Έξεστιν Ζωή ασχημονείν.
Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας κληθείσα επισήμως ως αρχηγός κόμματος στη Λάρισα, προκειμένου να τιμήσει με την παρουσία της την παρέλαση, διέπραξε διττή ασχημία.
Αφενός αρνήθηκε να δώσει το χέρι της (ημέρα εορτασμού της εθνικής μας ύπαρξης), στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, Χρήστο Κέλλα. Αφετέρου αρνήθηκε να παραμείνει στην εξέδρα των επισήμων (ενώ ως επίσημη εκλήθη και απεδέχθη την πρόσκληση). Έσπευσε να αναμιχθεί με τον λαό που παρακολουθούσε την παρέλαση, γιατί δήθεν η θέση της ήταν «με τον κόσμο».
Το περιστατικό θύμισε ανάλογη αντιθεσμική απρέπεια στο μνημόσυνο της σφαγής του Διστόμου το 2017. Είχε κληθεί από τον Δήμο να τιμήσει με την παρουσία της τη θρηνητική ημέρα, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής και αρχηγός κόμματος, μετά εκπροσώπων και των υπολοίπων κομμάτων. Μεταξύ τους ο Μανόλης Γλέζος και ο Γερμανός πρέσβης.
Την ώρα της κατάθεσης στεφάνου στο μνημείο των σφαγιασθέντων, η Ζωή με ανίερη για την ημέρα συμπεριφορά, (ημέρα ιερού πόνου για τους κατοίκους), θέλησε να υποκαταστήσει τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο.
Με κραυγάζουσες αντιρρήσεις εμπόδιζε τον Γερμανό πρέσβη (πρέσβη δημοκρατικής χώρας και καλεσμένο του δήμου) να καταθέσει στεφάνι τιμής (και συγγνώμης) στη μνήμη των θυμάτων. Ο πρέσβης εν μέσω γενικής αμηχανίας, ευγενώς υποχώρησε.
Και τότε σηκώθηκε ο εύψυχος Μανόλης Γλέζος, τον πήρε από τον χέρι και κατέθεσαν μαζί το στεφάνι! Μπροστά στον Γλέζο δεν την έπαιρνε να δείξει αντιναζίστρια αγωνίστρια. Υποχώρησε εν σιωπή…
Η κ. Κωνσταντοπούλου και στις δύο περιπτώσεις προσεκλήθη επισήμως και παρευρέθη ως θεσμικό πρόσωπο. Και η θεσμικότητα αυτή υπάγεται σε κανόνες τους οποίους αυτονοήτως ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί.
Εάν στη Λάρισα θεωρούσε ότι η θέση της ήταν «με τον κόσμο», μπορούσε να μην αποδεχθεί την πρόσκληση, και να εμφανιζόταν ως απλή επισκέπτρια της παρέλασης και με ντουντούκα στο χέρι. Εάν στο Δίστομο πίστευε ότι δεν έπρεπε να κληθεί και να καταθέσει στεφάνι ο Γερμανός πρέσβης, ας μην αποδεχόταν επίσης την πρόσκληση, και ας πήγαινε στο μνημόσυνο των χαροκαμένων ως διαδηλώτρια και με πανό.
Και αυτό προσβλητικό θα ήταν για τους κατοίκους τέτοια ημέρα ζοφερής μνήμης, αλλά τουλάχιστον θα ήταν τίμιο. Γιατί όταν αποδέχεσαι επίσημη πρόσκληση, αποδέχεσαι και τους κανόνες του πρωτοκόλλου που την διέπουν.
Η αντιθεσμική της συμπεριφορά δεν είναι «ψιλά γράμματα» για τη δημοκρατία, ακόμη και αν πηγάζει από εξαιρετικότητα χαρακτήρα.
