Τι σημαίνει ψηφιακός εαυτός και η ζωή του ως αντίποδας στον πόνο; Ζουν σε δύο κόσμους – έναν πραγματικό και έναν νοητό, ψηφιακό – οι εγκλωβισμένοι στο λαβύρινθο του διαδικτύου ή οδηγούνται σε έναν τόπο που είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, να πάνε όπου θέλουν, να διαφύγουν σε μία άλλη πραγματικότητα; Τι υποκαθιστά η πολύωρη «κατοίκηση» στον ψηφιακό κόσμο;
Και τα συναισθήματα; Η χαρά τείνει να είναι παροδική, ο πόνος από τον πραγματικό κόσμο αποκτά άλλη υπόσταση στον ψηφιακό, το ερώτημα που τίθεται είναι πώς ο πόνος, το τραύμα, γίνονται λόγος, δεδομένου ότι υπάρχει το αμετάβατο του πονώ. Σαν η γλώσσα δεν αρθρώνεται κλείνεται όλο και περισσότερο στο λαβύρινθο μίας σειράς τοιχών, του δωματίου, αλλά και του ηλεκτρονικού δωματίου – των παραθύρων που αναδύονται και κλείνονται από την οθόνη του υπολογιστή, του τάμπλετ, οποιασδήποτε όμοιας συσκευής.
Αυτή η τρόπον τινά αναπηρία και διαδικασία αφήγησης σε μια σύγχρονη, ψηφιακή εποχή, αποτελεί το επίκεντρο του έργου «Midnight Movie» της Eve Leigh, που ανεβαίνει στο θέατρο «Χώρος» σε σκηνοθεσία, δραματουργία και κινησιολογία Έλενας Μαυρίδου. Θέτοντας επίσης το ερώτημα πώς είναι να έχεις ένα ψηφιακό σώμα όταν το φυσικό σώμα συνεχώς φθίνει, καθώς υπάρχει η φθορά του χρόνου, που είναι αμείλικτος.
«Μέσα από αναμνήσεις, προβολές και όνειρα σε έναν κόσμο ψηφιακό, δεν υπάρχουν όρια για το που μπορεί καθένας να βρεθεί», αναφέρεται στην παράσταση. Ανακαλώ την έκθεση «Modern Love: Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας» που είχε φιλοξενηθεί στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θίγοντας μορφές έκφρασης της αγάπης ή αναζήτησης συντροφικότητας στη σύγχρονη, ψηφιακή εποχή. Διότι, η ηρωΐδα στο «Midnight Movie» δείχνει να προσπαθεί να συμπληρώσει το ελλείπον προσαρμόζοντας τον εαυτό της σε διαφορετικούς ψηφιακούς κόσμους προκειμένου να νιώσει ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει, να αποκοπεί από οποιαδήποτε δεσμά.
Μένει ξύπνια έως αργά το βράδυ, σερφάρει στο ίντερνετ μήπως καταφέρει και κοιμηθεί, μόνο που ο χρόνος κυλά ερήμην της – στις δύο τα ξημερώματα οι πιθανότητες είναι ατελείωτες. Αυτό, καθώς, στον ψηφιακό κόσμο, δεν υπάρχουν όρια για το πού μπορεί καθένας να βρεθεί. Υπάρχει ρευστότητα, στοιχείο και στις κοινωνίες της σημερινής εποχής.
Φωτ.: Archlabyrinth
H σκέψη της ηρωΐδας γίνεται μια διαδρομή γεμάτη αναμνήσεις, προβολές και όνειρα, σ’ έναν ψηφιακό κόσμο. Ζει μια παράλληλη πραγματικότητα την οποία μοιράζεται με το κοινό ενώ πάσχει από κινητική διαταραχή. Ο χρόνος περνάει άνισα όταν ένα σώμα υποφέρει. Αλλά τα δύο ψηφιακά της σώματα την παρηγορούν και της δίνουν τη δύναμη που της λείπει. Μαζί με αυτά η ηρωίδα ταξιδεύει το κοινό σε ένα όνειρο, στον κόσμο του ψηφιακού βασιλείου. Ένα ψηφιακό σώμα είναι σαν μια αναπαράσταση του εαυτού μας στον διαδικτυακό κόσμο.
Μέσα από μια κινηματογραφική λογική σε συνδυασμό με το physical theatre και τη δημιουργία εικόνων με projection mapping, η σκηνή μετατρέπεται σε νοσοκομείο, σε παραλία, σε μια σουρεαλιστική κρεβατοκάμαρα, σε μια έρημο που μοιάζει με μεταμεσονύχτια ταινία και σε ό,τι άλλο φαντάζεται η ηρωίδα όσο ταξιδεύει σε αυτόν τον, χωρίς όρια, κόσμο που ονομάζεται ίντερνετ.
Παίζουν οι Νικόλ Δημητρακοπούλου, Πέτρος Αλαφούζος και Έλενα Ράγγου. Τη μετάφραση υπογράφει ο Νίκος Χατζόπουλος, στην πρωτότυπη μουσική - σχεδιασμό ήχου ο Γιώργος Μαυρίδης, τα σκηνικά και οι μάσκες από Archlabyrinth, τους φωτισμούς σχεδίασε ο Περικλής Μαθιέλλης.
Midnight Movie της Eve Leigh, σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου, Κάθε Κυριακή στις 20:00. Θέατρο Χώρος, Πραβίου 6 - 8, Αθήνα 118 55, 21 03426736.
