Γράφει ο Left Insider
Από την ημέρα που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και υφίσταται τη φθορά του να μιλάει αριστερά και να περπατάει «δεξιά», η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως μικραίνει διαρκώς στα μάτια της κοινής γνώμης και των δημοσκοπικών ευρημάτων, αλλά ουδεμία ουσιαστική απειλή προκύπτει από το εσωτερικό της.
Στο παρελθόν είδαμε κυβερνήσεις να μην μπορούν να σταθούν όρθιες υπό την πίεση της εσωτερικής αμφισβήτησης. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και τώρα, στα πολύ δύσκολα της διαπραγμάτευσης και των ιδεολογικών διλημμάτων, διαφαίνεται κάποιο σοβαρό πρόβλημα που να μπορεί να θέσει σε δοκιμασία τη συνοχή και τη συνέχειά της στη διακυβέρνηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα για τους 153 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται να κόψει συντάξεις και να βάλει νέους φόρους 4 δισ. ευρώ αλλά για τα θέματα αυτά δεν ανοίγει μύτη. Το πρόβλημα είναι επικεντρωμένο κυρίως στα εργασιακά και στα μηνύματα που έχει λάβει το Μαξίμου από τουλάχιστον 20 βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη ότι συμφωνία που θα κάνει αποδεκτή την αύξηση των ομαδικών απολύσεων και δεν θα εμπεριέχει την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς και η κοινοβουλευτική στήριξή της δεν είναι εξασφαλισμένη. Αλλά θεωρείται ελεγχόμενο.
Από την άλλη εδώ που έχει φτάσει ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να διαχειριστεί το αδιέξοδο που δημιούργησε, δεν έχει κανένα άλλο περιθώριο από το να προχωρήσει γρήγορα μπροστά και να αγνοήσει τις εισηγήσεις για τεχνητή ρήξη και εκλογές. Στο Μαξίμου έχουν αντιληφθεί πως αν δεν ψηφίσουν τα μέτρα θα δολοφονήσουν την οικονομία και θα αυτοκτονήσουν πολιτικά, ενώ αν το κάνουν θα φορτώσουν το βάρος στις πλάτες της επόμενης κυβέρνησης και θα έχουν ελπίδες ότι θα μπορέσουν να διασώσουν κάτι από τα συντρίμμια των εκλογικών τους ποσοστών.
Όποια απόφαση και αν ληφθεί και πολύ περισσότερο μια απόφαση για εκλογές, το βέβαιο είναι πως θα είναι κοινή και θα ληφθεί συντεταγμένα και όχι επειδή κάποια ομάδα θα το επιβάλει.
Το ερώτημα είναι ο χρόνος που θα αποφασίσουν στην κυβέρνηση να κάνουν το κρίσιμο βήμα προς τα πίσω στο chicken game που παίζουν με την τρόικα. Αν δηλαδή θα είναι ο Μάιος ή ο Ιούνιος ως τελευταίο ορόσημο πριν η δίνη μιας νέας οικονομικής κατάρρευσης αρχίσει να τους παρασύρει στον πάτο. Πλέον είναι πολύ αργά να κάνουν πίσω και τρέμουν στην προοπτική της λαϊκής κατακραυγής σε περίπτωση που αφήσουν να οδηγηθεί η κατάσταση πίσω στο 2015. Είναι άλλο να πέσεις ως «ψεύτης» και να έχεις μια ελπίδα επιστροφής στο μέλλον, και άλλο να στιγματιστείς ως εθνικός καταστροφέας. Αυτό που εξακολουθούν να αναζητούν είναι μια πρακτικά ανούσια «ιδεολογική νίκη» που θα τους δώσει τη δικαιολογία να προχωρήσουν.
Μπορεί στο μεταξύ να αναδύονται όλο και συχνότερα στην επιφάνεια φυσαλίδες από την υποθαλάσσια αναταραχή που προκαλούν οι εσωτερικές συγκρούσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, αλλά μέχρι εκεί. Κανείς δεν αμφισβητεί τον αρχηγό. Κανείς δεν επιζητεί την πτώση της κυβέρνησης. Διαφωνούν ως προς την τακτική και τα εκάστοτε αφηγήματα, δημιουργούν εντάσεις μικρής κλίμακας, αλλά όποιος φαντάζεται κάτι περισσότερο και περιμένει ότι τα ρήγματα αυτά θα τους ωθήσουν να διαλυθούν όπως τότε με την Αριστερή Πλατφόρμα ή θα καταρρεύσουν εκ των έσω, μάλλον θα απογοητευτεί.
