Του Γιάννη Σιδέρη
Έχει δίκιο ο Νίκος Τόσκας ότι τα μέλη του Ρουβίκωνα «πολιτικά κινούνται σαν μωρά» και ότι οι δράσεις τους είναι γραφικές. Φυσικά είναι γραφική και η άποψη του ιδίου ότι «έχουν γίνει περίπου 67 συλλήψεις και πάνω από 100 προσαγωγές». Ε, και;
Βέβαια οι ζημιές που προκαλούν τα πολιτικά μωρά του Ρουβίκωνα δεν είναι και τόσο… χαριτωμένες όσο εκείνες των κανονικών μωρών, αλλά αυτά έχει ο ιδεασμός της επανάστασης. Μόνο που ο κ. Τόσκας δεν είναι κοινωνικός αναλυτής ή αρθρογράφος για να προβαίνει σε κοινωνιολογικές και ψυχογραφικές προσεγγίσεις. Είναι υπουργός Προστασίας του Πολίτη, και ορκισμένος στο Σύνταγμα να τηρεί το νόμο. Επί αυτού θα κριθεί και όχι από την εμβρίθεια των αναλύσεων για τον βαθμό ωριμότητας της μαρξιστικής σκέψης της όποιας πολιτικής ακτιβιστικής ομάδας.
Μια διευκρίνιση που δεν θα αρέσει: Ο γράφων δεν θεωρεί το Ρουβίκωνα τρομοκρατική ομάδα, στο μέτρο που δεν έχει θέσει σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή. Έχει και ο ίδιος την άποψη Τόσκα ότι πρόκειται για συμπεριφορά που πηγάζει από πρωτόλεια πολιτική σκέψη. Οι δράσεις του όμως είναι ποινικώς ελεγκτέες.
Πήγε νύχτα π.χ. στο πεδίον του Άρεως για να κάνει «παρέμβαση ενάντια στη μητροπολιτική αθλιότητα του κράτους, δημοτική αρχής και κοινωνικού κανιβαλισμού», και ρωτούσε τον φύλακα αν… υπάρχουν παιδεραστές, προφανώς για να τους τιμωρήσει. Οπότε εκτός από κοινωνικοί αγωνιστές, με αστεία πρωτόγονο τρόπο, αναλαμβάνουν ρόλο αστυνομικών, παιδαγωγών, κοινωνικών λειτουργών και παιδοψυχολόγων!
Παράλληλα πήγε σε νοσοκομείο επειδή - απλώς - είχε ακούσει, ή είχε καταγγελθεί σε μέλος της ομάδας, ότι γιατρός έπαιρνε φακελάκι. Τον απείλησε ότι θα τον τιμωρήσει αν συνεχίσει, και δεν του έδωσε το δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό του. Τέτοια δικαιϊκή αυθαιρεσία ούτε στις δίκες της Μόσχας!
Μετά τη διευκρίνιση, η απορία: Οι συμβολαιογράφοι, που αποτελούν το ένδοξο πεδίο απρόσκλητης υπεράσπισης της λαϊκής στέγης εκ μέρους της ομάδας, απλώς εφαρμόζουν το νόμο που η κυβέρνηση ψήφισε. Γιατί άραγε απευθύνονται, τρομοκρατούν και σπάνε τον επαγγελματικό εξοπλισμό επαγγελματιών που δουλειά τους είναι να εφαρμόζουν το νόμο, και δεν τα κάνουν… «αγωνιστικά» λίμπα στα γραφεία κυβερνητικών στελεχών που ψήφισαν το νόμο;
Αυτή η συμπεριφορά έχει δημιουργήσει τον αστικό μύθο ότι ο Ρουβίκωνας είναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης. Αυτός επιτάθηκε και από το «Δικά μας παιδιά είναι αυτά» του Δραγασάκη, την αδιανόητη ενέργεια του Βούτση να ευτελίσει το ρόλο των αστυνομικών αυτοκινήτων μετατρέποντάς τα σε ταξί των μελών του Ρουβίκωνα, και γενικά από την ανοχή που δείχνουν υπουργοί (π.χ. Τσακαλώτος) όταν τα «μωρά» εμφανίζονται δυναμικά σε ομιλίες τους.
