Έχουμε βρεθεί ως κοινωνία στο σημείο που θάβουμε οριστικά ένα ακόμη κληροδότημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα περίφημα «μπάνια του λαού». Τα οποία σε πρώτο επίπεδο έδειχναν σεβασμό στην ανάγκη των απλών ανθρώπων στην ξεκούραση. Σε δεύτερο επίπεδο ήταν το παραβάν που έκρυβε τη θερινή «απόσυρση» των κυβερνώντων -μηδέ της αντιπολίτευσης εξαιρουμένης- σε καμπάνες, κότερα, εξοχικά και χωριά.
Το εκκρεμές όπως συμβαίνει πάντα σε αυτή εδώ τη γωνιά του πλανήτη κινήθηκε στην άλλη άκρη, φτάσαμε σχεδόν στην ποινικοποίηση των διακοπών των πολιτικών. Μια παπαρατσική φωτογραφία του πρωθυπουργού από τη Φαλάσαρνα και μια σέλφι από την ίδια παραλία το ΣΚ έγιναν σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ απόδειξη της «ανεμελιάς» του ενώ ο καύσωνας και οι φωτιές ταλαιπωρούν τη χώρα. Ασχέτως αν οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι ο πρωθυπουργός, πολύ δε περισσότερο ο συγκεκριμένος, έχει δικαίωμα σε μια «ανάσα», τα μέτρα και τα σταθμά στην κοινωνία έχουν αλλάξει.
Τα έχει αλλάξει ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μετατρέποντας την πρωθυπουργία από τον χαβαλέ του Αλέξη Τσίπρα «τι θέλεις να σου κάνω εγώ;» στην αναδοχή της απόλυτης ευθύνης του αξιώματος αλλά πρωτίστως μέσα από την αποτελεσματική διαχείριση πρωτοφανών κρίσεων και προκλήσεων. Όταν οι φωτιές καίνε σαφώς προτιμάμε να βλέπουμε τον Κ. Μητσοτάκη με το κοστούμι στο Μαξίμου παρά με το μαγιό του. Ανθρώπινη η ανάγκη μας. Ανθρώπινη και η δική του ανάγκη για μια στιγμή έξω από το κοστούμι του.
Πάντως με τις μπηχτές τους για τη Φαλάσαρνα και τις φωτιές, στην Κουμουνδούρου ακροπάτησαν ξανά τη νάρκη της μνήμης. Ακόμη και σήμερα ο πρόεδρος, οι πρώην υπουργοί και τα μεσαιο-μικρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να κατανοήσουν ότι απ' όλα όσα έγιναν στο χρόνο του κυβερνητικού βίου με τους ΑΝΕΛ, εκείνο που τράβηξε από τη συνειδησιακή αφασία την κοινωνία ήταν το σοκ από τον ανυπέρβλητο κυνισμό και τον πολιτικό αμοραλισμό που επέδειξαν στην επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι.
Όσοι δεν είχαν φοβηθεί από το τζόγο με την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας τον Ιούλιο του 2015 τρομοκρατήθηκαν τον Ιούλιο του 2018 από το μαύρο θέατρο και το κρυφτούλι με τους νεκρούς. Δεν σοκαρίστηκε κανείς παραπάνω βλέποντας τις φωτογραφίες του τότε πρωθυπουργού λίγες μέρες μετά το Μάτι να αναζητεί γαλήνη, αναψυχή και πούρα στο σκάφος του εφοπλιστικού ζεύγους Παναγόπουλου. Η διαδοχή των γεγονότων έκανε απεχθή την αυγουστιάτικη ανεμελιά Τσίπρα. Όχι αυτή καθεαυτή η επιλογή.
Και στην περίπτωση Μητσοτάκη λείπει δόξα σοι ο θεός αυτή η τραγική διαδοχή των γεγονότων. Εδώ έχουμε φωτιά και δημόσια παραλία. Εκεί είχαμε τραγωδία νεκρούς και σκάφος της πλουτοκρατίας. Προσωπικά έχω κρατήσει στο μυαλό μου και δυο πραγματάκια που είχε πει ο κ. Τσίπρας για τα ενσταντανέ στο Odyssey των Παναγόπουλων σε μια κονταρομαχία στη Βουλή με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Μητσοτάκη. Διαμαρτυρήθηκε ότι το… παρακράτος υπέκλεψε «προσωπικές στιγμές του» και προσφέρθηκε να του δώσει πιο ευχάριστες φωτό από το σκάφος. Τις σέλφι με το προσωπικό της θαλαμηγού και μια που κάνει ψαροντούφεκο. «Γιατί μου αρέσει και το ψαροντούφεκο…» είχε πει με το υπαινικτικό θράσος του. Ψαροντούφεκο βεβαίως βεβαίως που του έμαθε ο Πάνος Καμμένος. Για να μην ξεχνάμε.
