Υπάρχουν αυτοί που ό,τι και αν έκανε ο Μητσοτάκης δε θα τους άρεσε. Είναι οι λεγόμενοι «απέναντι» είτε βρίσκονται στην πληθυντική Αριστερά είτε στην αποκαλούμενη «πατριωτική» Δεξιά, την πουτινόφιλη, την τουρκοφάγα και την τραμπική. Προφανώς, οι κρίσεις τους δεν ενδιαφέρουν την κυβέρνηση. Υπάρχουν και οι εντός των τειχών γκρινιάρηδες. Επιζητούν διαρκώς το καλύτερο και μερικές φορές δεν έχουν άδικο. Είναι καλοπροαίρετοι, αλλά με αστοχίες μπορεί να βρεθούν εκτός των τειχών. Υπάρχουν και αυτοί που ό,τι και αν κάνει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός το επιδοκιμάζουν. Αποτελούν τη σταθερή βάση της Νέας Δημοκρατίας.Τέλος, υπάρχουμε και εμείς, οι μουσαφίρηδες, που στηρίζουμε τον Μητσοτάκη διότι και τώρα, στα χειρότερά του, είναι καλύτερος κατά παρασάγγας από τον αμέσως επόμενο πολιτικό ηγέτη.
Συνεπώς, οι κρίσεις για τον ανασχηματισμό εξαρτώνται από τις οπτικές που μόλις περιέγραψα. Στην παρούσα φάση και με την υπάρχουσα κατάσταση ενός ανεξέλεγκτου παροξυσμού, ο πρωθυπουργός ελάχιστα θα μπορούσε να κάνει παραπάνω. Απεναντίας, αυτό που φοβόμουν ήταν μήπως με τον ανασχηματισμό, υπό το κράτος πανικού, κάνει τα πράγματα χειρότερα. Προσωπικά, από αυτά που μάθαινα και από αυτά που άκουγα, δεν κρατούσα κανένα καλάθι. Ούτε καν ένα μικρό πανεράκι. Τελικά, δεν τα πήγε και άσχημα. Απέφυγε το μεγάλο λάθος και το βασικό μήνυμα του, όπως εγώ το ερμηνεύω, είναι: «προχωράμε, συνεχίζοντας το έργο μας». Χωρίς πανηγυρικές εκκινήσεις, η κυβέρνηση θα πρέπει να πιάσει το νήμα εκεί που το άφησε πριν επανεμφανιστεί η-- άριστα μεθοδευμένα και οργανωμένα-- τραγωδία των Τεμπών. Τότε που σταδιακά είχε αρχίσει να ανακάμπτει και να ξεπερνά άνετα το 30%.
Το κρίσιμο υπουργείο είναι της Μεταναστευτικής Πολιτικής. Το πρόβλημα είναι γνωστό και αφορά πρωτίστως την ευρωπαϊκή πολιτική και δευτερευόντως τη γνωστή ιδιομορφία των συνόρων μας. Η θάλασσα δεν ελέγχεται και δεν μπορείς να πνίγεις τον κόσμο. Απλά πράγματα. Ο Μάκης Βορίδης αναλαμβάνει ένα δύσκολο έργο, το γνωρίζει και είμαι σίγουρος πως θα τα βγάλει πέρα, σε συνδυασμό πάντα με την αναθεώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση της αφελούς ή της δόλιας πολιτικής της Μέρκελ.
Φυσικά, υπάρχουν οι αριστερές ψυχούλες που θυμήθηκαν τα τσεκούρια του Βορίδη—πάντα τα θυμούνται—αλλά νομίζω πως ουδένα ενδιαφέρει τα όσα λένε. Ούτως ή άλλως, αυτές οι ψυχούλες θα ήθελαν στο συγκεκριμένο υπουργείο τον γνωστό μας Ιάσωνα της νεκρής Μαρίας του Έβρου ή κάποιον άλλον ψυχοπονιάρη σύντροφο των ανοικτών συνόρων. Η επιλογή του πρωθυπουργού η καλύτερη, τα ρίσκα που αναλαμβάνει ο νέος υπουργός μεγάλα. Θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει στην αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ για τη μετανάστευση, αρκεί η νέα γερμανική κυβέρνηση να εφαρμόσει τα όσα έχει εξαγγείλει επί του θέματος.
Άρα, τι έχουμε από τον ανασχηματισμό; Χαμηλά την μπάλα, πολλή δουλειά και η Αριστερά ας διοργανώνει κάθε μέρα πορείες και συναυλίες για τα Τέμπη. Και το ΠΑΣΟΚ να πανηγυρίζει που ξεπέρασε τη Ζωή.
