Του Γιάννη Σιδέρη
Και ξάφνου το πανελλήνιο που παρεπιδημεί στα social media, αλλά και τα Μέσα Ενημέρωσης, ανακάλυψαν την αβρότητα της αστικής ευγένειας, και πόσο αυτή καταβαραθρώθηκε από τη διένεξη των δύο αρχηγών. Φρυάσσοντες ανακάλυψαν ότι οι πατέρες του έθνους δεν συμπεριφέρονταν ως Άγγλοι της Βικτωριανής εποχής εντός του Κοινοβουλίου.
Είναι εντυπωσιακό ότι τέτοιος αχός δεν είχε υπάρξει όταν ακούστηκε «στα τέσσερα», ή όταν ο κ. Τσίπρας μιλούσε για λιγότερο Έλληνες, ή από το γεγονός ότι καταλόγισε στον κ. Μητσοτάκη πως μεταφέρει το κ. Κυμπουρόπουλο «ως γλάστρα» (δεν είπε καν «σαν γλάστρα»).
Οι μεγάλες αντιδράσεις επήλθαν από το γεγονός ότι απάντησε ο κ. Μητσοτάκης στο ίδιο στυλ και επίπεδο στον κ. Τσίπρα.
Δεν θεωρούμε ότι υπάρχει στην κοινή γνώμη κάποια σκόπιμη μεροληψία υπέρ του ενός και κατά του άλλου. Θεωρούμε ότι η κοινή γνώμη έχει αφομοιώσει την συμπεριφορά του Πρωθυπουργού και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ως κανονικότητα, έχοντας υποστεί έναν υποδόριο μιθριδατισμό. Αντιθέτως η εριστική απάντηση του κ. Μητσοτάκη στο στυλ και πνεύμα Τσίπρα για πρώτη φορά, διατάραξε την εικόνα, ενώ αποσυντόνισε τον κ. Τσίπρα.
Ο Πρωθυπουργός έχει από χαρακτήρα επιθετικό λόγο, στα όρια του εμπολέμου. Εκεί έγκειται και το περιβόητο επικοινωνιακό του πλεονέκτημα. Μπορεί να χτυπήσει κάτω από τη ζώνη, νιώθοντας προστατευμένος από το γεγονός ότι ο αντίπαλός του θα σεμνυνθεί να απαντήσει στο ίδιο επίπεδο. Με αυτή τη ιδιοσυγκρασία είναι λογικό να τους «έχει» όλους.
Παρουσιάζεται πάντα τιμητής όλων, παρ΄ όλα όσα μπορεί να του προσάψει κάποιος για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα.
Παράδειγμα: Θα του υπενθυμίσεις ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σ. Παπαδόπουλος υπολόγισε το κόστος της δικής τους διαπραγμάτευσης στα 35 δις, ενώ ο σύντροφός του Γ. Δέδες την κοστολόγησε … μόνο 86 δις. Αντί να απαντήσει σε αυτό, επεξηγώντας και αναλαμβάνοντας την αναλογούσα ευθύνη, θα αρχίσει να καταγγέλλει το παλιό πολιτικό σύστημα που μας κατέστρεψε και τους πλούσιους που έβγαλαν τα χρήματά τους στην Ελβετία και μας χρεοκόπησαν - όπως είπε στο συνέδριο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών (αυτή τη φορά πάντως δεν θα μιλήσει για ομοτράπεζους των εφοπλιστών).
Άλλο παράδειγμα: Αν του αναφέρει ο πολιτικός αντίπαλος τα τρωτά της συμφωνίας Πρεσπών, ο κ. Τσίπρας θα τον κατηγορήσει ότι ενθαρρύνει τον εθνικισμό, την ακροδεξιά ρητορεία, και ότι τάσσεται εναντίον της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών και της συναδέλφωσης των λαών, σε ένα κοινό μέλλον ειρήνης, προόδου και κοινής ευημερίας.
Σε κάθε περίπτωση δεν μιλά ποτέ επί της ουσίας. Καταφεύγει σε γενικόλογες παραδοχές που συνηχούν με το τρέχον δημόσιο αίσθημα, και με γενικές αρχές που θα μπορεί να τις αποδεχθεί ο καθένας. Μόνο που αυτές δεν απαντούν, δεν υπερασπίζουν και δεν δικαιολογούν τα δικά του πεπραγμένα. Έχει βρει τον τρόπο να διαθλά το ειδικό δικό του, στο γενικό και αόριστο.
Ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζεται μόνο με μεθόδους Τσίπρα. Επιθετικές και εχθροπαθείς. Και νομίζουμε το κατανόησε πρώτη η κα Γεννηματά και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ως παλιές καραβάνες, και άρχισαν να του επιτίθενται με οξύτητα, αποβάλλοντας την ενοχικότητα που τους διέκρινε ως πρόσφατα (ασχέτως αν η κα Γεννηματά καταδίκασε προχθές το κλίμα όξυνσης). Το αποτέλεσμα, έστω και αχνό, φάνηκε στην συσπείρωση των οπαδών τους.
Η συμπεριφορά Μητσοτάκη ξάφνιασε τον Πρωθυπουργό. Εξ' ου και ο πρωτοφανής εκνευρισμός και η ανάρτηση στο FB υπεράσπισης του πατρός του. Ανολοκλήρωτα βέβαια γιατί δεν απάντησε πειστικά στα περί εργολαβιών επί χούντας.
Τονίζουμε όμως εμφατικά ότι δεν ενδιαφέρει αυτό. Μαζί με τις αρχές της αριστεράς (που δεν βλέπουμε να πολυασπάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ), και με τις αρχές κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Δεν έχει σημασία τι ήταν ή δεν ήταν ο πατήρ Τσίπρας.
Ωστόσο αποκτά σημασία για κάθε έναν που πιστεύει στην αρχή αυτή, όταν οι καταγγελίες ανακυκλώνονται με το διαρκές μπούλινγκ στη Μαρέβα ή στο σπίτι του Βολταίρου. Η Μαρέβα είναι επιχειρηματίας. Αν έκανε κάτι έκνομο να σαπίσει στη φυλακή. Αν η επιχειρηματικότητά της είναι νόμιμη και το σπίτι του Βολταίρου αποκτήθηκε νόμιμα, αποτελεί ακραίως ανήθικο και πολιτικό θρασύδειλο μπούλινγκ, η συνεχής αναφορά της.
Όποιος νομίσει ότι το παρόν κείμενο υπερασπίζεται τον Μητσοτάκη ή την οικογένειά του, είναι μακριά νυχτωμένος. Αρχές υπερασπίζεται. Αρχές του σύγχρονου πολιτισμού που πρέπει να ισχύουν για όλους. Όμως από την συμπεριφορά του κ. Τσίπρα συνάγεται ότι πρέπει να ισχύουν μόνο για τον ίδιο, την οικογένειά του και το κόμμα του.
Νομίζουμε ότι αυτό τελείωσε.
