Ξεκινάει σήμερα το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, και αποτελεί το πρώτο βήμα της συγκροτημένης παρέμβασης, που φιλοδοξεί να αποτελέσει σημείο επανεκκίνησης. Βέβαια, τα συνέδρια των κομμάτων δεν απασχολούν την κοινωνία ως παραγωγή πολιτικών θέσεων, αλλά παρέχουν ένα πρωτόλειο πολιτικό σχεδιάγραμμα στους κομματικούς.
Δεν την απασχολούν και ως είδηση. Πολύ λογικά πέρασε απαρατήρητο το συνέδριο της ΝΔ, αφού όλοι ομονοούσαν. Και η ομόνοια δε βγάζει ειδήσεις. Όσο γι’ αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, όντως έλκυσε το ενδιαφέρον, μόνο που ήταν για λάθος λόγους. Όχι, για τις πολιτικές θέσεις που υποτίθεται επεξεργάστηκε, αλλά για τα διάφορα ευτράπελα που ακούστηκαν.
Από αυτή την άποψη μάλλον δεν αναμένεται να σπάσει τα κοντέρ του ενδιαφέροντος και το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Θα παρουσιαστούν και οι τρεις εν ζωή διατελέσαντες αρχηγοί, Σημίτης, Βενιζέλος και Παπανδρέου, και αυτό από μόνο του εξαλείφει την ιντριγκαδόρικη έξαψη των ΜΜΕ.
Οπότε το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ομιλία του νέου αρχηγού, αν και η αδημονία το «με ποιον θα πάει το ΠΑΣΟΚ» δεν πρόκειται να απαντηθεί. Και μάλλον δε θα απαντηθεί ως το βράδυ των πρώτων εκλογών. Και δεν είναι υποχρεωτικό να απαντηθεί για να σπεκουλάρουν όλοι εναντίον του από τώρα.
Ειδικά δεν έχουν δικαίωμα να απαιτούν απάντηση αυτοί που ουδέποτε ενημέρωσαν τους ψηφοφόρους τους, ότι η ψήφος τους σε ένα «αριστερό» κόμμα θα οδηγούσε σε συγκυβέρνηση με τον υπερδεξιό Πάνο Καμμένο.
Παράλληλα δεν αναμένουμε και οι ομιλίες των συνέδρων να τροφοδοτήσουν το ενδιαφέρον, με τον τρόπου που το τροφοδότησαν οι ομιλίες συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ, συχνά προκαλώντας θυμηδία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι πιο σοβαρός, όπως και τα στελέχη του. Αρκεί και μόνο η αποδοχή της ομιλίας του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο για να φανεί ανάγλυφη η ποιοτική διαφορά.
Ο Ανδρουλάκης χθες στον Σκάι χαρακτήρισε την ομιλία «ισορροπημένη». Ο Νίκος Παπανδρέου (της οικογενείας που είχε ιστορική αντίθεση με την οικογένεια Μητσοτάκη), έγραψε ότι ο Πρωθυπουργός «Απέδειξε ότι είναι ένας Ευρωπαίος ηγέτης και έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα». Ο Θόδωρος Πάγκαλος χαρακτήρισε την ομιλία «εμπνευσμένη» και γνωστοποίησε την υπερηφάνειά του επειδή ο Πρωθυπουργός μίλησε «ως εκπρόσωπός της μεγάλης δύναμης της δημοκρατίας».
Στον αντίποδα αυτών, η φτηνή υστερία της άρνησης. Ο Πάνος Σκουρλέτης ένιωσε... θλίψη, απογοήτευση και αγωνία, ενώ τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα στον Πρωθυπουργό (37 φορές σε 42 λεπτά, τα μέτρησε η τουρκική Hurriyet) έγιναν επειδή η ομιλία του Πρωθυπουργού «ήταν διασκεδαστική»! Ο δε γραμματέας του κόμματος Τζανακόπουλος τη χαρακτήρισε αποτυχημένη από την πρώτη ημέρα, ενώ η Αυγή πρωτοσέλιδα τον παρουσίασε ως «σιωπηλό πελάτη».
Γνωστά τα ανωτέρω, αλλά είναι αρκούντως ενδεικτικά της διαφοράς ποιότητας που υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η σοσιαλδημοκρατία πάντα πορευόταν με πολιτικό πολιτισμό. Τον καθιέρωσε. Ακόμη και στον λαϊκισμό του Αντρέα, η πιο άγρια βρισιά που ακούστηκε ήταν το «εφιάλτης» για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για την οποία αργότερα έδειξε μεταμελημένος.
Φυσικά, τα προβλήματα του ΚΙΝΑΛ είναι τα προβλήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αφότου η παγκοσμιοποίηση τη σάρωσε καθώς δεν μπορούσε να υπηρετήσει το κοινωνικό κράτος. Σε κάποιες χώρες όμως, όπως Γερμανία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, άρχισαν να επανέρχονται προσαρμοσμένοι στην εποχή, παρότι είχαν κηρυχθεί πολιτικά νεκροί.
Αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τις έννοιες της ανταγωνιστικότητας, την επιχειρηματικότητα, τη σύνδεση μισθού με την παραγωγικότητα για να μη συμβάλουν στην αποεπένδυση, στον έλεγχο της μετανάστευσης, όλα όσα ακούγονται ως «δεξιά» - η «νεοφιλελεύθερα», που λέει και η καραμέλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνέβαλε ίσως και η πανδημία στη δικαίωση των ιδεών τους, καθώς ανέδειξε εκ νέου την ανάγκη κοινωνικής προστασίας, σε μεγέθη που οι αντίστοιχοι ιδιωτικοί τομείς δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν.
Αυτό πιστεύει και ο Φρανσουά Ολάντ, σύμφωνα με τον οποίο «Στη διάρκεια της πανδημίας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ακόμη και οι πιο φιλελεύθερες, έχουν καταφύγει στο σοσιαλδημοκρατικό οπλοστάσιο για να αναζητήσουν λύσεις». Βέβαια, η ανάγκη αυτή δε βοήθησε το κόμμα του από την εκλογική κατρακύλα. Προφανώς, γιατί οι κρίσεις βοηθούν και τις αντισυστημικές δυνάμεις να ξεφαντώνουν (ενώ από την άλλη οι παραδοσιακοί δεξιοί αποδεκατίζονται).
Το ΠΑΣΟΚ επί Αντρέα δεν ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Άρχισε να παίρνει τέτοια μορφή επί Σημίτη, και ο Ανδρουλάκης, επηρεασμένος από την ώσμωση με τους σοσιαλδημοκράτες στην ευρωβουλή, θέλει να το φέρει στην καρδιά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Το τι θα πετύχει θα το δείξει η «νεκροψία» των εκλογών.
