Ήθελα να δω τον Πρωθυπουργό να κοιτάζει στα μάτια τους συγγενείς των θυμάτων και να απευθύνεται κατ' επέκταση στην κοινωνία με συναίσθημα αλλά και ορθολογισμό. Δεν με διέψευσε.
Περίμενα να ακούσω, ότι ήταν λάθος η εδώ και μήνες κυβερνητική αφωνία στον χειρισμό της Τραγωδίας των Τεμπών. Συνέπεια της απουσίας της λογικής, τα ψέματα που κάλυψαν το κενό. Απλώθηκαν και «θέριεψαν» για να γίνουν, στο τέλος, πεποίθηση των πολιτών. Το είπε με ενάργεια.
Ο Πρωθυπουργός δεν άλλαξε την αρχική του θέση. Επέμεινε ότι η πλήρης εγκατάσταση και λειτουργία της τηλεδιοίκησης με μεγάλη πιθανότητα θα είχε αποτρέψει το δυστύχημα. Αρνήθηκε, όμως, ότι μπορεί να οδηγηθεί στην Προανακριτική της Βουλής ο Κ. Καραμανλής χωρίς να του αποδοθεί κατηγορία.
Στο αμιγώς πολιτικό σκέλος της ομιλίας του, ήθελα να ακούσω αυτή την ξεκάθαρη κουβέντα έναντι των οικονομικών συμφερόντων. Σε μια φιλελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία οι οικονομικοί παράγοντες επιδιώκουν να προωθήσουν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους, όμως η πολιτική κάνει τη δική της δουλειά. Είπε:
«Κάθε συμφέρον έχει δικαίωμα να θέλει ακόμη και την πτώση της κυβέρνησης. Αλλά η πολιτική οφείλει να το συγκρατεί στο ρόλο του. Ως φιλελεύθερος πολιτικός υποστηρίζω διακριτές ευθύνες και τα όρια σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κυβερνήσεις είναι εκείνες που ορίζουν τους κανόνες και αυτό οδηγεί ενίοτε σε συγκρούσεις».
Με απόλυτη σαφήνεια πρόσθεσε:
«Δεν είναι καινούργιο αυτό. Έχουμε ζήσει διαπλεκόμενα και εποχές νταβατζήδων στη χώρα μας. Αυτή είναι η παλιά Ελλάδα που θέλουμε να αλλάξουμε. Δεν θα συγκυβερνήσω με κανένα παράκεντρο στο τιμόνι της χώρας και φουσκωμένα πορτοφόλια. Όσοι νομίζουν ότι είναι όλοι εξαγοράσιμοι, είναι βαθιά νυχτωμένοι».
Προσκάλεσε στον πολιτικό στίβο:
«Αν κάποιος επιχειρηματίας έχει πολιτικές βλέψεις, ας εμφανιστεί στην πολιτική αρένα. Μόνος του όμως, όχι δι' αντιπροσώπων. Ας εμφανιστούν, όσοι επιθυμούν, να μετρηθούν και να συγκριθούν».
Και έκλεισε μ’ ένα βασικό επιστέγασμα:
«Ψηφίζουν οι πολλοί κι όχι οι λίγοι».
Αν πείστηκε η κοινωνία από τα επιχειρήματα του Πρωθυπουργού ή εάν επηρεάστηκε από τη σύμπραξη της ενωμένης Αντιπολίτευσης θα φανεί στις πρώτες δημοσκοπήσεις. Θα αποτυπωθεί προσεχώς στις Ευρωεκλογές.
Προσωπικά ο Κ. Μητσοτάκης ήταν απόψε αυτός που είχα σκεφτεί ότι θέλω να είναι. Τους είχε απέναντι όλους, αυτούς όλους που με θρασύτητα μετέτρεψαν την πάνδημη οδύνη σε κομματικό λάβαρο και τον πόνο της κοινωνίας σε πολιτικό εργαλείο.
Και απέδειξε ότι είναι βαθιά πολιτικός. Και ανθρώπινος στην ευθυγράμμιση του με τη σύγχρονη αντίληψη του πολιτικού, που δεν λειτουργεί σαν τρολ εξαπάτησης και χυδαίου ψεύδους. Ο σεβασμός προς τη λογική και την καρδιά του πολίτη ήταν κυρίαρχα στην ομιλία του.
Διέλυσε κάθε άρρωστο μύθευμα πως τα πρώτα λεπτά της φρίκης στα Τέμπη, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν ήταν να κάνει κοπτοραπτική στις καταγραφές επικοινωνίες του σταθμάρχη με μηχανοδηγούς των δύο αμαξοστοιχιών που είχαν αναχωρήσει από την Λάρισα. Σε αυτό το άθλιο παραμύθι στηρίχτηκε η πρόταση δυσπιστίας με σκοπό να συντηρηθεί η συναισθηματική αιχμαλωσία των ανθρώπων.
Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει τώρα να αναλάβει στα σοβαρά το μοντάρισμα της προσωπικής του ομάδας στο Μαξίμου, αλλά και της Κυβέρνησης.
Είναι, πράγματι, μόνος του μια ομάδα, αλλά θέλει και αντάξιους συνεργάτες…
