Τα ψηφιακά μέσα πληροφόρησης – λιγότερο οι εφημερίδες – δημιουργούν αναγκαστικά μια στρεβλή αντίληψη του χρόνου. Τα πάντα υποτάσσονται στο εφήμερο. Το «πέρυσι» απέχει από το «σήμερα» περισσότερο απ’ όσο η Αναγέννηση από την Κάμβριο εποχή. Ενώ πριν από μισό αιώνα ακόμη, ο άνθρωπος ένιωθε τη ροή από τις ρίζες στην αθανασία, τώρα, τα σημεία αναφοράς του δεν μπορούν να εκταθούν πέρα από το χθες και το αύριο. Στένεψαν απελπιστικά στη διάσταση –και την ορολογία– ενός κινητού. Με άλλους λόγους, το πλαίσιο μίκρυνε τόσο πολύ ώστε δεν χωράει εντός του η ανθρώπινη ζωή.
Σχήμα οξύμωρο της εγχώριας εικαστικής παραγωγής είναι ο Δημήτρης Χαντζόπουλος. Παρόλο που γεννήθηκε μες στους όρους και τις ανάγκες της εφημερίδας, η γλώσσα του δεν υποτάχθηκε στο εφήμερο. Καλύτερα από όλους, ο δημιουργός γνωρίζει ότι η λέξη δεν εξαντλείται σε μία μορφολογία και σε άμεση δήλωση∙ η λέξη εκτείνεται στο τι παραδηλώνει, στο τι ρητά ή άρρητα αποκλείει, στο τι εκκαλεί και στο τι επιτρέπει υπό όρους να υπάρξει. Και παρόλο που χρησιμοποίησε μοναδικά το ψηφιακό εργαλείο, οι εικόνες του έχουν τη δική τους οντότητα. Δεν είναι πια εφήμερες κατασκευές σπουδαίες ή μη, αλλά εκφάνσεις συλλογικές, πέρα από τους όρους που επιβάλλει το εφήμερο.
Δημήτρης Χαντζόπουλος, «Ο Συλλέκτης» (2023, ακρυλικό σε ξύλο, 70 x 50 x 3,5 εκ..)
Τώρα ο Χαντζόπουλος μοιράζεται τις τελευταίες του επινοήσεις στην τρίτη διάσταση με ξύλο, με πηλό, με papier-mâché και με παράδοξες συνθέσεις υλικών, στο φιλότεχνο στέκι του Σωτήρη Φέλιου. Στο 16 της Φωκίωνος Νέγρη, μεταφέρει τις προσωπικές του διατυπώσεις φανερώνοντας το πρόσωπό του στην ελληνική τέχνη.
Ήδη, το είχε κάνει στην κεντρική γκαλερί της Ζουμπουλάκη το 2019, κυρίως, μέσα απ’ τον κόσμο των γελοιογραφιών που έστησε σε δύσκολους για τον τόπο καιρούς. Με αναφορές στη λογοτεχνία, τη μαζική κουλτούρα, καθώς και στη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή, από τον Τζακομέτι ως τον Χόκνεϊ, διυλίζει εικόνες που είναι σημεία αναφοράς. Συμπορεύεται με όσους λογαριάζει δασκάλους και τους φέρνει ανάμεσά μας.
Δημήτρης Χαντζόπουλος, «Προετοιμασία αποχαιρετισμού» (2021-2023, ακρυλικό σε κόντρα πλακέ θαλάσσης, 184 x 100 x 100 εκ.)
Ιδιαίτερα θα σταθώ στο έργο με τίτλο «Ως στρουθίον μονάζον επί κήπου μυστικού» (σύνθεση του τσαρουχικού βιβλίου «Ως Στρουθίον Μονάζον Επί Δώματος» και του κοντογλικού «Ο μυστικός κήπος»). Εδώ, ο Χαντζόπουλος δημιουργεί μια αμφιπρόσωπη εικόνα από τους δυο δημιουργούς – αριστερά ο Τσαρούχης και δεξιά ο Κόντογλου – που καθόρισαν το πρόσωπο της νεοελληνικής τέχνης.
Δημήτρης Χατζόπουλος, «Ως στρουθίον μονάζον επί κήπου μυστικού» (2023, ακρυλικό σε κόντρα πλακέ θαλάσσης,152 x 100 x 42 εκ.)
Μέσα από το τελάρο - και το χέρι - του καθενός αναδύεται, όχι μόνο το ύφος και το πνεύμα των ζωγράφων, αλλά μαζί ο ανθρώπινος και θεόπνευστος χαρακτήρας της τέχνης (λες κι ο Χαντζόπουλος ακολουθεί το παράδειγμα του ανώνυμου αγιογράφου στην περίφημη εικόνα του Χριστού στο Σινά). Είναι μία σύνθεση βαθιά Ελληνική που απηχεί και τον χαρακτήρα της έκθεσης: τη διεύρυνση του πλαισίου αναφοράς μας, την απόσπαση από το εφήμερο και την πρόσκτηση της ιστορικότητάς μας, με χιούμορ, με τόλμη και με ζωντάνια.
Δημήτρης Χαντζόπουλος, «Η εφεύρεση του καθρέφτη» (2023, εγκατάσταση, διάφορα υλικά, 32 x 70 x 50 εκ.)
Η έκθεση με τίτλο «Δημήτρης Χαντζόπουλος, Selfies Ζωγραφική – Γλυπτική» εγκαινιάζεται το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου από τις 18:00 έως τις 21:00 στον εκθεσιακό χώρο «16 Φωκίωνος Νέγρη».
Ευχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Αφεντάκη για τη ''selfie'' του Δημήτρη Χαντζόπουλου στην κεντρική εικόνα, την οποία μας χάρισε ειδικά για το σημείωμα.
