Στην Ουκρανία γράφεται εποποιία που θα μείνει στην ιστορία: «Μικρός λαός και πολεμά», θυσιάζεται για αρχέγονες αξίες, πατρίδα, τιμή, έθνος, τιμή, και αυτά είναι ανεξάρτητα και από τις αιτίες του πολέμου.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται, και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, την απελπισμένη μάχη των Ουκρανών ο καθένας τη στενεύει στα δικά του μέτρα. Το ΚΚΕ είναι κατά του ιμπεριαλισμού, και ο συνδικαλιστής του στη Λυρική, από αυτούς που απαγόρευσαν να ακουστεί ο εθνικός ύμνος της Ουκρανίας, μας λέει ότι «στην εισβολή στην Κύπρο θα ήμασταν και με τον Τουρκικό και με τον ελληνικό λαό».
Δεν υπάρχει δηλαδή επιτιθέμενος, κατακτητής ή αμυνόμενος και αποδιωγμένος. Τώρα που δεν επιτίθεται το ΝΑΤΟ ώστε να έχουν να καταγγείλουν (όπως σωστά κατήγγειλαν κάποτε τις Νατοϊκές επιθέσεις), η Αριστερά μεταμορφώθηκε σε κάτι σαν… «παιδιά των λουλουδιών».
Καταδικάζει τον πόλεμο από όπου και αν προέρχεται. Στην ίδια μοίρα δηλαδή αυτοί εισβάλουν σε ανεξάρτητη χώρα και οι υπερασπιστές της που θυσιάζονται για να την υπερασπιστούν.
Το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε τηλεοπτικό σποτάκι με το οποίο προσπαθεί να στρατολογήσει μέλη ενόψει του 3ου συνεδρίου, παρουσιάζει σκηνές από τους κατοίκους που ξεσπιτώνονται στην Ουκρανία. Μας «ενημερώνει» ότι «την ιστορία δεν τη γράφει ο φόβος. Τη γράφουν οι άνθρωποι απέναντι στον πόλεμο, οι άνθρωποι απέναντι στην αδικία».
Τόσο... φιλοσοφημένο! Όταν δεν θες να πάρεις θέση σε μια εισβολή που τώρα διεξάγεται, που τώρα σκοτώνονται άνθρωποι, που τώρα ανατινάζονται σπίτια και που τώρα εκατομμύρια παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, το ρίχνεις στη «βαθιά φιλοσοφία» ουμανιστικής ΜΚΟ.
Παρεμπιπτόντως σε επικοινωνιακό επίπεδο, μετά την γκάφα που έκανε η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγες ημέρες, όταν μπέρδεψε το σήμα της ειρήνης με το σήμα της… μερσεντές, χθες υπήρξε και νέα, του κόμματος αυτή τη φορά. Στο προαναφερθέν σποτάκι έχουν μουσικό υπόβαθρο και πλάνα που είχε χρησιμοποιήσει… η ΝΔ σε προεκλογικό σποτάκι της το 2019! Στο ΣΥΡΙΖΑ, που τουλάχιστον στην επικοινωνία ήταν άριστος, αυτά δείχνουν ένα κάποιο άγχος.
Κατά τα άλλα από το κόμμα διοχετεύουν ότι προβληματίζονται για την ενδεχόμενη σύμπραξη με το ΚΙΝΑΛ, επειδή το κόμμα τάχθηκε υπέρ της αποστολής πολεμικού υλικού στην αμυνόμενη Ουκρανία, συμπράττοντας έτσι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Διοχετεύουν δυσαρέσκεια και δήθεν δεύτερες σκέψεις, λες και το ΚΙΝΑΛ είναι αυτό που παρακαλεί για συνεργασία τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι το αντίθετο. Και κάνουν και τον δύσκολο!
Από όσο παρακολουθούμε την επικαιρότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που ασκεί ασφυκτική πίεση στο ΚΙΝΑΛ για την «προοδευτική κυβέρνηση». Και παρότι τα ποσοστά δεν βγαίνουν, διατηρούν το θέμα στον αφρό για να δείχνουν στους οπαδούς τους ότι υπάρχει πολιτική προοπτική και ότι παραμένουν εν δυνάμει κόμμα εξουσίας.
Τα δύο κόμματα αυτοτοποθετούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Το ΚΙΝΑΛ αυτοδικαίως και ταυτοτικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ από ψευδεπίγραφη μεταγραφή. Ωστόσο, δεν έχουν κοινή αντίληψη για τα προβλήματα της χώρας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα εθνικά, αφού το ΚΙΝΑΛ ψήφισε τα Ραφάλ, την ελληνογαλλική συμμαχία, τα εξοπλιστικά στον προϋπολογισμό, ενώ θα ψηφίσει και την αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Έχουν απόσταση και σε πλείστα θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσκολλημένος στο υστερικό «όχι σε όλα» καταψηφίζει τα πάντα, νομίζοντας ότι κάνει δομική αντιπολίτευση.
Αντιθέτως, το ΚΙΝΑΛ, με την κάποια μετριοπάθεια που αποπνέει η θητεία του αρχηγού του στην Ευρωβουλή και η ώσμωσή του με τους ευρωπαίους σοσιαλιστές, εκφράζει παρατηρήσεις αλλά ψηφίζει αυτά εκ των νομοσχεδίων που θεωρεί θετικά. Όπως προχθές που ψήφισε το νομοσχέδιο για την οπαδική βία ή τον Φεβρουάριο τη σύμβαση για το νέο παιδιατρικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Και κυρίως δεν διστάζει να πάρει θέση αναλαμβάνοντας το κόστος, όταν στον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να το παίξουν… Χριστιανόπουλα.
