Διαβάζω πως κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταθέτουν δημοσίως τη διαφωνία τους με την υποψηφιότητα του Κώστα Ζαχαριάδη για το Δήμο Αθηναίων. Δεν είναι μόνο ότι άργησε να υποδειχθεί ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και ότι η συγκεκριμένη επιλογή δε στηρίζεται από όλο το κόμμα.
Πληροφορούμαι πως και στη Θεσσαλονίκη η στήριξη προς Πέγκα ήταν απόφαση μιας μικρής ομάδας στελεχών της τοπικής καθοδήγησης του ΣΥΡΙΖΑ που προκάλεσε και προκαλεί πολλές αντιδράσεις. Η πλειοψηφία των στελεχών της πόλης θεωρεί πως είναι αδιανόητο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην έχει δικό του υποψήφιο στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας.
Τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου είναι γνωστά. Τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρότειναν τον νυν περιφερειάρχη τον οποίο η Νέα Δημοκρατία «έκοψε» λόγω των ακραίων δηλώσεών του για το μεταναστευτικό. Τώρα τρέχουν να το μαζέψουν.
Γιατί συμβαίνει αυτό το αλαλούμ; Πού οφείλεται αυτή η πολυγλωσσία; Προφανώς στην εκλογική συντριβή, είναι η πρώτη απάντηση. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη απάντηση που μπαίνει πιο βαθιά. Είναι η φυγή του Α. Τσίπρα. Έφυγε ο ηγέτης που ενοποιούσε πολιτικά τις διάφορες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Που κρατούσε το «μαγαζί», με όλα τα προβλήματά του, ενωμένο και κυρίως λειτουργικό.
Τώρα που τους εγκατέλειψε, απελευθερώθηκαν όλες εκείνες οι δυνάμεις που προηγουμένως ήταν συντονισμένες υπό τον Τσίπρα. Και έτσι παρατηρούνται τα φαινόμενα που προανέφερα.
Το ερώτημα είναι αν οι υποψήφιοι δήμαρχοι που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν να περιμένουν κάτι το θετικό από αυτή τη στήριξη. Αν δηλαδή ένα κόμμα - πολυτραυματίας και αποσυντονισμένο μπορεί να τους βοηθήσει στην εκλογική μάχη.
Π.χ. στη Θεσσαλονίκη δε νομίζω πως τελικά ο κ. Πέγκας θα κερδίσει κάτι από τη στήριξη που του παρέχει ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ στον βαθμό που δε θα στρατευθούν δίπλα του όλα τα στελέχη και κυρίως οι βουλευτές. Συνεπώς, υπάρχει ένα ερωτηματικό για τα κέρδη αυτής της υποστήριξης. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η βεβαιότητα πως πολλοί ή λίγοι, δεν το γνωρίζω, που θα τον ψήφιζαν, τώρα δε θα τον ψηφίσουν γιατί τον στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτηματικό από τη μια πλευρά, βεβαιότητα από την άλλη.
Εννοείται πως το πρόβλημα δε βρίσκεται στο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών όπου, ούτως ή άλλως, ο πήχυς έχει μπει πολύ χαμηλά. Σχεδόν εφάπτεται του εδάφους. Το ερώτημα είναι κατά πόσο ένα κόμμα, που θέλει να λέγεται κόμμα εξουσίας, μπορεί να συνεχίσει μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα.
Στον βαθμό που ο Α. Τσίπρας, με όλα τα ελαττώματά του, είναι ανεπανάληπτος για τη ριζοσπαστική Αριστερά, καθώς είναι ο ιστορικός ηγέτης της, ένα συμβολικό πρόσωπο, αυτή η κατάσταση προβλέπω να διαιωνίζεται.
