Ο Αλέξης Τσίπρας κληρονόμησε από την Αριστερά την αειθαλή αισιοδοξία «είμαι αισιόδοξος γιατί είμαι αριστερός» ήταν η έκφραση στα χείλη όλων των αριστερών ηγετών. Υπέκρυπτε τη βαθιά πεποίθηση ότι έτσι κι αλλιώς, ως ιστορική νομοτέλεια δηλαδή, η γη θα γίνει κόκκινη. Δεν τους βγήκε αλλά πάνω απ΄ όλα η αισιοδοξία.
Από τον Αντρέα ξεπατίκωσε πόζες και εκφράσεις. Όπως αυτή για το «κοινωνικό συμβόλαιο».
Ενδεικτικά, το είχε αναφέρει σε 2014 σε μήνυμά του σε συνέδριο του Economist στη Θεσσαλονίκη, επίσης το 2014 ως υποψήφιος της Ευρωαριστεράς για επικεφαλής της Κομισιόν, το ίδιο χρόνο και ως υποψήφιος Πρωθυπουργός, τον Σεπτέμβριο του 2018 μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το μέλλον της Ευρώπης, τον Μάρτιο του 2019, στο πλαίσιο εκδήλωσης πάλι για τη βιώσιμη Ευρώπη, τον Απρίλιο του 2019 στο Γαλάτσι κατά την πανελλαδική Συνάντηση για την Προοδευτική Συμμαχία, την Πρωτομαγιά του 2020, προχθές κατά την παρέμβασή του για το μέλλον της Ευρώπης που διοργάνωσαν το Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές (όπου δεν προσεκλήθη η Φώφη), και άλλες ων ουκ έστιν αριθμός.
Το «κοινωνικό συμβόλαιο» είναι ένα πυροτέχνημα, μια ρηχότητα χωρίς περιεχόμενο. Κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό είναι το προεκλογικό πρόγραμμα του κάθε κόμματος, που οφείλει να τηρήσει εάν έρθει στην εξουσία. Εκεί κρίνεται η αξία της συνυπογραφής με τον λαό. Όλα τα άλλα είναι απόρροια της φραστικής μπουρμπουλήθρας εντυπωσιασμού όπως ήταν και το περίφημο «Συμβόλαιο με τον λαό» του Αντρέα. Υπέγραψε π.χ. την παραμονή των αμερικανικών βάσεων (δεν είναι θέμα του κειμένου αν καλώς ή κακώς), ενώ στο «Συμβόλαιο» τις είχε υπό έξωσιν, «Οι βάσεις φεύγουν, ο αγώνας δικαιώνεται».
Ούτως ή άλλως ο κ. Τσίπρας δεν είναι και ο πλέον εχέγγυος να μιλάει για συμβόλαια. Δεν τα σέβεται, βάζει την υπογραφή του για να κοροϊδέψει το συμβαλλόμενο μέρος, δηλαδή τους ψηφοφόρους του. Αυτό έγινε με το περίφημο σκίσιμο των μνημονίων, και κυρίως με το δημοψήφισμα (αυτό κι αν ήταν συμβόλαιο), όπου για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά των δημοψηφισμάτων, ένα δημοψήφισμα διεξήχθη για να κουρελιαστεί το αποτέλεσμά του.
Δεν είναι περσινά ξινά σταφύλια αυτά. Είναι και τωρινά, γιατί - και- εξ αυτών «εκταμιεύεται» από τη ΝΔ το έλλειμμα εγκυρότητας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που συμβάλει στη δημοσκοπική της κατήφεια. Στην καθήλωση που εμφανίζει, είναι ενσωματωμένο και το έλλειμμα αξιοπιστίας που προκάλεσε τότε.
Δεν έχουν κατανοήσει, ότι για πολιτικούς οργανισμούς (και για όλους μας σε προσωπικό επίπεδο), παρθενογένεση μετά από δημόσια έκθεση δεν υπάρχει. Η «Πόλις» του Αλεξανδρινού μας ακολουθεί. Μπορεί το παρελθόν να μην είναι κυρίαρχο, μπορεί τα στερνά να τιμούν τα πρώτα, αλλά το παρελθόν δεν εξαφανίζεται. Ενυπάρχει και συνυπάρχει στις αξιολογήσεις για κόμματα και πρόσωπα - για όλους μας.
Ειδικά όταν δεν έχουμε ζητήσει συγγνώμη, όπως ποτέ δε ζήτησε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ για τα πεπραγμένα τους, για την αθέτηση του συμβολαίου με τον λαό το '15. Η παραδοχή στη Βουλή «είχαμε αυταπάτες» δεν ήταν συγγνώμη.
Άλλωστε λίγο μετά, τον Ιανουάριο του 2020 ο Γιάννης Δραγασάκης δήλωνε: «Ο Τσίπρας μίλησε για αυταπάτη. Εγώ δεν το βίωσα έτσι Από μεθοδολογικής άποψης είχαμε την ίδια αντίφαση που είχε Λένιν το ‘17. Ξεκίνησε να κάνει παγκόσμια επανάσταση κι έκανε επανάσταση μόνο στη χώρα του».
Τα υπόλοιπα που είπε ο κ. Τσίπρας στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές δεν είναι προς κριτικήν, καθότι είναι οι συνήθεις ευχές δεξιών και αριστερών (κυρίως αυτών), και θυμίζουν γενικόλογες ευχές υποψηφίων καλλιστείων για την παγκόσμια αγάπη, υγεία και ειρήνη.
Θα σταθούμε μόνο σε ένα: «χρειαζόμαστε ένα σύστημα μετανάστευσης βασισμένο στην πραγματική αλληλεγγύη, τον διαμοιρασμό της ευθύνης και τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου». Ούτε λέξη για ανάσχεση της μετανάστευσης. Λογικόν! Άλλωστε όσοι την προτείνουν είναι ακροδεξιοί κατά την απλοϊκή εκτίμηση ΣΥΡΙΖΑ.
