Φρέσκια αντικυβερνητική κριτική, εμπεριστατωμένη, συνοδευόμενη από προτάσεις και λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα, είναι η αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει έως σήμερα. Το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουμε με τη…χαρά. Διότι, απλούστατα, κανένας από την Αντιπολίτευση δεν έχει να πει κάτι καινούργιο, σοβαρό, ουσιαστικό και συνάμα ανατρεπτικό. Ο πολιτικός τους λόγος προβλέψιμος, κοινότοπος, φτωχός περιεχομένου, βρίθει λαϊκισμών. Επόμενο είναι να μην γοητεύονται οι νέοι. Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του 20άρη και του 30άρη σήμερα. Θα γυρνούσαμε πλάτη κι εμείς. Θυμάστε, φαντάζομαι, τι λέγαμε για τους «δεινόσαυρους» της πολιτικής αρχές δεκαετίας του ΄90, στα (πρώτα) νιάτα μας…
Εκφράζουν πολλοί αγωνία και απογοήτευση, στην αδυναμία της ονομαζόμενης Κεντροαριστεράς να διατυπώσει σύγχρονο πολιτικό λόγο. Θέλουν να ασκήσουν κριτική στην ελληνική εκδοχή της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά δεν έχουν αντιπρόταση! Προφανώς, το μοντέλο της οικονομίας (μας) βασισμένο στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα δεν θα μπορέσει ποτέ (!) να προσφέρει ικανοποιητικούς μισθούς στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων. Πρέπει να γίνουν πράγματα τολμηρά στο πεδίο των Μεταρρυθμίσεων, αλλά αυτά δεν τα αγγίζει κανείς, ούτε φυσικά η σεπτή κυβέρνηση.
Οι, κατά πολιτική «ταυτότητα», Κεντροαριστεροί ζουν με το βάσανο της ανανέωσης που επιθυμούν καθώς βλέπουν πως ούτε δυνατά, πειστικά επιχειρήματα διαθέτουν, ούτε και πρόσωπο με «αέρα» έχει εντοπιστεί μέχρι στιγμής, που θα μπορούσε να πάρει στις πλάτες του τον «χώρο».
Ο Κασσελάκης ζει το όνειρο του, ο Ανδρουλάκης δεν έχει καταφέρει να αποδείξει ότι το έχει» κι ο Δούκας, αν και του «φουσκώνουν» τα μυαλά, δεν έχει εμφανίσει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα και στόφα ηγέτη…
Περιφέρουν, συνεπώς, Κασσελάκης και Ανδρουλάκης τον κουρασμένο, ανιαρό, αδιάφορο πολιτικό λόγο μπροστά σ’ ένα κοινό που στρέφεται σε αυτούς, αλλά απογοητεύεται από το αποτέλεσμα. Για να είμαστε ειλικρινείς, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Καινοτόμες, φιλελεύθερες ιδέες δεν μπορούν ούτε καν να ειπωθούν σε κόμματα, όπως στο ΠΑΣΟΚ ή στον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο έχει καπελώσει σε αυτή τη φάση ο Κασσελάκης. Με ψηφοφόρους, «ψημένους» στον…σοσιαλιστικό κρατισμό, είναι εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο για την ηγεσία των κομμάτων αυτών να στρίψουν το…καράβι.
Τι απομένει; Ο λαϊκισμός. Το ασφαλές καταφύγιο. Εδώ, συναντάται η Ενωμένη Αντιπολίτευση. Κεντροαριστερά και Ακροδεξιά, επαναλαμβάνουν σαν μονότονο τροπάριο κοινά επιχειρήματα. Ένα από τα βασικά, είναι εκείνο το περί της κυβερνητικής «αλαζονείας» του 41%. Μάχονται, όπως λένε, να ρίξουν το εκλογικό ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, γνωρίζοντας ότι κοροϊδεύουν το κοινό. Οι Ευρωεκλογές δεν είναι εθνικές εκλογές. Οποιαδήποτε σύγκριση, επειδή γίνεται με διαφορετικά κριτήρια, θα βγάλει επισφαλή συμπεράσματα. Το επιχειρούν εν γνώσει τους ότι εξαπατούν. Δεν είναι να απορείς, που έρχεται ο Μητσοτάκης να τους πει ότι το 41% δεν το έκλεψε, του το έδωσαν οι πολίτες, οι οποίοι και τον κρίνουν.
Ένα άλλο, είναι η φορολόγηση του 90% των υπερκερδών των Τραπεζών. Έρχεται στα αυτιά σαν κάτι «γλυκό» και ανακουφιστικό. Στα λόγια του ΠΑΣΟΚ διανθίζεται και με την κριτική ότι οι Τράπεζες θα δώσουν και μέρισμα στους μετόχους τους. Σε πολίτες που αγνοούν τα ειωθότα, ακούγεται κάτι σαν εξαπάτηση των πολλών έναντι των λίγων…
Η οικονομική πρόταση Κασσελάκη είναι ακόμη πιο ζουμερή. Προτείνει την απαλλαγή της φορολογίας σε ποσοστό έως και 90%. Τα κρατικά έσοδα θα καλυφθούν από την κατά 90% φορολόγηση των υπερκερδών που έβγαλαν οι Τράπεζες, εις βάρος φυσικά των καταθετών, του λαού κτλ! Το «κατηγορητήριο» του λαϊκισμού έχει ήδη ετοιμαστεί…
Πέρασαν 14 χρόνια από τη χρεοκοπία. Η Κεντροαριστερά παίζει το ίδιο βιολί. Και μετά διαμαρτύρεται ότι δεν κερδίζει καινούργιους φίλους. Δεν θέλει να παραδεχτεί ότι το πρόβλημα της είναι μπροστά της.
Αρνείται να το δει…
