ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ταυτότητα, δεν έχει τίποτε καινούργιο να πει. Τσαλαβουτάει στην Ιστορία της Αριστεράς και αρπάζει κομμάτια της. Σερβίρει τελικά ένα μείγμα βασισμένο στην αντιγραφή, που αποπνέει ήδη αποτυχία. Φαντάζομαι, αριστερούς συμπολίτες, με κάποια ενσυναίσθηση και ιδεολογική αξιοπρέπεια, να βλέπουν την εικόνα του Τσίπρα να προσποιείται τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η μίμηση εξόχως απωθητική. Πόσο μάλλον όταν ακόμη και σε όσους έχουν χαμηλή ιστορική μνήμη, είναι ζωντανή η ανάμνηση της απέχθειας των ηγετών της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς προς τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, στις δεκαετίες ‘80 και ‘90, ως αντίδραση στην υφαρπαγή δικών τους ψηφοφόρων.
Ο Α. Τσίπρας σε φάση ιδεολογικής ένδειας οικειοποιείται αναίσχυντα σύμβολα άλλων κομμάτων. Ανοίγει επομένως μέτωπα με τον Ανδρουλάκη αλλά και με τον Δ. Κουτσούμπα. Και ταυτοχρόνως λανσάρει την εκδοχή της «προοδευτικής διακυβέρνησης».
Πρόθεση του να τους καταστήσει αναξιόπιστους, εμφανίζοντας τον εαυτό του μοναδικό εκφραστή μιας ενιαίας αριστεράς που κάποτε θα κινηθεί προς τα κεντροαριστερά. Η «κίνηση» προς το Κέντρο μάλλον είναι επιθυμία τρίτων και όχι πάντως του ίδιου.
O Τσίπρας «Ανδρέας» είναι λογικό να εκνευρίζει τον Ανδρουλάκη, καθώς του αφαιρεί τον ζωτικό μύθο του. Δεν αρκείται όμως ο Αλέξης. Ανοίγει μέτωπο και με το ΚΚΕ. Πρόθεση του να τους εκθέσει όταν θα αρνηθούν την πρόταση συνεργασίας που πιθανόν να τους απευθύνει εάν το αποτέλεσμα στις 21 Μαΐου ευνοεί την συγκρότηση κυβέρνηση ηττημένων. Προϋπόθεση για το ενδεχόμενο θα είναι η εκλογική καθίζηση της ΝΔ πέριξ του 31%. Θα σημαίνει φυσικά ήττα για τον Μητσοτάκη.
Η αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ εκδηλώθηκε από την προτροπή Τσίπρα προς Κουτσούμπα να διαβάσει την πλούσια ιστορία του ΚΚΕ εις απάντηση στην αναφορά του γραμματέα ΚΚΕ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια από χειρότερες κυβερνήσεις.
Ήρθε στη συνέχεια το ΚΚΕ, επισήμως, να υπενθυμίσει την απάντηση «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» που ειπώθηκε αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο για να καταδειχθεί ότι οι Κεντρώες κυβερνήσεις δεν διέφεραν από τις Δεξιές. Τότε όμως ήταν το 1952…
Σήμερα, 72 χρόνια μετά η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα του εμφυλίου πολέμου. Ανεξάρτητα εάν κάποια μειοψηφικά κόμματα, ζουν με τα φαντάσματα τους. Το Ελληνικό Κράτος προόδευσε με την ένταξη του στην ΕΟΚ και εξελίσσεται πλέον στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το παρελθόν είναι δουλειά μόνο των επιστημόνων της Ιστορίας. Να επικαλούνται πολιτικοί αρχηγοί σήμερα, την μετεμφυλιακή Ελλάδα σημαίνει ότι αδυνατούν να δουν την επόμενη χρονική στιγμή και προφανώς να περιγράψουν τις πολιτικές τους δράσεις.
Έτσι, ο Α. Τσίπρας στέκεται μπροστά στον καθρέφτη της ιστορικής του ντουλάπας και εργάζεται σκληρά για να αντιγράφει ολιστικά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Από το στήσιμο του σώματος, φορώντας σακάκι με ζιβάγκο, στη χροιά της φωνής, στις ατάκες με εξυπνακισμούς από το βήμα της Βουλής. Στα χρόνια της παντοδυναμίας του Ανδρέα έδιναν τίτλους στις εφημερίδες της εποχής.
Ο Κνίτης της πρώτης νεότητας είναι πλέον παρελθόν για τον Τσίπρα. Το 2015 επίσης ένας σταθμός για τη μεταμόρφωση του. Ως αμοραλιστής και οπορτουνιστής για τους αριστερούς συντρόφους του που άφησε πίσω, επιδιώκει τώρα να μεταμορφώσει τον εαυτό για το επόμενο στάδιο.
Παρουσιάζοντας την εικόνα ενός νατουραλιζέ σοσιαλδημοκράτη!
Όμως ο ίδιος είναι αγχωμένος. Το κόμμα του σε αναμονή του εκλογικού αποτελέσματος, σιωπά λογικά. Και η κοινωνία πόσο παρελθόν να καταναλώσει πια; Απορεί!
Μπορείς να μιλήσεις για την «Ψηφιακή Εποχή», να απαντήσεις στα σύγχρονα θέματα του παρόντος, στις συγκεκριμένες ανάγκες των νέων με όρους του μετεμφυλιακού Κράτους του 1952; Φυσικά όχι.
Και το ξέρει ο Α. Τσίπρας. Έχασε μια τετραετία Μητσοτάκη. Δεν ανασκουμπώθηκε τον Οκτώβριο του ‘19. Δεν τόλμησε να κάνει το επόμενο αποφασιστικό βήμα. Φοβήθηκε το αναγκαίο δεύτερο διαζύγιο με τους συντρόφους του. Και έμεινε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Πολάκη και τους συντρόφους που βρίσκουν ανθρωπιστές τους δολοφόνους της 17Ν.
Τώρα, υποχρεωτικά, θα περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια…
