Αδιαφορία, αβελτηρία, ασυνεννοησία, ανεπάρκεια. Κλασική συμπεριφορά του κεντρικού κράτους και της αυτοδιοίκησης στη διαχείριση του περιαστικού πράσινου περιβάλλοντος. Οι πολίτες χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες: Ατιμώρητοι, οι συνειδητά κρυπτόμενοι των υποχρεώσεων που απορρέουν από την ιδιοκτησία τους. «Τιμωρημένοι» οι συνεπείς! Είτε ανέλαβαν την ευθύνη της έγκαιρης αποψίλωσης του οικοπέδου τους, είτε ανταποκρίθηκαν στο υπουργικό κάλεσμα για τον καθαρισμό του, κατέβαλαν το κόστος μεταφοράς της μάζας κι άλλοι που δεν πρόλαβαν απολαμβάνουν τη θέα από το μπαλκόνι…
Στην καρδιά του καλοκαιριού με τις πυρκαγιές να ξεσπούν ανά δέκα λεπτά, συζητείται ακόμη η συλλογή κι η διαχείριση της εύφλεκτης «ύλης». Ξερόκλαδα, φύλλα, πευκοβελόνες, κουκουνάρες, σκέτο «μπαρούτι», παρατημένα μπροστά σε χορταριασμένα βρώμικα οικόπεδα. Ανάμεσα τους, μονοκατοικίες πολλών χιλιάδων ευρώ εκτεθειμένες στον κίνδυνο. Και κάθε μέρα με τους δυνατούς αέρηδες η ίδια προσευχή, «Θεός να φυλάξει»…
Κάπου στα μέσα της άνοιξης, κάθε χρόνο, εκδηλώνεται το υπουργικό ενδιαφέρον για τον καθαρισμό των οικοπέδων. Φέτος ειδικά, υπήρξε μεγαλύτερος ζήλος, από δύο μάλιστα υπουργούς. Ο Β. Κικίλιας, Πολιτικής Προστασίας προειδοποίησε για την ανάγκη να μαζευτεί έγκαιρα η εύφλεκτη ύλη γύρω από τις δασώδεις περιοχές και ταυτόχρονα ο Θ. Σκυλακάκης ετοίμασε το δικό του «φιρμάνι». Την υποχρέωση όσων ιδιοκτητών έχουν κτίσει κοντά σε δάσος να υποβάλλουν μελέτη, με την υπογραφή μηχανικού, με την οποία θα πιστοποιείται η εγκατάσταση μιας σειράς μέτρων προστασίας σε περίπτωση κινδύνου. Το κόστος, διόλου ευκαταφρόνητο, προκάλεσε την αντίδραση των ψηφοφόρων, κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, που διαμαρτύρονταν για νέο χαράτσι προ των ευρωεκλογών. Ο Θ. Σκυλακάκης έκανε όπισθεν ολοταχώς, στο σκέλος αυτό.
Όμως, η περιπέτεια με τα «βουνά» από τα ξεραμένα κλαδιά, τα φύλλα και τις πευκοβελόνες δεν πήρε το δρόμο της επίλυσης. Εξακολουθούν να κοσμούν σαν «εγκαταστάσεις» πρωτοπόρων εικαστικών περιοχές σαν το Μαρκόπουλο Αττικής και το Πόρτο Ράφτη, το Διόνυσο, Δήμους της Μεσογαίας, της παραλιακής ζώνης, επονομαζόμενης και σαν Ριβιέρα της Αττικής, τρομάρα μας…
Στους περισσότερους εξ’ αυτών των Δήμων η υπηρεσία καθαριότητας «καταρρέει» τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ο πληθυσμός τους αυξάνεται σε επίπεδα που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους. Το θέμα κατά βάθος δεν απασχολεί κανέναν. Ξεχνιέται στο τέλος των διακοπών, όταν αποχωρούν οι παραθεριστές. Στη διάρκεια του χειμώνα, οι μόνιμοι κάτοικοι είναι, έτσι κι αλλιώς, εξοικειωμένοι με τη χαμηλή ποιότητα των δημοτικών υπηρεσιών, τα σκουπίδια, τα πεταμένα μπάζα, τα στρώματα και κάθε είδους απορρίμματος, επίπλων, ειδών υγιεινής στην τοπική τους…χωματερή που τίποτε δεν τους εντυπωσιάζει, ούτε και τους προκαλεί κάποια αντίδραση. Είναι μαθημένοι!
