Εκτός από το χαμόγελο της, που επιμελώς λανσάρει τελευταία, για να δικαιολογήσει ότι είναι το νέο «πρόσωπο» του ΣΥΡΙΖΑ, η Ε. Αχτσιόγλου δεν είπε κάτι καινούριο, που να αιτιολογεί την επιλογή της να κατέβει υποψήφια στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο μια έκθεση ιδεών. Και, έτσι, περιέγραψε το…ονειρικό για τους Αριστερούς θέμα: Τι θα έλεγαν οι ίδιοι, εάν είχαν το δικό τους κόμμα; Τίποτε ουσιαστικό, τίποτε πρακτικό, τίποτε που να απαντά στην κανονικότητα και τα καθημερινά προβλήματα.
Δεν ξέφυγε γραμμή από την κεντρική «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ. Με το χαμόγελο σαν σκηνικό υποκατάστατο, δήλωσε ότι είναι «με τους πολλούς» και ότι είναι «με το δίκιο». Νεανικές απλοποιήσεις. Λες και θα βρεις πολιτικό που να είναι «με τους λίγους» και «με το άδικο». Η Αχτσιόγλου επέλεξε να παραμείνει πιστή στο «Δικαιοσύνη παντού» του Τσίπρα και να μην μετακινηθεί από την ουδέτερη θέση «είμαστε με τον άνθρωπο». Την πλέον άνευρη, φοβική και συνάμα δουλική προς τον Πούτιν άποψη με την οποία η Αριστερά τοποθετείται επί της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Η Ε. Αχτσιόγλου, καθόλα συντηρητική στον πολιτικό της λόγο, τοποθέτησε δύο φίκους για φόντο και επέλεξε ένα κοστούμι που οι κυρίες της πολιτικής το ονομάζουν «πάουερ σουτ». Καλό ως ένδυμα που συμβολίζει εξουσία, αλλά στην περίπτωση της υποψήφιας για την προεδρία ΣΥΡΙΖΑ, δεν βοήθησε καθόλου στην ουσία.
Η αγέλαστη όψη της ανήκει πια στο παρελθόν. Η νεαρή πολιτικός αντικατέστησε το αυστηρό, παγωμένο ύφος με ένα φευγαλέο άλλοτε, αλλά και κάποιες στιγμές αμήχανο και φοβικό χαμόγελο, ακολουθώντας προτροπές επικοινωνιολόγων που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, χωρίς ενοχές, σε όλα τα κόμματα. Η αριστερή αυστηρότητα της, ντυμένη με το βλοσυρό ύφος δέχθηκε επικρίσεις. Η παρατηρητική Αχτσιόγλου δεν έχασε την ευκαιρία να προσαρμοστεί. Έκανε ένα βήμα στην εικόνα, αλλά όχι ακόμη στο πολιτικό περιεχόμενο της.
Ξεχάστε τι σας λένε οι πολιτικοί, γράφει το έγκυρο The Atlantic, το χαμόγελο τους μπορεί να αποκαλύψει τι πραγματικά αισθάνονται. Η Αχτσιόγλου ανακάλυψε ένα δυνατό χαρτί του πολιτικού μάρκετινγκ. Χαμογελούσε σχεδόν μισή ώρα από τη στιγμή που κατέφθασε με το βουλευτικό αυτοκίνητο στο Περιστύλιο του Ωδείου Αθηνών, στη γωνία Ρηγίλλης και Βασ. Γεωργίου, στο πιο χοτ σημείο της αστικής Αθήνας. Εκεί, κάτω από τις περίφημες τζακαράντες με τα μωβ άνθη ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της. Κάτι λιγότερο από 30 λεπτά ήταν καρφιτσωμένο το χαμόγελο.
Πιθανόν κάποια ευχάριστη σκέψη να… διέσχισε το μυαλό της υποψηφίας για την προεδρία ΣΥΡΙΖΑ μετά την δεκαπενταετή μονοκρατορία του Αλέξη Τσίπρα. Ή μπορεί με αυτή την έκφραση χαράς να έστειλε και ένα μήνυμα προς όλους όσοι την «μισούν» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στους haters της, οι οποίοι λέγεται ότι την αποκαλούν ψιθυριστά «Παπαρήγα από τα Max Mara». Για αυτούς είναι ασυγχώρητο μια τόσο Αριστερή να επιλέγει ρούχα με τα οποία ντύνονται οι ταξικές αντίπαλοι. Παλαιότερα είχε προτιμήσει την πουκαμίσα Hera της φίρμας Zeus & Dione. Εν ολίγοις είχε φορέσει Μαρέβα. Φρίκη!
