Αν κάτι απομυθοποίησε ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι οι γνώμες των ειδικών που πριν το ουκρανικό πόλεμο τον θεωρούσαν αδιανόητο. Αφότου ο Πούτιν διέβη τον Ρουβίκωνα, στην συνέχεια μας διαβεβαίωναν στα τηλεπαράθυρα ότι είναι θέμα ημερών η προέλαση των Ρώσων. Είχε βεβαίως μια δικαιολογητική βάση η άποψή τους, καθότι τεχνοκράτες του πολέμου.
Τη διαχρονική παραδοχή ότι το μεγάλο ΑΕΠ στον πόλεμο νικάει το μικρό. Που σημαίνει ότι μια χώρα με υπέρτερο μέγεθος οικονομικών, πολεμικών και ανθρώπινων πόρων προς… κατανάλωση, θα επιβληθεί της ασθενέστερης. Παρότι ειδικοί όμως τους διέλαθε ένας βασικός παράγοντας: Η απόφαση ενός λαού να θυσιαστεί για την πατρίδα του.
Προφανώς, έκριναν με παραστάσεις Δύσης. Αυτής που ο μπρουτάλ Βλαδίμηρος χαρακτήριζε εκφυλισμένη και εκθηλυσμένη και στην οποία ο πόλεμος ήταν κάτι το αδιανόητο. Την ίδια άποψη είχε και η αριστερά. Γι’ αυτό δεν είδε την πρόθεση των Ουκρανών να πολεμήσουν για την πατρίδα τους, αλλά μόνο έναν πόλεμο των Αμερικανών κατά της Ρωσίας - έτσι ισόβαθμα και συνυπεύθυνα, όχι μια επίθεση της Ρωσίας σε ανεξάρτητο κράτος. Είχε μάλιστα κυκλοφορήσει στην αρχή της επίθεσης και το εξυπνακίστικο σλόγκαν: «Αμερικανοί και Ρώσοι θα πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό».
Οι Ουκρανοί δηλαδή παρουσιάζονταν ως άβουλα όντα για τη μοίρα και την ανεξαρτησία της χώρας τους, ως απλά πιόνια στο γεωπολιτικό θανάσιμο μπρα ντε φερ Αμερικανών και Ρώσων. Σαφώς αυτό υφίσταται, γι αυτό άλλωστε και ρέει άφθονη η οικονομική και πολεμική βοήθεια της Αμερικής προς Ουκρανία (ναι των ΗΠΑ με τις εκατοντάδες αιματηρές επεμβάσεις σε Λατινική Αμερική, Μέση και Άπω Ανατολή, και Αφρική. Αυτά δεν παραγράφονται αλλά δεν της στερούν το δικαίωμα να στηρίζει την Ουκρανία).
Μεταξύ των στοχεύσεων των δύο υπάρχει ένας «Μικρός λαός και πολεμά» γιατί το θέλει. Ουδεμία αμερικανική προτροπή θα τους επιστράτευε εάν οι ίδιοι δεν ήταν αποφασισμένοι. Οι Ουκρανοί, πιο αρχαϊκή κοινωνία από τις δυτικές, με μνήμες πικρές και θανάσιμες από τη διαχρονική ρώσικη κατοχή, τάχθηκε αυτονόητα στην άμυνα υπέρ βωμών και εστιών. Πρώτιστο παράδειγμα ο Πρόεδρός τους. Ο ελαφρύς ηθοποιός των μουσικοχορευτικών σόου με τα τακούνια και το μακιγιάζ, αρνήθηκε τη φυγάδευση σε προστατευμένο αμερικανικό περιβάλλον, για να το παίζει από εκεί νόμιμη εξόριστη κυβέρνηση. «Δεν θέλω να φυγαδευθώ, θέλω όπλα να πολεμήσω», απάντησε στην αμερικανική πρόταση.
Και αφού πήρε όπλα που δυστυχώς άργησαν, άρχισε την αντεπίθεση με απρόσμενες επιτυχίες (έχουν ανακαταλάβει 2.500 τ.χ.). Επιτυχίες που δεν ήταν όλες των Αμερικανών. Όπως το αδιανόητο χουνέρι τον Απρίλιο όπου με δικούς τους πυραύλους Neptune έπληξαν το καμάρι τους, τη ναυαρχίδα του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, «Μασκβά», η οποία κατέληξε στο βυθό, και όταν γαληνέψουν οι καιροί θα γίνει αξιοθέατο για δύτες. Ή, όπως την γέφυρα της Κριμαίας χθες, το άλλο υπερστρατευμένο καμάρι και «αδύνατο να χτυπηθεί», που την είχε εγκαινιάσει ο Πούτιν οδηγώντας ο ίδιος ένα φορτηγό από τη μια ακτή στην άλλη.