Για να μην είμαι ισοπεδωτικός έναντι των δημάρχων, έχουν δίκιο όταν επισημαίνουν πως δεν υπάρχουν χώροι εναπόθεσης για τα ξερόκλαδα. Φαίνεται πως οι ποσότητες που έχουν συγκεντρωθεί είναι δυσανάλογες των δυνατοτήτων απορρόφησης που διαθέτουν οι υπάρχουσες δομές διαχείρισης σκουπιδιών. Οφείλουμε από την άλλη να είμαστε επιφυλακτικοί στους ισχυρισμούς εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης καθώς ιδιωτικές εταιρείες που αναλαμβάνουν για λογαριασμό Δήμων τη συγκέντρωση των παραγώγων του κλαδέματος δεν συναντούν αντίστοιχα εμπόδια…
Συνεπώς, τα υπουργεία Εσωτερικών, Κλιματικής Αλλαγής και Περιβάλλοντος, Πολιτικής Προστασίας και η Κεντρική Ένωση Δήμων θα έπρεπε από τον περασμένο χειμώνα να έχουν συμφωνήσει, μαζί με την Περιφέρεια, το σχέδιο διαχείρισης. Ούτε φυσικά είναι λογικό να συζητείται το θέμα με τη γνωστή ελληνική ένταση στο μέσον του καλοκαιριού. Η …τελειότητα στον τόπο δεν τελειώνει ποτέ.
Οι πολίτες εξαγριωμένοι. Κάποιοι, διότι κατέβαλαν το κόστος καθαρισμού, αλλά υπομένουν τον αντικοινωνικό και «εξαφανισμένο» γείτονα τους. Αυτός δεν φοβάται τον ανεπαρκή δήμαρχο, ο οποίος δεν εφαρμόζει το νόμο και δεν επιμερίζει πρόστιμο στον ασυνεπή ιδιοκτήτη οικοπέδου στο όνομα του πολιτικού κόστους. Άλλοι κάτοικοι, δηλώνουν ότι δεν ασχολούνται πλέον, αν και όπως ομολογούν ζουν με το φόβο. Κι άλλοι ότι εγκαίρως, αρχές της άνοιξης, τακτοποίησαν με ιδιωτικό συνεργείο το θέμα του καθαρισμού, πληρώνοντας πολύ χαμηλότερη αμοιβή από αυτές που ζητούνται σήμερα με την υψηλή ζήτηση.
Η «καυτή» καθημερινότητα, όσο κι αν επισημαίνεται ως προτεραιότητα από τον πρωθυπουργό δεν είναι κάτι που απασχολεί τους υπουργούς. Οι υπουργοί και γενικώς το πολιτικό προσωπικό, είναι απολύτως συμβιβασμένο με το κράτος που διοικείται από τους ίδιους, έχει «εκπαιδευτεί» να αντιμετωπίζει τα προβλήματα διαφορετικά. Οι πολίτες «καίγονται», οι πολιτικοί παρακολουθούν ψύχραιμοι, σε βαθμό έως και αδιαφορίας. Αλλιώς, θα έπρεπε εδώ και μήνες να έχει τακτοποιηθεί το περιαστικό περιβάλλον, ειδικά σε μια χρονιά έντονης ανομβρίας που έχει αποξηράνει τα πάντα.
Περιμένουμε, σήμερα, αντίδραση του Θ. Λιβάνιου, ως υπουργού Εσωτερικών να υποδείξει χώρο εναπόθεσης, σε συνεργασία με την Περιφέρεια και την υποχρέωση των Δήμων να εργαστούν για το κοινό καλό. Τον Θ. Σκυλακάκη να υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις και του ίδιους του κράτους να κάνει τη δική του προληπτική δουλειά, στην οποία δεν έχει ανταποκριθεί.
Άντε με το καλό! Να πιάσει δουλειά το «σύστημα» και να μην προκαλέσουμε μόνοι τη «μοίρα» μας.
Ούτε να έρθει ο Νοέμβριος και να (μας) βρει ακόμη στην κουβέντα…