Αποτελούν εν δυνάμει δημοκρατική διολίσθηση. Όπως π.χ. οι θέσεις ότι το Κοινοβούλιο δεν εκφράζει τον λαό (στο οποίο μετέχει απολαμβάνοντας δικαίωμα λόγου και ψήφου, καθώς τα υλικά ευεργήματά του). Όπως και η απαξίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως δημοκρατίας των ολίγων (λες και διορίστηκαν πραξικοπηματικά οι εκπρόσωποι, δεν ψηφίστηκαν από τον ίδιο τον λαό)…
Παράλληλα αν όχι επικίνδυνη, είναι δυσλειτουργική η καταπάτηση θεσμικών κανόνων που η ίδια η δημοκρατία έχει θεσπίσει. Όπως δυνάμει επικίνδυνη είναι και η μονοπωλιακή αμεσοδημοκρατία έκφρασης του λαϊκού συναισθήματος. Ο ηγέτης διερμηνεύει τα συναισθήματα του λαού, όλου του λαού, μέσα από μια μεσσιανική αντίληψη η οποία εκφράζεται και με λαοκρατική ρητορική. Μια ρητορική όμως η οποία όμως δεν στοιχειοθετείται από κάποιο εκλογικό ή δημοψηφισματικό γεγονός.
Αποθεώνει την αρχηγική συμπεριφορά καταπατώντας τη λαϊκή εντολή, γιατί ο ηγέτης ξέρει. Έτσι έβγαλε από τη λίστα των εκλογών του Ιουνίου του ‘23 του επιτυχημένους πρωτεύσαντες του Μαΐου, και διόρισε κολλητούς και τον σύζυγο.
Παράλληλα ζηλοί δόξαν τιμωρητικής Αμαζόνας της δημόσιας ζωής. Ενσαρκώνει το διλημματικό ο λαός και οι εχθροί του. Υποβοηθητική ως προς αυτό είναι και η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά της στη Βουλή, όπου ανεξαρτήτως προγραμματισμένης θεματολογίας, επιτίθεται κατά του «κατεστημένου», και κάθε εικαζόμενου «λαϊκού εχθρού».
Όχι, η Ζωή δεν ρέπει προς τον φασισμό, όπως κατηγορείται. Ο φασισμός έχει ιδεολογικό υπόβαθρο, κάτι που δεν ανιχνεύεται στο α-πολιτικό υβρίδιό της («ούτε αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά – «το 2025 δεν βάζουμε ταμπέλες»).
Γιατί όχι; Γιατί οι ταμπέλες είναι δεσμευτικές ως προς τον ταξικό προσανατολισμό ενός κόμματος. Το να εκπροσωπείς γενικώς τον αδικημένο λαό(ο καθείς μπορεί να νιώθει αδικημένος) είναι ευκολάκι.
Δεν θα λέγαμε επίσης ότι το μόρφωμα οδεύει προς τον περονισμό. Ενσωματώνει όμως στοιχεία του: Όπως ας πούμε τον προειρηθέντα διχαστικό λόγο (εντονότερο από αυτόν του μητρικού της ΣΥΡΙΖΑ), τον πολιτικό συγκεντρωτισμό (μονοπρόσωπο κόμμα), την (υποκειμενική) αντίληψη για τη Δικαιοσύνη που δεν είναι… πάνω από την προσωπική της άποψη περί Δικαίου, κ.α.
Και ο λαός την επιβραβεύει, ιδιαίτερα στις άγουρες ηλικίες. Πλάθουν μαζί της το μέλλον τους! Ποταμός ήταν τα εριστικά σχόλια στα σόσιαλ μίντια του στυλ «Καλά έκανε και τους ξεφτίλισε» !
Και όσοι πιστεύουν ότι θα ξεφουσκώσει μόλις καταλαγιάσει η άψη των Τεμπών, ας μην είναι τόσο σίγουροι. Δήλωσε ότι θα πάψει να είναι μονοθεματική και θα συγκροτήσει κυβερνητικό πρόγραμμα. Κάτι που είναι ευχερές να γίνει και να έλξει, αφού όπως λίγο πολύ και στα προγράμματα των άλλων, μπορεί να δίνονται υποσχέσεις στον αέρα.
ΥΓ: Το εντυπωσιακό είναι ότι μέρος των ΜΜΕ φιλοξενεί ειδήσεις που την προβάλλουν, αλλά σπάνια την κρίνουν. Λειτουργεί και στην περίπτωσή της το «σύνδρομο Πολάκη». Όσοι τολμούσαν να τον κρίνουν βρίσκονταν στόχοι των ανηλεών επιθέσεών του. Οι πολλοί το απέφευγαν! Το ίδιο και με τη Ζωή…
