Οι προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα να ξαναβρεθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή με κάποιον κυρίαρχο ρόλο στον χώρο της Αριστεράς, συνεχίζονται. Έχοντας ουσιαστικά αποδράσει από τη μάχιμη πολιτική σκηνή μετά από σειρά ηττών και έχοντας παραδώσει το κόμμα του στο χάος της εσωκομματικής ίντριγκας και των διασπάσεων, βρήκε την αναμπουμπούλα που έψαχνε για να «παρέμβει».
Η βαθιά ριζωμένη αντίληψη της αριστεράς ότι η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία, εφαρμόζεται και πάλι τώρα. Κι έτσι σε μια στιγμή ιδιαίτερης όξυνσης των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας, ο Αλέξης Τσίπρας ξαναπήρε το νταούλι του, προσπαθώντας να κάνει αισθητή τη παρουσία του από ψηλά. Από την κορυφή του Όρους της Σοφίας.
Ο πολιτικός που χρησιμοποιούσε κατά κόρον το απολύτως διχαστικό σύνθημα – δίλημμα: «ή αυτοί ή εμείς», κατηγορεί την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι οδηγεί συνειδητά στον κοινωνικό διχασμό.
Ο εμπνευστής και εκτελεστής του Δημοψηφίσματος του 2015 που είχε διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό της χώρας και είχε καταστρέψει την εθνική οικονομία, κατηγορεί την κυβέρνηση για αποσταθεροποίηση.
Ο σκηνοθέτης του δήθεν σκανδάλου Novartis, αναφέρεται στις σχέσεις εμπιστοσύνης με τη Δικαιοσύνη.
Ο παραιτηθείς αρχηγός του Σύριζα ο οποίος στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας το Νοέμβριο του 2016, κατηγορούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι είναι «μια ανάσα από το "ΒΑΣΤΑ ΡΟΜΕΛ" που έλεγαν οι δωσίλογοι-μαυραγορίτες στην Κατοχή» καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί «όρους εμφύλιας εθνικοφροσύνης».
Αναφέρεται σε κυβερνητικό «κύμα τρομοκρατίας» και σε «εμπρηστικά επιχειρήματα», ο θεωρητικός της κατεύθυνσης ρίψης μολότοφ. Από τον οποίο είχαμε διδαχθεί τον Ιούλιο του 2017, ότι στα Πανεπιστήμια μπορούν άνετα κάποιοι να κατασκευάζουν μολότοφ, ότι αυτό δεν είναι κακό. Και ότι όλα εξαρτώνται από που βρίσκεται ο καθένας μας όταν πέφτουν οι βόμβες. Από «εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;»
Μίλησε για «καθεστώς που αφήνει τους εργαζόμενους απροστάτευτους στο έλεος της εκμετάλλευσης», αυτός που το 2018 στη ΔΕΘ σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς η οποία αφορούσε συνταξιούχους άνω των 70 ετών, είχε απαντήσει «ότι το συγκεκριμένο μέτρο θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό και μη διαρθρωτικό. Διότι αφορά στην προσωπική διαφορά και αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος»
Συντασσόμενος με τους άλλους δυο πρώην πρωθυπουργούς, ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται σε μια «εξωτερική πολιτική επικίνδυνα ανίκανη». Ποιος; Αυτός που διερωτάτο εάν έχει σύνορα η θάλασσα; Αυτός που υποστήριζε ότι δεν θα γινόταν τίποτα αν φεύγαμε από τη Σέγκεν; Αυτός που υποστήριζε ότι «εάν δεν είχε λυθεί το πρόβλημα των Πρεσπών, θα είχαμε μια “Λιβύη” στα βόρεια σύνορά μας»; Αυτός υποστήριζε ότι μοιραζόταν κοινές αξίες με τον Ντόναλντ Τραμπ; Αυτός που επιθυμούσε να συζητήσει με τον Σόιμπλε τη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την υιοθέτηση παράλληλου νομίσματος; Αυτός που όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη «Adults in the Room», ένοιωθε σαν το ξιφία απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας, λέγοντας: «εγώ έχω καταπιεί το αγκίστρι αλλά παραείμαι δυνατός για να με βγάλουν από το νερό. Κι έτσι κάνουν υπομονή. Με τραβάνε έξω για λίγο και μετά μου χαλαρώνουν το σύρμα. Μετά με τραβάνε πάλι έξω. Και αυτό θα κάνουν έως ότου με εξουθενώσουν. Μόλις νιώσουν την αδυναμία μου, θα με τραβήξουν πάνω απότομα, με μία μόνο κίνηση»; Αυτός που βραβεύτηκε από το Χάρβαρντ για τη χειρότερη διαπραγμάτευση που είχε γίνει ποτέ;
Επικροτεί τον πάνδημο και αυθόρμητο χαρακτήρα των κινητοποιήσεων και τις λαϊκές αντιδράσεις, αυτός που είχε ξεγελάσει και εξαπατήσει όλους τους ευτυχείς χορευτές, διαδηλωτές, υποστηρικτές του ΟΧΙ στην Πλατεία Συντάγματος μέσω της μυθικών διαστάσεων kolotoumba του;
Και διερωτάται ο Αλέξης Τσίπρας : « Τι ζητούν όμως οι συγγενείς των θυμάτων και εκατομμύρια πολίτες σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας; Δικαιοσύνη, αλήθεια, οξυγόνο».
Ας θυμηθεί τι προσέφερε ο ίδιος στους συγγενείς των θυμάτων στο Ματιού. Την θεατρική παράσταση στο Συντονιστικό Κέντρο μαζί με το Σωκράτη Φάμελλο, ότι τίποτα δεν συνέβαινε. Και το επίδομα των 2.000 ευρώ που δεν το έδωσε σε μια γυναίκα, διότι σύμφωνα με τον ίδιο: «και να έπαιρνες τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες!»
