Η κυβέρνηση μπορεί να άργησε να κάνει τα ενδεδειγμένα βήματα, ως προς την πολιτική διαχείριση της πολύμηνης και πολυεπίπεδης εργαλειοποίησης της τραγωδία των Τεμπών, αλλά χθες στη Βουλή, αυτά τα βήματα έγιναν με εμφατικό τρόπο.
Η ομιλία του Κώστα Αχ. Καραμανλή η αναδοχή εκ νέου της πολιτικής ευθύνης, η απόλυτη θέση του ότι καμιά βουλευτική ασυλία δεν στέκεται ανάμεσα σε αυτόν και τους πολιτικούς του κατήγορους ή τη δικαιοσύνη, αφαιρεί το πρόσωπο του, από την εξίσωση της δήθεν πολιτικής κάλυψης και συγκάλυψης.
« Δεν κρύφτηκα, ποτέ δεν κρύβομαι πίσω από καμία βουλευτική ασυλία. Δεν έχω καμία ασυλία για τα Τέμπη. Είτε είμαι βουλευτής είτε όχι τίποτα δεν θα άλλαζε. Αυτό το ξέρετε αλλά επιλέγετε να λέτε ψέματα» ανέφερε ο κύριος Καραμανλής και έριξε το γάντι σε όσους υπαινίσσονται ποινικές ευθύνες λέγοντας «δεν έχω να κρύψω κάτι και να φοβηθώ. Όποιος έχει πραγματικά κατηγορίες για μένα ας σταματήσει να κραυγάζει και ας τις φέρει. Είμαι εδώ και είμαστε εδώ».
Ο επισπεύδων να καταθέσει την κοινή πρόταση δυσπιστίας, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε περισσότερη αγωνία να αποσείσει από πάνω του την κατηγορία ότι λειτουργεί ως εντολοδόχος και θυρωρός συμφερόντων από το να σηκώσει το γάντι και να προαναγγείλει -εξίσου ακαριαία- την υποβολή πρότασης για προανακριτική επιτροπή.
Ο Κ. Καραμανλής υπενθύμισε ότι ο ίδιος από τον Οκτώβριο είχε ζητήσει απ’ όσους τον κατηγορούν να καταθέσουν πρόταση σύστασης προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη. Να συντάξουν συγκεκριμένο κατηγορητήριο. Θεσμικά. Δεν το έκαναν.
«Έχουμε μια παρωδία αντιπολίτευσης που κάθε κόμμα εισφέρει τον χειρότερο εαυτό του. Στόχος σας δεν είμαι εγώ είναι ο Κ. Μητσοτάκης, η κυβέρνηση μας και η παράταξη της Ν.Δ» ήταν η πολιτική κατακλείδα του Κ. Αχ. Καραμανλή.
Η αντιπολίτευση όπως φάνηκε από τη χθεσινή μέρα θα συνεχίσει στη ρότα που χάραξε μέχρι να εξαντλήσει τη χρησιμότητα των θυμάτων των Τεμπών, έως τις ευρωεκλογές.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διέπρεψε στην «τέχνη» του να εκβιάζει με κυνισμό το συναίσθημα της κοινωνίας και στο ρόλο του λαϊκού εισαγγελέα της χώρας. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος βρήκε στο πρόσωπο της Μαρίας Καρυστιανού την… Έριν Μπρόκοβιτς προσδίδοντας μια ασυγχώρητη φαιδρότητα στη συζήτηση.
Το πραγματικό πολιτικό επίδικο όσων στήθηκαν πάνω στην κατηγορία της συγκάλυψης έθεσε ο Κωστής Χατζηδάκης καταγγέλλοντας την έξαλλη τοξική και δημαγωγική αντιπολίτευση που δεν επιδιώκει τον έλεγχο και τη λογοδοσία της κυβέρνησης, αλλά την πτώση της.
Με σκεπτικό και επιχειρήματα που παραπέμπουν σε ατελείς δημοκρατίες και καθεστώτα όπου δεν αναγνωρίζεται η διάκριση των εξουσιών, η δικαιοσύνη αποδίδεται με βάση τις εντυπώσεις, και τα τερατώδη fake news υποκαθιστούν τα δεδομένα.
«Δεν είναι ώρα, η χώρα να διχαστεί και να παίξει με το μέλλον της. Να σπαταλήσει την πρόοδό της» προειδοποίησε ο κ. Χατζηδάκης.
Η αναστροφή της εντύπωσης περί συγκάλυψης που ενστάλαξαν στις συνειδήσεις των πολιτών, κόμματα, πρόσωπα και μέσα ενημέρωσης, θα απαιτήσει ενέργεια και ενάργεια από τα μέλη της κυβέρνησης και τους βουλευτές, όχι μόνο εντός του κοινοβουλίου αλλά κυρίως εκτός αυτού.
