Η συνύπαρξη πέντε ελλήνων καλλιτεχνών που δραστηριοποιούνται στον τόπο τους και το εξωτερικό και ενός ιστορικού καλλιτέχνη από τη Γερμανία, συνιστούν την πρόταση για μία έκθεση στο ζήτημα της Νεκρής Φύσης του 2016, σε επιμέλεια της Μαρίας Μαραγκού, στο Mουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης.
Η έκθεση, θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 7 Απριλίου, στις 20:00, στους χώρους του Μ.Σ.Τ. Κρήτης, στην οδό Μεσολογγίου 32, στην παλιά πόλη.
Πρόκειται για έργα που, απεικονίζουν άψυχα αντικείμενα ή ήδη υπάρχουσες μορφές τόσο στις δύο όσο και στις τρείς διαστάσεις, χρησιμοποιούν μικτή τεχνική, φωτογραφία, υπολογιστές, ψηφιακή τέχνη και δίνουν έμφαση, σε κάποιες περιπτώσεις, στην ψευδαίσθηση έως και της ενσωμάτωσης του ίδιου του θεατή στο έργο.
Πιο συγκεκριμένα, η Γεωργία Κοτρέτσος, συμμετέχει με μια εγκατάσταση που αναφέρεται στην εφήμερη εικόνα και τη νοητική διαδικασία της εικονοπλασίας και της καταστροφής της, η Ελένη Λύρα με τα σώματα και τις πτυχώσεις των υφασμάτων που τα καλύπτουν, ο Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης με τους εγκαταλελειμμένους χώρους του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό, ο Ασπάσιος Χαρωνιτάκης με μια τοιχογραφία και υλικά που ενσωματώνουν τον θεατή, ο Χριστόφορος Δουλγέρης με τις εικόνες μηχανών που δεν δουλεύουν πια.
Ο Kurt Wendlandt (1917-1998), ιδιάζουσα περίπτωση πρωτοπόρου καλλιτέχνη που πειραματίστηκε με διαφανή υλικά και φίλμς μετέχοντας στη δεκαετία 1960 στο βερολινέζικο κίνημα «Γραφιστική Φωτός» (Lichtgrafik) αλλά και μισοεμφανισμένες φωτογραφίες που καλύπτονται με αυτοσχέδια επιθέματα, όπως γράφει ο ιστορικός της τέχνης, Λευτέρης Οικονόμου στον οποίο και οφείλεται η παρουσία του έργου του καλλιτέχνη στο Ρέθυμνο.
Η αντιμετώπιση του Αλέξανδρου Λαμπροβασίλη και του Χριστόφορου Δουλγέρη με τον ορισμό του μη χρήσιμου που έχει καταδικαστεί στη φθορά, συνδιαλέγεται με έναν τρόπο με το θάνατο, μέσα από μια νατουραλίστικη ματιά στο «αντικείμενο», με το έργο της Γεωργίας Κοτρέτσος που αναφέρεται στο ίχνος εκείνου που δεν υπάρχει πια αφού η ίδια το έχει καταργήσει. Την ίδια στιγμή τα σώματα της Ελένης Λύρα, ένα σύγχρονο μήνυμα στο περιεχόμενο και τη φόρμα των «vanitas», συγκλίνουν στο διάλογο με την απεικόνιση ή τη μνήμη του πεπερασμένου. Η συγγένεια πάλι των έργων του ΚurtWendlandt που συγχωνεύει αντικείμενα και επανατοποθετεί έως και ψευδαισθησιακά την αναπαράσταση, εντάσσονται με έναν τρόπο στη νεκρή φύση του 20ου αιώνα και εκείνων του Ασπάσιου Χαρωνιτάκη, μια καθαρή μορφή της νεκρής φύσης του 21ου αιώνα που έχει καταγωγή στις τοιχογραφίες της GeorgiaO'Keeffe και στο χρυσόψαρο του RoyLichtenstein και μέσον την ψηφιακή εικόνα.
Η διάρκειά της έκθεσης θα είναι έως το τέλος Μαΐου 2016 ενώ θα πραγματοποιηθούν όπως πάντα οργανωμένες ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα.
