Τη φράση αυτή που είπε ο Στάλιν στην εισήγησή του στον 16ο συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) το 1930, μου θύμισε η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εκείνοι που εγκατέλειψαν το μισοβυθισμένο καράβι, βλέποντας το αδιέξοδο, βρήκαν «διέξοδο στα αριστερά» και προσπάθησαν να κάνουν αισθητή την παρουσία της στη διαδήλωση με δύο πανό, ένα με το παραπάνω σύνθημα κι ένα «αλληλέγγυο στον λαό της Παλαιστίνης». Πρωτότυπο και εμπνευσμένο. Για τη δεκαετία του ’30 του 20ού αιώνα.
Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, «έριξε πόρτα» στον νέο αρχηγό, αρνούμενη να συνοδέψει τον Στέφανο Κασσελάκη στην κατάθεση στεφάνου στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ ο ίδιος αιφνιδιαστικά συμμετείχε στην πορεία με το μπλοκ εκείνων που του το αρνήθηκαν, προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Υπάρχουν κι εκείνοι που βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από το κόμμα, υποχρεώνοντας τον πρώην αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα, να αναλάβει, θέλοντας και μη, πρωτοβουλίες διάσωσης του πολιτικού οργανισμού, τον οποίο ο ίδιος είχε μετατρέψει σε ένα άνευρο, απολίτικο, δυσλειτουργικό και προσωποκεντρικό μηχανισμό εκτέλεσης των εντολών του. Οι παλιοί θα θυμούνται τη φράση: το κόμμα ως ιμάντας μεταβίβασης εντολών. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Υπάρχουν «αριστεροί» και «δεξιοί» στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Έχουν οι έννοιες αυτές κάποιο, έστω ελάχιστο νόημα καθώς διανύουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα;
Έννοιες δανεισμένες από την τριτοδιεθνιστική παράδοση της αριστεράς, κυριαρχούσαν στον κομματικό λόγο πολλές δεκαετίες πριν, για να χαρακτηρίσουν πολιτικές προτάσεις, μα κυρίως, για να αποτελέσουν τη δικαιολογία για τον παραμερισμό ή την εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων στην ανελέητη πάλη για την εξουσία.
Οι κατηγορίες που εκτοξεύονται εκατέρωθεν για «πέμπτη φάλαγγα» ή για «αλεξιπτωτιστή πρόεδρο» κ.λπ. το μόνο που φανερώνουν είναι η απουσία πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό είναι λογικό, γιατί τόσο κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, όσο, κυρίως, στην αντιπολιτευτική του δράση, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατέθεσε ούτε μία συγκεκριμένη, κοστολογημένη πρόταση για τα άπειρα προβλήματα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Αντιθέτως, προτίμησε να δημιουργήσει μία παράλληλη, «δυστοπική» πραγματικότητα, η οποία υπήρχε μόνο στο μυαλό του και κατ’ αυτόν τον τρόπο αποκόπηκε από την κοινωνία, τις αγωνίες, τα προβλήματα και τις προσδοκίες της. Ζούσε με την προσδοκία της επιστροφής στην εξουσία, αλλά η κοινωνία αποφάσισε αλλιώς.
Δεν θέλησε ποτέ να σκεφτεί σοβαρά τις αιτίες των αλλεπάλληλων εκλογικών συντριβών, την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψήφων, την αποξένωσή του ακόμη και από τα νουνεχή και σκεπτόμενα μέλη του. Προτίμησε να πολιτεύεται με όρους της «αντιμνημονιακής εποχής», όταν καβάλησε το κύμα κι έγινε εξουσία, αποδεικνύοντας περίτρανα την ανικανότητά του να διαβάζει την εποχή, να συγχρονίζεται με τις εξελίξεις, να προσαρμόζει την πολιτική του στις νέες συνθήκες.
Συνεπώς, τι νόημα έχουν σήμερα οι κατηγορίες «περί δεξιάς στροφής» ή «περί αριστερού σεχταρισμού», όταν το ακροατήριο βαίνει μειούμενο με ταχύτατους ρυθμούς, όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες;
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βιώνει ένα προαναγγελθέν προ πολλών ετών διαζύγιο ανάμεσα σε αυτούς που τον ίδρυσαν και σε εκείνους τους νεοφώτιστους που είδαν το «αντιμνημονιακό φως» και μπήκαν. Λειτουργώντας ως παράσιτα στον ξενιστή, τελικά κατάφεραν να πάρουν το πηδάλιο του σκάφους λίγο πριν αυτό βυθιστεί, αλλά αντί να το σώσουν, το έχουν στρέψει προς τα βράχια.
Έτσι, οι σημερινές αψιμαχίες, είναι περί όνου σκιάς. Θα είχαν νόημα αν αντανακλούσαν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, οι οποίες θα έπρεπε να τύχουν πολιτικής έκφρασης. Ευτυχώς (και όχι δυστυχώς) ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως κατάντησε, δεν μπορεί να εκφράσει τίποτα άλλο από τα μικρά, ασήμαντα και ιδιοτελή συμφέροντα της νομενκλατούρας του, εκείνου του μηχανισμού, μοναδικό μέλημα του οποίου είναι η αυτοαναπαραγωγή του και η κατάληψη ενός μικρού έστω τμήματος του πολιτικού συστήματος που λαμβάνει κρατική επιχορήγηση.
Κανείς δεν περιμένει από καμία πλευρά, είτε μένει είτε φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ, πως θα παράξει πολιτική αξιόπιστη και θα καταθέσει προτάσεις. Το είδαμε στον πρόσφατο «μαξιλαροπόλεμο», το είδαμε στις ανταλλαγές κατηγοριών, θα το δούμε πολλές φορές και στη συνέχεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να άλλαξε ηγέτη και ηγετική ομάδα, μα στην ουσία πρόκειται όχι για ανανέωση, αλλά για αναπαλαίωση του πολιτικού του λόγου. Αδυνατεί να εμφανιστεί ως πολιτική πρόταση και ως εκ τούτου, θα συνεχίσει αυτή την πορεία μέχρι να καταλήξει ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας και γκρίνιας, σε μια εποχή που η κοινωνία ζητάει προτάσεις και ελπίδες. Αυτό, όμως, είναι το πολιτικό του DNA και δεν μπορεί να μεταμορφωθεί ή να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο.
Και μιας και ξεκινήσαμε με τον Στάλιν, ας τελειώσουμε με αυτόν και συγκεκριμένα με τη φράση: «Δεν έλαβα μέρος σε μάχες, δεν έκανα ηρωικές πράξεις, είμαι απλά ηγέτης». Τώρα αν αυτό θυμίζει κάποιον νεόκοπο του ΣΥΡΙΖΑ, επαφίεται στον αναγνώστη να τον αναγνωρίσει.