Ο Νίκος Φίλης λ.χ έχει διαφορετική προσέγγιση από πολλούς άλλους συντρόφους του για την «ανίερη» συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, αλλά προς ώρας λειτουργεί περισσότερο για να αναδείξει τις βολικές διαφορές μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του δεξιού συμπαραστάτη του. Για τον Πάνο Σκουρλέτη τα συντροφικά μαχαιρώματα περί προσωπικών στρατηγικών δίνουν και παίρνουν από ομοτράπεζούς του στο υπουργικό συμβούλιο, πλην όμως το παιχνίδι εσωτερικής αντιπολίτευσης στον Αλέξη Τσίπρα γίνεται ακόμη με ακίνδυνο τρόπο. Ο Δραγασάκης, ο Φλαμπουράρης και ο Τζανακόπουλος δεν θέλουν να ακούν το όνομα του Νίκου Παππά στον οποίο ο πρωθυπουργός έχει παραχωρήσει απεριόριστο χώρο να ξεδιπλώνει το επικοινωνιακό ταλέντο του αλλά έχουν αποδεχτεί τη συμβίωση μαζί του ως αναγκαίο κακό. Το ρήγμα μεταξύ Τσακαλώτου, 53+ και Μαξίμου είναι αρκετά βαθύ για να καλυφθεί και έχει προδιαγεγραμμένη κατάληξη, αλλά δεν είναι αυτό που θα ρίξει την κυβέρνηση. Ο νεοφερμένος υπουργός Ανάπτυξης Δ. Παπαδημητρίου φέρεται να είναι δυσαρεστημένος από τη στρατηγική της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση και να εμφανίζεται απογοητευμένος επειδή θεωρεί πως η κυβέρνηση τον έχει αφήσει εκτεθειμένο στο κλουβί με τα λιοντάρια, αλλά απολαμβάνει την υπουργική καρέκλα.
Φυσικά όλες αυτές οι διαφωνίες, και πολλές άλλες που δεν βγαίνουν στο φως μετά από δύο χρόνια αποτυχημένης διακυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ, κρύβουν στο βάθος πολύ περισσότερα πράγματα. Αποκαλύπτουν πρώτα από όλα τον αναβρασμό που επικρατεί στο κόμμα για την επόμενη ημέρα μετά τον αναπόφευκτο καταποντισμό, και φωτογραφίζουν τους ανθρώπους που προετοιμάζονται να αμφισβητήσουν τον Αλέξη Τσίπρα και τις επιλογές του στο μέλλον.
Αλλά προς το παρόν δεν λένε τίποτα άλλο σε όποιον γνωρίζει τις εσωτερικές ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ και στις ικανότητες του να αναπτύσσει αντανακλαστικά συσπείρωσης και αυτοπροστασίας μπροστά στις δυσκολίες. Αυτή τη στιγμή μετράει περισσότερο για την κυβέρνηση αν θα αποφύγει να ηττηθεί σε μια κατά μέτωπο αναμέτρηση με τη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη ώστε να συνεχίσει να διευρύνει την επιρροή της σε θέσεις εξουσίας, παρά αν θα αλλάξει ακόμη ένα ιδεολογικό πουκάμισο.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει ότι θα περάσουν τα μέτρα από τη Βουλή με κάθε κόστος όποια κι αν είναι η συμφωνία. Και το πιθανότερο είναι πως στο τέλος θα εμφανιστούν μπετόν απέναντι στον κίνδυνο να χάσουν την εξουσία, ακόμη και αν η επόμενη καλύτερη επιλογή που θα έχουν είναι να προσπαθήσουν να την μοιραστούν εμπορευόμενοι σενάρια ευρύτερων συναινέσεων στα οποία θα διατηρούν τον έλεγχο.
(Photo by Sooc)
