Κοχλάζει μια υπόκωφη λάβα στην κοινωνία αλλά δεν δείχνει να βρίσκει δίοδο εκτόνωσης. Οι παλιές απογοητεύσεις λειτουργούν ως ηνίο συγκράτησης, καθώς τα παθήματα έγιναν μαθήματα, και η άλογη διάθεση εκδίκησης «του συστήματος», τους δίδαξε ότι μπορεί να καταλήξει σε απελπιστική αυτοχειρία.
Γράφαμε χθες ότι τα Τέμπη θα έχουν δημοσκοπικό αποτύπωμα στη ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λαμβάνειν, καθώς λογίζεται πλέον ως ένας ακόμη θύλαξ εξουσιαστικής ευωχίας για τους ευρισκόμενους εντός των δικών του τειχών. Και ότι μια μικρή «πυρωμένη» μάζα κατευθύνεται στη γκρίζα ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου, ενώ υπάρχει τάση ενίσχυσης των αντισυστημικών δυνάμεων.
Αυτά τα κατέγραψε και η χθεσινή δημοσκόπηση της Marc για τον Αντ1, αχνά όμως, όχι σε δραματικά διαφορετικό σκηνικό. Σήμερα θα δουν τη δημοσιότητα άλλες δύο δημοσκοπήσεις, οπότε το σκηνικό θα απεικονισθεί με μεγαλύτερη πληρότητα. Ναι, είναι νωρίς την επαύριο της ταφής, η κοινωνία τελεί ακόμη υπό σοκ, αλλά αφού δημοσιεύονται αποτελούν για τα ΜΜΕ εργαλεία πολιτικής αποτύπωσης.
Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι παρόλη την πανελλήνια συγκίνηση και οργή, η σχετικά μικρότερη του αναμενόμενου δημοσκοπική βουτιά της ΝΔ (κρατήθηκε στο 29,6%) δεν τροφοδοτεί κάποια αντίστοιχη ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παραμένει καθηλωμένος πέριξ του 25%, αλλά και του ΚΙΝΑΛ στο 9,7%.
Ακόμη χειρότερος για τον Τσίπρα, είναι ο δείκτης που καταγράφει «Ποιον πολιτικό αρχηγό εμπιστεύεστε περισσότερο;». Ο Μητσοτάκης κατισχύει με ποσοστό 34,5% έναντι του αχαμνού 22,1% του Τσίπρα (ενώ τον Ανδρουλάκη εμπιστεύεται το 6,6%). Ο δείκτης έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί προβάλει στο φόντο την πρωθυπουργική καταλληλότητα και είναι άσχετος από τη δημοτικότητα - που και εκεί υπερέχει ο Μητσοτάκης με 38,9%, έναντι του Τσίπρα που συναγωνίζεται τον Ανδρουλάκη (28,5% έναντι 27,9%).
Ακόμη και στην αξιολόγηση της κυβέρνησης, το 42% την κρίνει θετικά και μάλλον θετικά, ενώ την προτίμηση σε αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ δείχνει 28,1%. Η αντίστοιχη προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στο 14,3%.
Σαφώς δεν κάνουμε «Ευαγγέλιο» την πρώτη δημοσκόπηση μετά το θρηνητικό μαζικό θάνατο. Δείχνει όμως την θολή εικόνα της γενικής τάσης. Η μείωση των ποσοστών της ΝΔ και η μη είσπραξη του ΣΥΡΙΖΑ, καταδεικνύει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πάψει προ πολλού να είναι ταμιευτήρας της λαϊκής οργής. Η επένδυση στην απόγνωση δεν του προσπορίσει ψήφους. Βρίσκεται άλλωστε συνεχώς ενώπιον των πεπραγμένων του.
Δεν αναδεικνύεται π.χ. κανένα ηθικό πλεονέκτημα, αντιθέτως αυτό καταποντίζεται, με το να καταγγέλλει ο καταδικασμένος για παράβαση καθήκοντος Νίκος Παππάς τον παραιτηθέντα υπουργό Κώστα Καραμανλή για το ενδεχόμενο νέας υποψηφιότητάς του. Το αν πρέπει να είναι υποψήφιος, είναι άλλο θέμα. Αλλά να τον καταγγέλλει ο καταδικασθείς, εκλαμβάνεται ως προκλητικότητα με πτυχές φαρσοκωμωδίας. Και η κοινωνία το προσλαμβάνει.
Όπως και το να καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση για απίσχναση της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων. Και ταυτόχρονα να βγαίνει στη δημοσιότητα ότι από αυτή τη στελεχικά αποδυναμωμένη Αρχή, έχει αποσπάσει δύο υπαλλήλους της. Τη μία στο βουλευτικό γραφείο του Γιάννη Ραγκούση και την άλλη στα γραφεία της Κουμουνδούρου!
Δεν το παραθέτουμε καταγγελτικά. Αφενός είναι νόμιμο και εξυπηρετεί την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού προσωπικού (και τα ρουσφέτια φυσικά), αφετέρου έτσι λειτουργεί το πολιτικό σύστημα από καταβολής του. Αλλά όταν καταγγέλλεις υποστελέχωση μιας υπηρεσίας, απαιτείται στοιχειώδης πολιτική αιδώς και αυτογνωσία, να μην έχεις συμβάλει στην αποδυνάμωσή της.
Από την άλλη, οι κινητοποιήσεις για το δυστύχημα, είναι μεν η αυθόρμητη έκφραση πόνου και ανημπόριας της κοινωνίας που νιώθει απροστάτευτη, αλλά η ίδια κοινωνία κατανοεί ότι έχει περιπέσει στη δικαιοδοσία των τεχνικών της εξουσίας. Και οι τεχνικοί της εξουσίας δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά και οι κομματικές και συνδικαλιστικές εξουσίες.
Με την καθημερινή τους πλέον εντεταλμένη διαμαρτυρία αφαιμάσσουν το πηγαίο λαϊκό συναίσθημα. Πολύ περισσότερο που στις κινητοποιήσεις προβάλλουν και τις αντιφάσεις τους.
Καταγγέλλουν π.χ. την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τα ιδιωτικά κέρδη που στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, αλλά το δυστύχημα επωάστηκε στους κόλπους του αμιγώς κρατικού τομέα και από κρατικούς υπαλλήλους. Πώς να πείσουν; (μάλιστα η ιταλική εταιρεία βρίσκεται στα δικαστήρια με τον ΟΣΕ επειδή αυτός δεν ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις του, όσον αφορά στις επενδύσεις που υποχρεούτο!).
Θέλουμε να πούμε ότι η υπεροχή Μητσοτάκη δεν οφείλεται μόνο στον ίδιο. Οφείλεται και στην αδυναμία των πολιτικών και κοινωνικών αντιπάλων του. Ο καιρός των εκλογών εγγύς και είναι αργά για να αλλάξουν.
