Μια πρακτική αναγκαιότητα, όπως τα μέτρα για τον κορονοϊό ιδεολογικοποιείται στο έπακρον από αυτούς που μεγάλωσαν με την καθοδήγηση των επαγγελματιών αγγιτατόρων, ότι τα πάντα είναι πολιτική.
Έτσι στην αναγκαιότητα να κλείσουν τα μπαρ και τα εστιατόρια νωρίς το βράδυ, ή στην ανάγκη να μην συνωστίζονται οι νέοι στις πλατείες, ανιχνεύουν όχι την ανάγκη αποκοπής της μετάδοσης, αλλά την πρόθεση των εξουσιών να ελέγξουν τους λαούς, και ιδιαίτερα να δαμάσουν τη νεολαία «που βγάζει γλώσσα στις άνωθεν εντολές» (λες και η νεολαία με τις μεταμεσονύκτιες μπύρες στις πλατείες κάνει επανάσταση και θα καταρρεύσει η εξουσία).
Άλλοι πανηγυρίζουν, ότι ο ιός επανέφερε στο προσκήνιο τις σοσιαλιστικές αξίες. Γράφει ούλτρα αριστερός καθηγητής (όταν λέμε αριστερός, όπως είχε διευκρινίσει η Παπαρήγα, δε εννοούμε κομμουνιστής), πως ο ιός είναι αποτέλεσμα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης που προκάλεσε η επιθετική ανάπτυξη της… νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Καμία αντίρρηση ότι η παγκοσμιοποίηση με την ανάπτυξη των μεταφορών ευνόησε τη μετάδοση. Αλλά - χωρίς να εντασσόμαστε τους υποστηρικτές - η «νεοφιλελεύθερη» που κολλάει; Προφανώς νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα υπήρχε και στην αρχαία εποχή που ο λοιμός θέρισε την Αθήνα του Περικλή και τον ίδιο, κατά τον μεσαίωνα που η μαύρη πανώλη σκότωσε έως και 200 εκ. ανθρώπους, ή 100 χρόνια πριν που η ισπανική γρίπη πήρε τη ζωή περί τα 50 εκ. ανθρώπων.
Παρομοίως και ο Σκουρλέτης χθες στη Βουλή, με αφορμή την πανδημία δήλωσε ότι χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και προσβάσιμο σε όλους σύστημα Υγείας. Το ίδιο κανοναρχούν στα τηλεπαραθύρια όλα τα στελέχη του από την εμφάνιση του ιού, προσπαθώντας να δικαιώσουν τις κομματικές τους θέσεις.
Δεν αντιστρατευόμαστε ως θέση αρχής την άποψη, υπό προϋποθέσεις βέβαια. Καταγράφουμε απλώς την πλήρη ιδεολογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Ηρθε με αυτές τις ιδέες, δεν τις κατέστησε κοινή συνείδηση, δεν τις εμβολίασε στην κοινωνία , η οποία και σχετικά σύντομα του έδειξε την πόρτα της εξόδου. Και ήρθε η επιδημία ως - αθέλητη - ευκαιρία για να δηλώσουν ιδεολογικά… δικαιωμένοι.
Όμως οι πολιτικές θέσεις δεν έχουν δυνατότητα μακρόχρονης βιωσιμότητας επειδή προς στιγμήν μοιάζουν - δήθεν - να επιβεβαιώνονται. Σε συνθήκες κρίσης πάντα αναλαμβάνει το κράτος τη διαχείρισή τους, αλλά αυτό δεν δικαιώνει διαχρονικά κάποια ιδεολογία. Ο Μητσοτάκης αν και φιλελεύθερος ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας που άφησαν λειψό, με μισές τις ΜΕΘ οι «αποκλειστικοί» υπερασπιστές του, χωρίς να δηλώνει έστω κεντροαριστερός.
Κάποτε θα περάσει και η λαίλαπα του ιού. Όπως είχε πει στην μεγάλη ύφεση του ‘29 στις ΗΠΑ ο μεγάλος βιομήχανος της εποχής Τζον Ροκφέλερ, « Αυτές είναι δύσκολες μέρες, που αποθαρρύνουν πολλούς. Στα 93 χρόνια της ζωής μου, υφέσεις ήλθαν και πέρασαν. Η ευημερία πάντα επέστρεφε και αυτό θα συμβεί και σε αυτή την περίπτωση».
Αυτό θα συμβεί και σε αυτή την περίπτωση. Ο ζόφος κάποια στιγμή θα απέλθει, η υγεία θα επανέλθει. Μαζί τους θα επιστρέψει και η κανονικότητα. Και τότε η κριτική θα γίνεται για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία. Και τότε είναι που θα έχει σημασία. Η έκτακτη επικαιρότητα των αναγκών δεν δικαιώνει την διαχρονικότητα των θέσεων. Αν ήταν έτσι, τότε θα δικαιωνόταν το ΚΚΕ και όχι ΣΥΡΙΖΑ, ως πιο αντιπροσωπευτικός ιδεολογικός φορέας της πλήρους κρατικοποίησης.
Οσο για τους νέους που συνωστίζονται στις πλατείες, οι ίδιοι δικαιολογούνται. Έχουν το ανέμελο της ηλικίας και την αίσθηση του άτρωτου. Ολοι έτσι θα φερόμασταν στη θέση τους. Εκείνοι που δεν δικαιολογούνται είναι οι μεσήλικες δημοσιολογούντες, που ξαφνικά ανέδειξαν ως νέο ηδονιστικό φετίχ το δικαίωμα των νέων να συνωστίζονται στις πλατείες. «Νέοι είναι, θα θάψουν τα νιάτα τους;» διερωτώνται.
Και φυσικά σε αυτή τη νοοτροπία έχει συμβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του Τσίπρα και του αρμόδιου για την παιδεία Ν. Φίλης. Την Ανοιξη είχαν κατηγορήσει την κυβέρνηση για τους αστυνομικούς ελέγχους που διεξήγοντο στις πλατείες, ή για το άνοιγμα των σχολείων τότε, λέγοντας ότι στοχοποιεί τη νέα γενιά!
Χθες στην επίσημη ενημέρωση ο καθηγητής Μαγιορκίνης επεσήμανε ότι βασικός φορέας μετάδοσης της νόσου είναι οι ηλικίες από 18 ως 40.
Γι’ αυτό το κράτος θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρό στους ελέγχους και τις ποινές. Με δυο μήνες εξόδου αλλά χωρίς συνάθροιση, δεν θα στερηθούν δα και τα νιάτα τους και τη ζωή τους. Εκείνοι που τα στερούνταν ήταν οι παππούδες τους σε πραγματικούς πολέμους. Ας έχουμε συνείδηση εποχών και εννοιών.