Δεν συμμεριζόμαστε την ανωτέρω άποψη περί μακράς χειρός της κυβέρνησης, χωρίς ωστόσο να προεικάζουμε αν και πως θα χρησιμοποιήσει την «συλλογικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση. Προς το παρόν δεν θεωρούμε ότι η δράση της ομάδας πηγάζει, ή έστω βρίσκεται εν αρμονία, με κυβερνητικές επιλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ανοχή επειδή η πολιτική του κουλτούρα είναι ανολοκλήρωτη και ακαταστάλαχτη, για να μην πούμε το ίδιο πρωτόγονη. Το μητρικό κόμμα το ΚΚΕες όμνυε στον ευρωκομουνισμό, ο οποίος ετελεύσατο με τον Μπερλιγκουέρ. Μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν προσμίξεις με αριστερίστικες ομάδες, οι οποίες έλκυαν την καταγωγή τους από προπολεμικές αριστερές θεωρίες, που σαρώθηκαν εν τη πράξει, καθώς σαρώθηκαν η μεταλλάχτηκαν τα καθεστώτα που ήταν σημείο αναφοράς - π.χ. ΕΣΣΔ, Κίνα, Βιετνάμ (σκληρός κομμουνιστικός καπιταλισμός!), ή ανελεύθερες δικτατορίες όπως η Βενεζουέλα ή η Κούβα του Φιντέλ (ξέρουν οι Συριζαίοι τι είναι, ας καμώνονται διαφορετικά).
Η μόνη διέξοδος για τη διατήρηση αριστερής ταυτότητας ήταν η ενσωμάτωση και υιοθέτηση των κοινωνικών κινημάτων που είχαν εμφανιστεί στην Ευρώπη (Οικολογία, αυτοδιαχείριση μικρών καταλήψεων, μετανάστες, έμφυλα δικαιωματικά κινήματα, κλπ), καθώς και οι ακτιβίστικες δράσεις. Πολύ πριν εμφανιστεί με τον σκληρό του ακτιβισμό ο Ρουβίκωνας, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είχε δώσει παραστάσεις λάιτ ακτιβισμού.
Σε αυτό πιστεύουμε εδράζεται η αμηχανία και η κάποια φιλική στάση της κυβέρνησης προς την ομάδα, και όχι σε οργανωτικούς δεσμούς μαζί της.
Όμως η ατιμωρησία για την ελαφρά παραβατικότητα δημιούργησε στην ομάδα αίσθηση παντοδυναμίας, με αποτέλεσμα την ποιοτική - επιχειρησιακή της αναβάθμιση, καθώς και την αλλαγή στόχων και ρητορικής.
Ακόμη και κάποιοι - λίγοι - νουνεχείς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το κατανόησαν ήδη. Σημείο τομής είναι η απειλητική απάντηση που έδωσε η ομάδα στον δήμαρχο Τήνου επειδή τους έστειλε στο δικαστήριο για την εισβολή στο δημαρχείο: «Ο εφιάλτης τώρα ξεκινά για τη δημοτική αρχή της Τήνου» έγραψε στο facebook στέλεχος της οργάνωσης, ενώ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη με αφορμή σχετικές δηλώσεις του απείλησαν: «Ο,τι είναι να πούμε στον Μητσοτάκη, θα του το πούμε από κοντά και σύντομα».
Το πρόβλημα που αναδύεται είναι ότι η ομάδα με τις απειλές αυτές δείχνει να περνά σε άλλο στάδιο. Απορρίπτει τα όποια πολιτικά ψιμύθια και υιοθετεί τακτικές προσωπικής αντεκδίκησης. Μα τέτοια συμπεριφορά όμως ξεπερνάει τη δράση κάθε (όχι μόνο ακτιβιστικής αλλά και) εξτρεμιστικής ομάδας. Αυτές οι ομάδες από γεννησιμιού τους επέλεγαν στόχους που συμβόλιζαν τη δύναμη της εξουσίας. Δεν δρούσαν υπό τη λογική της αντεκδίκησης, σαν κοινές συμμορίες.
Αυτό, πιστεύουμε συμβαίνει τώρα, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει ισχυρή ιδεολογική συγκρότηση. Πρώτη φορά εξωκοινοβουλευτική ομάδα – και στο διεθνές στερέωμα της εξωκοινοβουλευτικής δράσης - ανοίγει προσωπική κόντρα επειδή τσαντίστηκε (!) από ενέργειες ή δηλώσεις των… ταξικών εχθρών της.
Η κυβέρνηση θα πρέπει να κατανοήσει ότι τα πολιτικά μωρά αναβαθμίστηκαν και θα πρέπει να προλάβει τα χειρότερα που έρχονται, κάνοντας αυτό που κάνουν οι κυβερνήσεις όπου γης.
