Πως είναι αδίστακτος, ο Αλέξης Τσίπρας, όταν πρόκειται για κομματικό - προσωπικό του συμφέρον, δεν είχα πολλές αμφιβολίες.
Το διαπιστώσαμε, δυστυχώς, με το πραξικοπηματικό δημοψήφισμα.
Το επαναλαμβάνει τώρα, με τους χειρισμούς του στην υπόθεση της ανόητης παρακολούθησης Ανδρουλάκη και των συνεπειών της. Το εφήρμοσε μάλιστα για να εμπλέξει την Ανεξάρτητη Αρχή και να εξευτελίσει τον πρόεδρό της επίτιμο δικαστή Ράμμο.
Φαίνεται και από την άνεση με την οποία επιχειρεί λαθροχειρίες. Δεν είναι, απλώς, ο εντυπωσιασμός που επιδιώκει. Θέλει να τα κάνει όλα κουβάρι και χυλό στο μυαλό των δικών του στελεχών, όσων οπαδών τον ακολουθούν και εκείνων των πολιτών που (ακόμη!) τον πιστεύουν.
Δείτε αυτό. Παγιδευμένος στον τρόπο με τον οποίο απέκτησε πληροφορίες και έγγραφα (προφανώς διαβαθμισμένα και απόρρητα) της Υπηρεσίας επιδιώκει να εμπλέξει την Αρχή με τον πλέον κουτοπόνηρο τρόπο: Στέλνει ονόματα και τηλέφωνα και ισχυρίζεται ότι ο πρόεδρος Ράμμος τον επιβεβαιώνει.
Πλην όμως η επιστολή, αντίγραφο της οποίας λαμβάνουν στη συνέχεια όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, δεν περιλαμβάνει κανένα όνομα. Ο κ. Ράμμος, τόσα χρόνια δικαστικός, είναι προσεκτικός. Πιεζόμενος όμως ο κ. Τσίπρας, στη Βουλή, από τον πρωθυπουργό, το παραδέχεται. Γιατί τότε, παρά ταύτα, τα ανακοινώνει; Γιατί έτσι τον συμφέρει, όπως νομίζει.
Αν νοιαζόταν για το κύρος της ηγεσίας του στρατεύματος θα ήταν προσεκτικότερος. Θα τηρούσε την εχεμύθεια που πρέπει να συνοδεύει όσα αφορούν στη δουλειά των μυστικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα σε ζητήματα άμυνας και θα ήλεγχε τον πρωθυπουργό με άλλους, καταλληλότερους, τρόπους.
Δεν υποβαθμίζω τη σημασία προστασίας των ατομικών ελευθεριών. Κάθε άλλο. Σίγουρα όμως ο κ. Τσίπρας δεν είναι καθόλου πειστικός όταν σχίζει τα ρούχα του γι' αυτές. Χωρίς «φιλική» χείρα βοηθείας από έγκριτους και σεβαστούς νομικούς (η γνωστή ευέλικτη ομάδα των «συνταγματολόγων»…), οι ελιγμοί του δεν θα είχαν καμία τύχη.
Δείτε κι αυτό: Στην επιστολή Τσίπρα προς Ράμμο, που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη δημοσιότητα όταν τελείωσε η συζήτηση στη Βουλή, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει γράψει και το εξής: «Ειδικότερα, ως εκ της θεσμικής μου ιδιότητας ως βουλευτή, για τον οποίο ισχύει το άρθρο 61 παρ. 3 του Συντάγματος, του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του πρώην Πρωθυπουργού, αλλά και ενόψει της θεσμικής ιδιότητας των κατωτέρω αναφερόμενων προσώπων, σας γνωστοποιώ τους εξής αριθμούς σύνδεσης τηλεφωνίας».
Το πονηρό πίσω από την επίκληση του άρθρου 61 είναι ότι ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι γι' αυτόν ισχύει πλήρως το απόρρητο ως προς πως απέκτησε και χρησιμοποιεί «ονόματα και διευθύνσεις».
Πράγματι, το άρθρο 61 παρ.3 αναφέρει: «Ο βουλευτής δεν έχει υποχρέωση μαρτυρίας για πληροφορίες που περιήλθαν σ’ αυτόν ή δόθηκαν από αυτόν κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ούτε για τα πρόσωπα που του εμπιστεύθηκαν τις πληροφορίες ή στα οποία αυτός της έδωσε».
Δηλαδή και απόρρητο και ακαταδίωκτο για τον κ. Τσίπρα, αφού αυτός είναι που συναλλάσσεται με επίορκους πράκτορες (και άλλα σκοτεινά πρόσωπα) και διακινεί τις σχετικές πληροφορίες.
Γιατί όμως διαμαρτύρεται, όταν άλλοι, όπως ο πρώην διοικητής ΕΥΠ, επικαλούνται το απόρρητο;
Δείτε και τούτο: Ο κ. Τσίπρας ερωτά «για ποιο λόγο» έγιναν οι (κατ’ αυτόν βέβαιες) παρακολουθήσεις. Δεν το γνωρίζει; Αμφιβάλλω.
Γνωρίζει όμως ότι ο κ. Ράμμος δεν έχει παρόμοια ενημέρωση, άρα δεν μπορεί να καταστεί η «πηγή Τσίπρα» άρα αν πει όσα γνωρίζει θα αποκαλυπτόταν ότι πράγματι βρίσκεται σε άμεση επαφή με «ρυπαρά δίκτυα», όπως παραστατικά τα περιέγραψε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου.
Διατυπώνει όμως το ερώτημα ότι αφού η ΕΥΠ ενεργεί νομίμως όταν υπάρχουν λόγοι «εθνικής ασφαλείας», τότε ο κ. Φλώρος, αρχηγός ΓΕΕΘΑ είναι «πράκτορας» ή «επικίνδυνος». Είναι αυτονόητο ότι αν είχε προκύψει οτιδήποτε η κυβέρνηση δεν θα ανανέωνε τη θητεία του αρχηγού. Εξάλλου, κι ένα παιδί καταλαβαίνει ότι καμία αξία δεν έχει να παρακολουθείς κάποιον αν γνωρίζεις ΗΔΗ ότι υπάρχουν σκιές σε βάρος του.
Δείτε τέλος κι αυτό: Ο κ. Τσίπρας, δυστυχώς με τη συνεργασία του κ. Ράμμου, άνοιξε βλαβερή κερκόπορτα στη λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών.
Επιδιώκει να μετατρέψει με αυθαίρετα λανθασμένη ερμηνεία την (υποχρεωτική) ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών από την Αρχή σε θέματα προστασίας των επικοινωνιών, που είναι και συνταγματική προσταγή, σε διαδικασία ανοικτής και μάλιστα υποχρεωτικής δημοσιοποίησης του ονόματος οποιουδήποτε μπορεί να έχει τεθεί υπό παρακολούθηση, σε οποιαδήποτε στιγμή.
Επικίνδυνο άλμα από κάποιον που υπηρέτησε στη θέση του πρωθυπουργού. Αλλά είπαμε: Τσίπρας είναι αυτός!
Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσε κανείς να σημειώσει για τον καταστροφικό ξεπεσμό της δημόσιας συζήτησης που επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας.
Πλην όμως, αφού χρησιμοποίησε, το απόλυτο όπλο της δυσπιστίας και δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμενε, αφού δεν αποσκίρτησαν ούτε «καραμανλικοί» ούτε «σαμαρικοί» βουλευτές, είναι ώρα να ασχοληθούμε με άλλα, επείγοντα και σοβαρά, θέματα του τόπου και της προεκλογικής συζήτησης.
* Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής
