Αν έμεινε μια εικόνα από το αδιάφορο, κατά τ’ άλλα, Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας είναι η παρουσία των συνοφρυωμένων ιστορικών ηγετών της παράταξης, μπροστά στον νυν Αρχηγό και Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη. Δεν τους ένοιαξε καθόλου να δείξουν πως πήγαν με το ζόρι στο Ζάππειο και έκαναν τη χάρη στον Μητσοτάκη να μη ζητήσουν το λόγο. Γιατί, αλλιώς…
Δεν είναι κρυφό στη μεγάλη οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας ότι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς έχουν νεύρα, πολλά νεύρα με το «πιτσιρικά» που κάνει του κεφαλιού του! Μπορεί να του συγχώρεσαν τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, αλλά με το γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών έφτασαν στα όρια τους! Ενσαρκώνουν, άλλωστε, την ιδεολογική πυξίδα της ιστορικής παράταξης, με τις μεγάλες αντοχές στο χρόνο, προϋπόθεση της οποίας είναι η διατήρηση των παραδοσιακών Αξιών. Η ενοποιητική συνθήκη, θεωρούν οι δύο Μεγάλοι, διαταράχθηκε από την επιμονή του Κυριάκου να «θυσιάσει» την ενότητα με την επιμονή του στον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μια ατυχέστατη πολιτική στιγμή που φέρνει εσωκομματική κατήφεια και γκρίνια.
Κυρίως απογοητεύει τον αγνό φίλο και ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας. Όλους εκείνους που έχουν μάθει να σέβονται τον Αρχηγό, κι ας μην ταυτίζονται απολύτως με όλες τις πολιτικές του θέσεις κι από την άλλη θέλουν το κόμμα που υποστηρίζουν να μην εμφανίζεται διχασμένο. Δεν διαπνέονται, φυσικά, οι πάντες από τις ίδιες απόψεις. Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν κρύβουν την ικανοποίηση τους στο «στραβοπάτημα» του Μητσοτάκη. Στη φάση όμως, όπου ο Αρχηγός είναι πολιτικά ισχυρός κι επιβεβαιώνονται οι επιλογές του, τότε οι της κατηγορίας αυτής συνήθως χάνονται μέσα στο κομματικό πλήθος ή σπεύδουν να συμμετάσχουν στην ομαδική κολακεία.
Η προεκλογική περίοδος προ των Ευρωεκλογών βρίσκει τη Νέα Δημοκρατία σε κατάσταση προβληματισμού. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την τάση μερίδας των ψηφοφόρων της που επιθυμούν να εκφραστούν προσεχώς με ψήφο διαμαρτυρίας. Αυτούς θα προσπαθήσει, το επόμενο δίμηνο, να συγκρατήσει εντός παρατάξεως ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος πήρε τις Ευρωεκλογές πάνω του. Έχει, άλλωστε, την πρώτιστη ευθύνη. Για όσα έκανε, για όσα δεν εκτίμησε σωστά ή δεν έκανε, προκαλώντας δυσαρέσκεια και για τις δύο περιπτώσεις.
Κανονικά η Κυβέρνηση θα έπρεπε να «πετάει» με το ποσοστό του 41% να της δίνει «αέρα» στα πανιά της. Για τους λόγους που μας έχουν απασχολήσει, ήδη πολλαπλώς το τελευταίο εννιάμηνο, η δεύτερη τετραετία του Κ. Μητσοτάκη δεν ξεκίνησε καθόλου καλά και ούτε βρήκε ρυθμό στην πορεία, έστω και με μια θετική εξαίρεση τον χειμώνα με την ψήφιση των μην κρατικών ΑΕΙ και με τη λειτουργία των απογευματινών χειρουργείων στα Κρατικά Νοσοκομεία.
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως στη σκιά των αρνητικών εντυπώσεων που σχηματίστηκαν από τη σωρεία κυβερνητικών λαθών στον χειρισμό σχετικά με τη διερεύνηση του δυστυχήματος των Τεμπών, συνδυαστικά με τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, πρόοδος σημάδεψε την Οικονομία, η οποία ωστόσο χάθηκε επικοινωνιακά μπροστά στην ακρίβεια που σάρωσε την καθημερινότητα ως αλήθεια ή και εντύπωση…
Ο, τι και να λέμε, ενώ η Νέα Δημοκρατία με την Κυβέρνηση της θα μπορούσε να κάνει «περίπατο» προτού ακόμη κλείσει χρόνο στη 2η τετραετία της, πρέπει οπωσδήποτε να ιδρώσει τη φανέλα της για να κρατήσει τις δυνάμεις της στις Ευρωεκλογές. Και το βάρος, προφανώς, πέφτει στον Πρωθυπουργό, στους υπουργούς και τα στελέχη της. Κρίνοντας τις υπουργικές επιδόσεις στη δημόσια υπεράσπιση των κυβερνητικών επιλογών δεν θα μπορούσε ένας ψηφοφόρος του κόμματος να πει ότι νιώθει αισιόδοξος. Ίσως βελτιωθούν τα πράγματα προσεχώς!
Κι έτσι επιστρέφουμε στις ηγετικές «κολόνες» της παράταξης που δεν έκρυψαν τη δυσαρέσκεια τους εμφανιζόμενοι στο Συνέδριο του κόμματος, το οποίο διοργανώθηκε για να διαδώσει μήνυμα ενότητας και συσπείρωσης. Από τη ματιά αυτή μάλλον κολοβό ήταν τελικά.
Οι Κ. Καραμανλής και Α. Σαμαράς από τη στιγμή που συμφώνησαν να παραβρεθούν, όφειλαν να διδάξουν με τη σοφία και την εμπειρία τους. Γνωρίζουν άριστα τις προεκλογικές ανάγκες κι ως ιστορικοί Ηγέτες της παράταξης έπρεπε να συνδράμουν. Για τη διαφύλαξη πρωτίστως του δικού τους κύρους. Είναι οι θεματοφύλακες της Νέας Δημοκρατίας.
Κατανοητό ότι διαφωνούν ριζικά με τον νυν Πρόεδρο για τις πολιτικές του αποφάσεις. Τι προέχει όμως; Οι προσωπικές απόψεις ή η ενότητα;
Και η ενότητα της Νέας Δημοκρατίας, αρέσει-δεν αρέσει, εκ των πραγμάτων είναι συνυφασμένη με την σταθερότητα που χρειάζεται η Ελλάδα για να προχωρήσει.
Τη σταθερότητα οφείλουν να διαφυλάξουν, παρά τις όποιες πικρίες, συναισθηματισμούς και διαφωνίες, οι σώφρονες πολιτικοί και πολίτες.
Πολύ περισσότερο όταν αυτοπροσδιορίζονται Νεοδημοκράτες…