Πέραν από στρατηγικό, ήταν και χτύπημα γοήτρου. Πόσο πιο εξευτελιστικό για τον κληρονόμο του τρομερού (;) σοβιετικού στρατού κ. Πούτιν, να αναρτά ο επικεφαλής του ουκρανικού Συμβουλίου Ασφαλείας βίντεο με τη γέφυρα να καίγεται, και δίπλα την Μέρυλιν Μονρόε να του τραγουδά για τα προχθεσινά 70στα γενέθλιά του «Happy birthday Mr President» (Χρόνια πολλά κ. Πρόεδρε);
Κατόπιν αυτών, ενόψει μιας επερχόμενης ήττας που θα αποκαθηλώσει όχι μόνο τον ίδιο (έχει ήδη αποκαθηλωθεί) αλλά και τη χώρα του ως παγκόσμια δύναμη, το ερώτημα είναι εάν θα χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά, προκειμένου να αποφύγει την ολοκληρωτική ήττα. Ουδείς ξέρει, και πολύ περισσότερο οι ειδικοί που αναφέραμε στην αρχή. Εδώ ισχύει το ρηθέν «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου».
Γιατί η επίθεση δεν εντάσσεται σε ορθολογικά χαρακτηριστικά. Αν ήταν πρόβλημα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θα ήταν έως και κατανοήσιμο (ναι!). Όμως ποτέ δεν ζήτησε δημοσίως κάτι τέτοιο, ενώ σύμφωνα με το Reuters (14/9), απέρριψε στην αρχή του πολέμου ειρηνευτική συμφωνία για να μείνει εκτός ΝΑΤΟ η Ουκρανία. Προφανής στόχος η αναβίωση της ρωσικής αυτοκρατορίας.
Πάντως, ο Μπάιντεν δεν αποκλείει τη χρήση. Όπως είπε «Για πρώτη φορά από την κρίση των πυραύλων στην Κούβα αντιμετωπίζουμε την πραγματική απειλή να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα (και όταν μιλάει ο Μπάιντεν δεν μιλάει η ηλικία του. Μιλάει η ΣΙΑ που στο Ουκρανικό έχει πέσει σε όλα μέσα!). Βέβαια υπάρχουν κάποιες δυσχέρειες. Τις αναφέρει ο γνώστης της ρωσικής πραγματικότητας δημοσιογράφος Δημήτρης Τριανταφυλλίδης στην Καθημερινή, και τα εκθέτουμε περιληπτικά:
Ο Χρίστο Γκρόζεφ, επικεφαλής ομάδας ερευνητικής δημοσιογραφίας για τη Ρωσία, διερωτάται: Κατά πόσον είναι λειτουργικά πλέον τα τακτικά πυρηνικά της Ρωσίας. Και σε ποιο βαθμό θα υπακούσουν οι στρατιωτικοί που θα λάβουν εντολές (δεδομένου ότι μέχρι σήμερα οι ελίτ πέριξ του Πούτιν συζητούσαν για το κόστος της νίκης, ενώ άρχισαν να συζητούν το κόστος σεναρίων ήττας).
Επίσης, ο διευθυντής του περιοδικού «Russia in global affairs», πρόεδρος της ΜΚΟ και επιδραστικής λέσχης, Φιοντόρ Λουκιάνοφ, σε εκπομπή στον τηλεοπτικό σταθμό «Russia 24» ανέδειξε τις άτυπες διαβουλεύσεις που λαμβάνουν χώραν μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας σε επίπεδο συμβούλων ασφαλείας, για την αποτροπή πυρηνικού πολέμου. Αυτή είναι η πιο ελπιδοφόρα αποκάλυψη, αν και ο ίδιος επεσήμανε πως είναι αδύνατον να αποφύγουμε την πυρηνική κλιμάκωση σε περίπτωση πρώτου χτυπήματος.
Αλλά είπαμε. Άβυσσος η ψυχή. Είμαστε παραδομένοι στη διάθεση του Πούτιν ο οποίος φέρεται ως απομονωμένος και δυσπροσπέλαστος.