Πηγιαίο ή μέρος της δουλειάς της, οι ειδικοί ας το ερμηνεύσουν. Αν μπορούσαμε πάντως, θα ρωτούσαμε τον Πάτρικ Στιούαρτ, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας, ο οποίος μελετά τη διασταύρωση της πολιτικής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Στιούαρτ είναι ειδικός στο Facial Action Coding System, μια συστηματική μέθοδο που βοηθά στην ταξινόμηση της ποικιλίας των χαμόγελων. Μελετώντας τις λεπτές κινήσεις που κάνουν οι γωνίες του στόματος ενός πολιτικού, τη θέση του σαγονιού του, την κίνηση των ματιών του, μπορεί να προσδιορίσει αν το χαμόγελο είναι αληθινό ή ψεύτικο.
Είπαμε από εικόνα η Αχτσιόγλου έσκισε. Στην ουσία όμως είπε κάτι; Απολύτως τίποτε, πέρα από τους αριστερούς μπακαλιάρους.
Μπορείτε να κρίνετε:
«Οι αντίπαλοί μας, κατασκευάζουν το δίλημμα προς την αριστερά ή προς το κέντρο. Ξέρουμε πολύ καλά με ποιους είμαστε, είμαστε με τους πολλούς είμαστε με το δίκιο».
Η πρώτη υποψήφια για την αρχηγία ΣΥΡΙΖΑ προτιμά τη σιγουριά της ακινησίας. Δεν θέλει να εκτεθεί και δεν αποκαλύπτεται. Είτε η κίνηση προς τον αριστερό ριζοσπαστισμό, είτε προς την κεντροαριστερά μπορούν να περιμένουν. Κι αν γίνει ποτέ…
Άφησε στους συντρόφους της την πρωτοβουλία να φανταστούν εκείνοι «μια νέα σύνθεση που πρέπει να επιτευχθεί, ώστε να συγκροτηθεί μια νέα κοινή ταυτότητα και να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική παράδοση». Και κατέληξε: «Αυτό που θέλουμε σήμερα είναι να είμαστε η δύναμη της δημιουργικής αντιπολίτευσης όπως οι καιροί και οι νέες συνθήκες το απαιτούν, ώστε να γίνουμε αύριο η ρεαλιστική και αποτελεσματική διακυβέρνηση υπέρ των πολλών».
Μπορεί η κανονικότητα να μην ήταν ποτέ ευκαιρία για την αριστερά όπως έχει πει πρωτύτερα, τώρα όμως ενδύεται την κανονικότητα προβάλλοντας τον αστικό τρόπο ανατροφής της, καθώς μεγάλωσε με γαλλικά, μπαλέτο και πιάνο με εικοσαετείς σπουδές στη μουσική. Κι αυτός ήταν ο λόγος, όπως αποκάλυψε, που επέλεξε το Ωδείο Αθηνών για την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της.
Η Αχτσιόγλου σήκωσε την αυλαία των υποψηφιοτήτων. Δεν επιχείρησε όμως να σηκώσει, ως αυτοπροτεινόμενη για την ηγεσία, μέρος της ευθύνης που της αναλογεί στις δύο εκλογικές πανωλεθρίες. Και όσο οι κορυφαίοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνουν στη βάσανο της διερεύνησης, τόσο θα απομακρύνεται η προσπάθεια ανασυγκρότησης.
Η κοινωνική πλειοψηφία δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι απεχθάνεται τις θεωρίες. Εδώ, βαριέται ακόμη-ακόμη εκείνες τις λύσεις που εκ των προτέρων ξέρει πως δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που ιεραρχεί.
Άρα, όταν η Ε. Αχτσιόγλου μιλά για «ρεαλιστική διακυβέρνηση» πρέπει να εξηγήσει την κατεύθυνση της πολιτικής της. Ο αριστερός ριζοσπαστισμός δοκιμάστηκε και ηττήθηκε με κρότο. Ας το συζητήσει με τον Τσίπρα…
