρώ παραδέχθηκε πως επί των ημερών του παρακολουθούνταν δύο κυβερνητικοί παράγοντες και γι΄αυτές τις παρακολουθήσεις ήταν ενήμερος και ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Συνεπώς, με την ίδια ευκολία που αυτός μιλά για «σκάνδαλο Μητσοτάκη», με την ίδια ευκολία μπορούμε να μιλήσουμε και για «σκάνδαλο Τσίπρα». Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Δεν τα γνωρίζει αυτά ο Α. Τσίπρας; Μια χαρά τα γνωρίζει. Αλλά στο πλαίσιο μιας ακραίας, ισοπεδωτικής αντιπολιτευτικής τακτικής προσπαθεί να συντηρήσει ένα θέμα που καλώς ή κακώς έχει καταστεί ανεπίκαιρο. Δεν τον ενδιαφέρει αν, με τη δική του λογική, τις ίδιες ακριβώς ευθύνες που καταλογίζει στον Μητσοτάκη τις έχει και αυτός.
Μάλιστα, κάτι μου λέει πως για τις υποκλοπές που γινόταν επί ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξουν και άλλες αποκαλύψεις, που θα κάνουν τον Τσίπρα να ξανασκεφτεί τις σημερινές δηλώσεις του.
Όπως έγραφα σε προηγούμενα άρθρα μου κεντρική πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η στοχοποίηση του Μητσοτάκη, ενώ η Νέα Δημοκρατία μπαίνει σε δεύτερο κάδρο. Τις προάλλες μίλησαν για «ήττα Μητσοτάκη» επειδή η αμερικανική Γερουσία, σε πρώτη φάση, δεν έκανε δεκτή την τροπολογία Μενέντεζ για την Τουρκία. Πλήρης παραλογισμός και φαιδρότητα.
Όμως ο Α. Τσίπρας συντηρεί το θέμα Ανδρουλάκη και για έναν άλλο λόγο. Πιστεύει πως αυτό θα φέρει πιο κοντά τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ενώ θα αποκόψει εντελώς τις όποιες γέφυρες υπάρχουν μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Αγνοεί πως αυτές οι γέφυρες δεν υπάρχουν στην κορυφή των δύο κομμάτων-- ποτέ δεν υπήρξαν μετά το 2014-- αλλά στη βάση και πάνω στη λογική του αντι - ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που, όσο και να μην αρέσει σε κάποιους, εξακολουθεί και υπάρχει.
Τα αδιέξοδα στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανή, καθώς ό,τι αντιπολιτευτική μέθοδο και αν δοκίμασαν απέτυχε, εκ των δημοσκοπήσεων κρίνοντας. Και το κυριότερο, ο χρόνος τους τελειώνει, οι εκλογές πλησιάζουν και περιθώρια για αλλαγή αντιπολιτευτικής τακτικής δεν υπάρχουν. Θα συνεχίσουν επιτιθέμενοι αποκλειστικά στον πρωθυπουργό και ό,τι προκύψει.
Η ορατή προοπτική μιας νέας εκλογικής ήττας έχει οδηγήσει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα σε σπασμωδικές κινήσεις, ενώ απευθύνονται πλέον αποκλειστικά στο γνωστό φανατισμένο ακροατήριο που, ούτως ή άλλως, τους ακολουθεί τυφλά. Σίγουρη συνταγή για ήττα, καθώς το πολιτικό παιχνίδι παίζεται - όπως έχει γραφτεί κατ΄επανάληψη-- στον χώρο που βρίσκονται οι μετριοπαθείς πολίτες, χώρο στον οποίο δεν έχει πρόσβαση ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω του ακραίου αντιπολιτευτικού λόγου του.
