Οι συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν οι μεγαλύτερες της Μεταπολίτευσης. Βασικό γνώρισμά τους τα νέα παιδιά, που πήγαν να τιμήσουν τη μνήμη των συνομηλίκων τους. Αυτή η αυθόρμητη συμμετοχή θα πρέπει να προβληματίσει κόμματα και νεολαίες διότι δείχνει πως υπάρχει κάτι μέσα σε αυτά τα παιδιά που δεν μπορούν να το πιάσουν. Που τους ξεφεύγει. Δεν γνωρίζω αν η χθεσινή ευαισθησία τους αφορά αυτό το συγκεκριμένο γεγονός ή αν είναι η συνειδητοποίηση των κοινωνικών αδιεξόδων τους ή αν είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας χωρίς στόχους και όραμα. Πάντως, ένα μήνυμα εστάλη προς το πολιτικό σύστημα συνολικά και φυσικά προς την κυβέρνηση ειδικότερα.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Θα μπορέσουν οι διοργανωτές αυτών των συγκεντρώσεων να κρατήσουν το θέμα των Τεμπών στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας; Έχουν μια στρατηγική; Ή μήπως η 28η Φεβρουαρίου, με τις πρωτοφανείς συγκεντρώσεις, ήταν η κορύφωση μιας πορείας που ξεκίνησε πριν από δύο μήνες;
Όπως και να διαμορφωθεί η κατάσταση-και αυτό θα φανεί, πλην δραματικού απροόπτου, μέσα στις επόμενες 15 μέρες-η κυβέρνηση οφείλει, έστω πολύ καθυστερημένα, να διδαχθεί από τα λάθη της επί του συγκεκριμένου θέματος. Βέβαια, το έργο της είναι ιδιαίτερα δύσκολο καθώς η κατηγορία της συγκάλυψης, αν και έχει καταρρεύσει, εξακολουθεί να κυριαρχεί, ενώ ο κεντρικός χειρισμός βρίσκεται στα χέρια της, ούτως ή άλλως, βραδυκίνητης Δικαιοσύνης. Πάντως, το ζητούμενο είναι να εγκαταλειφθεί η αφ΄υψηλού κυβερνητική θεώρηση της τραγωδίας των Τεμπών.
Ο πρωθυπουργός καλείται, με καθαρό μυαλό, να χαράξει τις επόμενες κινήσεις του. Να κάνει έναν ανασχηματισμό χωρίς ανακυκλώσεις κουρασμένων προσώπων και να επανεκκινήσει το κυβερνητικό έργο. Όσοι φαντάζονται πως θα παραιτηθεί, ζουν στον κόσμο τους. Στην πιο ακραία περίπτωση θα προκηρύξει εκλογές και οι πολίτες θα τεθούν προ των ευθυνών τους. Αυτοί θα επιλέξουν ποιον θέλουν για πρωθυπουργό.
Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες. Με τσιριδούλες γραφικών ή ρωσοψεκασμένων στο Διαδίκτυο καμιά κυβέρνηση δεν έπεσε. Και όσοι καπηλεύονται τις τεράστιες συγκεντρώσεις για να ζητήσουν την παραίτηση του «Κούλη», τελικά κάνουν ζημία πρωτίστως στους συγγενείς των 57 θυμάτων.
Αν βεβαίως κάποιος ή κάποιοι μέσα από τη Νέα Δημοκρατία πιστεύουν ότι αυτοί θα κάνουν καλύτερα τη δουλειά του πρωθυπουργού, ας βγουν μπροστά και ας το πουν. Ας πουν στον Μητσοτάκη «φύγε εσύ να έρθει άλλος», αναλαμβάνοντας και όλες τις συνέπειες της πράξης τους. Άλλωστε-αν υπάρχουν τέτοιοι Νεοδημοκράτες βουλευτές-τους δίνεται η ευκαιρία να υπερψηφίσουν την πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ. Απλά πράγματα.
Διαφορετικά μπαίνουμε και πάλι σε μια κανονικότητα, η οποία ως γνωστόν δεν βολεύει στην Αριστερά, σύμφωνα με δήλωση στελέχους της. Τελικά, ρυθμιστής των εξελίξεων είναι ο πρωθυπουργός όχι μόνον για τους γνωστούς τυπικούς λόγους, αλλά διότι κυριαρχεί των αντιπάλων του σε όλα τα επίπεδα και ηγεμονεύει στην πολιτική σκηνή επί εννέα συναπτά έτη.
ΥΓ:Για τα επεισόδια δεν έχω να προσθέσω κάτι. Αποτελούν το καθιερωμένο show μαζικών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Στο εύλογο ερώτημα των ανυποψίαστων: «γιατί;» η απάντηση είναι μια: γιατί είναι μπαχαλάκηδες. Άλλωστε είναι σύμπτωμα όλων των δημοκρατικών κοινωνιών.
