Του Γιάννη Σιδέρη
Σε ασταθές τοπίο βρίσκεται η κυβέρνηση με την ψήφιση των επαχθών μέτρων και αναμένει με αγωνία τα αποτελέσματα του σημερινού Eurogroup. Ο ομφάλιος λώρος που την συνδέει με την ελπίδα επιβίωσής, είναι μια κάποια ρύθμιση του χρέους.
Έχοντας αναδείξει σε πολιτικό και οικονομικό… φετίχ τη διευθέτησή του, θεωρεί ότι αν αυτό επιτευχθεί, δε θα είναι απλώς μια τεχνικοοικονομική συμφωνία, αλλά θα επεκτείνει κυκλικά τις επιδράσεις του και θα αναδιατάξει, για την επόμενη δεκαετία, το οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί η χώρα! Κατά τους κυβερνητικούς κύκλους, το χρέος σε συνδυασμό με τα πρωτογενή πλεονάσματα, τους ρυθμούς ανάπτυξης και την ποσοτική χαλάρωση, θα αποτελέσουν το έναυσμα για την επιστροφή στην κανονικότητα. Ο Ευ. Τσακαλώτος δήλωσε αισιόδοξος ότι στο Eurogroup «μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια καλή και οριστική λύση».
Φυσικά είναι εντυπωσιακή, η εμμονή της κυβέρνησης, αφ' ης στιγμής η ίδια έχει υπογράψει τον Μάιο του ''16 ότι η ρύθμιση θα συζητηθεί το ''18. Σαφώς στο συνεχές αίτημά της αναδεικνύεται και η ανάγκη να επιτύχει κάποια απόφαση που θα αποτελέσει τομή στην οικονομική πορεία της χώρας. Αυτή αξιοποιούμενη με την κατάλληλη επικοινωνιακή υπερεκμετάλλευση, πιστεύει ότι θα είναι ικανή, αν όχι να της χαρίσει και την επόμενη κυβερνητική θητεία, σίγουρα να επαναπατρίσει απογοητευμένους ψηφοφόρους, ανακόπτοντας την δυνατότητα της ΝΔ για αυτοδυναμία.
Ήδη η ξέφρενη προπαγάνδα, για κάτι που ακόμη δεν είδαμε, εκπέμπει φαιδρότητα. Μετά τον πρωθυπουργό που δήλωσε ότι θα φορέσει γραβάτα άμα πάρουμε το χρέος (κάτι σαν τα μαύρα πουκάμισα των Κρητικών στην Τουρκοκρατία: «άμα λευτερωθεί η Κρήτη»), επανήλθε και ο κ. Σπίρτζης. Δήλωσε ότι με τη διευθέτηση του χρέους η χώρα αλλάζει σελίδα, ενώ είναι παρουσιάστηκε σίγουρος ότι ο πρωθυπουργός θα τη φορέσει τη γραβάτα.
Εντάξει έχει γίνει κλισέ η ρήση Μιτεράν, ότι πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων, αλλά όταν το συγκεκριμένο ζήτημα αντιμετωπίζεται με τέτοια επικοινωνιακή ελαφρότητα, - και με τέτοια ελαφρά σύμβολα επιπέδου εκπομπής «κοινωνικής κριτικής» - κατανοεί κανείς την ποιότητα της πολιτικής σκέψης των κυβερνώντων.
Επίσης η επί εξάμηνο καθημερινή έκκληση για το χρέος, είναι μη πειστική, και μάλλον εκ του πονηρού. Αφενός η κυβέρνηση θυματοποιείται για να δείξει ότι φταίνε μόνο οι άλλοι, την στιγμή που η ίδια θυσίασε τις αρχές της στο βωμό της πατρίδας, αφετέρου με τον τρόπο αυτό καλύπτει την ολοσχερή ανικανότητά της στη διαχείριση της χώρας. Εκπέμπει το μήνυμα ότι το χρέος που δεν μας κόβουν, είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε. Το γεγονός ότι με τους προηγούμενους είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται κάποια πρόοδος, δεν το εξετάζει το τμήμα του φανατισμένου ή απελπισμένου λαού, που «πουσάρεται» να πιστεύει ότι για τη δυστυχία του φταίνε μόνο οι άλλοι και όχι οι δικές του επιλογές.
Πρώτιστο μήνυμα της κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι οι προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων –επενδύσεων που παράγουν προϊόντα - επιπροσθέτως βέβαια αυτών που άρχισε να δέχεται, εκποιώντας τη δημόσια περιουσία. Ωστόσο τα σήματα που έστειλαν στο διεθνές επενδυτικό κοινό δυο χρόνια τώρα κάποιοι «αγωνιστές» υπουργοί, ήταν πλήρως αρνητικά έως και απαγορευτικά.
Σαφώς η διευθέτηση θα διευκολύνει την πρόσβαση στις αγορές (και τότε θα νοσταλγήσουμε τα επιτόκια των «τοκογλύφων» δανειστών), θα διασφαλιστεί κάποια σιγουριά στις μεταβολές των επιτοκίων, θα δοθεί η αίσθηση βιωσιμότητας, θα υπάρξει μια στοιχειώδη επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλά αυτά δεν αρκούν εάν η κυβέρνηση δεν προσελκύσει επενδύσεις κι ως τώρα έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί.
Τελικά το αφήγημα του χρέους είναι το μόνο που έχει απομείνει να εκπέμψει προς τους χειμαζόμενους πολίτες. Εστερήθη των υπολοίπων αφηγημάτων, γι αυτό τα στελέχη της το ΣΚ αναμασούσαν σε συνεντεύξεις τους τα παλιά και πολυφορεμένα: Περί του παλιού πολιτικού συστήματος, τα περί ιδιοκτησίας του προγράμματος που δεν το αποδέχονται, περί της λιτότητας που δεν την υιοθετούν (αλλά μας επέβαλαν 5 δις μέτρα), περί των φτωχών για τους οποίους νοιάζονται (αλλά τους αυξάνουν)! Το μόνο νέο αφήγημα που προστέθηκε ήταν από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, η θετική πορεία των ελληνικών ομολόγων (αυτά που ως πριν ένα χρόνο τα αποκαλούνταν εργαλεία του καζινοκαπιταλισμού).
Και στο μόνο που ελπίζουν είναι να φέρουν τη χώρα εκεί που βρισκόταν πριν δυόμισι χρόνια: Αύξηση του ΑΕΠ (λιγότερο όμως περί τα 20 δις), ανάπτυξη, που το 14 είχε ήδη υπάρξει, (αλλά βέβαια η δική τους θα είναι «δίκαιη»), έξοδο στις αγορές (την ετοιμάζει η Rothschild αλλά ο συγκυβερνήτης Πάνος που τους κατακεραύνωνε, ούτε μιλιά), σταθεροποίηση των επιτοκίων ώστε οι χρηματοδοτικές ανάγκες να μην υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα γίνεται παρανάλωμα φτωχοποίησης, εξανδραποδισμού των νέων, αυξανόμενης αδυναμίας στην αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας, κλπ. Αλλά οι οιμωγές δεν προσφέρουν. Παραλλάσσοντας την ρήση του Τζων Κέννεντυ, θα λέγαμε πριν η κυβέρνηση διερωτηθεί τι κάνουν οι ξένοι για την χώρα μας, ας διερωτηθεί τι έκανε η ίδια γι αυτή.
