Ο Αλ. Τσίπρας επισκέφτηκε τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό για να εκφράσει την ανησυχία του όχι για τη δράση του τουρκικού προξενείου στη Θράκη, αλλά για τη δράση της ΕΥΠ στην περιοχή, καθώς αυτή η υπηρεσία υπάγεται στον πρωθυπουργό. Εξερχόμενος του Προεδρικού Μεγάρου δήλωσε πως «εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για τον τρόπο με τον οποίο ο κ. Μητσοτάκης έχει αξιοποιήσει στην προεκλογική αντιπαράθεση το ευαίσθητο ζήτημα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Εγείρεται μείζον θεσμικό και εθνικό ζήτημα.»
Τι εννοεί ο Αλ. Τσίπρας όταν ισχυρίζεται πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αξιοποιήσει το ζήτημα της Ροδόπης; Ποιος έδωσε στον Μητσοτάκη αυτή τη δυνατότητα; Όταν σε προεκλογική περίοδο διαπράττονται τέτοια λάθη, είναι αναμενόμενο ο αντίπαλος να τα εκμεταλλευτεί.
Για την ουσία της υπόθεσης μίλησε χθες ο πρώην διπλωματικός σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα, κ. Γιώργος Αϋφαντής, πρέσβης επί τιμή και ήταν αποκαλυπτικός. Τι έγραψε ο κ. Αϋφαντής;
Πώς στις ευρωεκλογές του 2014, με παρέμβαση του Τούρκου πρέσβη στον ΣΥΡΙΖΑ, εκπαραθυρώθηκε από το ψηφοδέλτιο του κόμματος η Ρομά ακτιβίστρια Σαμπιχά Σουλεϊμάν για χάρη του εκλεκτού της πρεσβείας. Και για αυτόν τον λόγο ο κ. Αϋφαντής παραιτήθηκε.
Η Σουλεϊμάν στην περιοχή της ήταν αντίθετη στη λειτουργία παιδικού σταθμού αποκλειστικά τουρκόφωνου και στην κατασκευή νέων τεμενών. Τη θέση της κατέλαβε ο ομοϊδεάτης του μουσουλμάνου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χουσεϊν Ζεϊμπέκ, με αντιπαροχή τις 40.000 περίπου ψήφους των μουσουλμάνων της Θράκης.
Συνεπώς, η προνομιακή σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την Τουρκική πρεσβεία κρατά από παλιά. Και έχει πολλές υποσημειώσεις.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη στάση παίζουν και οι αποκαλούμενοι δικαιωματιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς, υπέρμαχοι του αυτοπροσδιορισμού. Δογματικοί, δεν αντιλαμβάνονται πως ο αυτοπροσδιορισμός πάνω σε εθνοτική βάση—και κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών—υπονομεύει ευθέως την εθνική συνοχή ενός κράτους. Ο ατομικός εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός, συνολικά ιδωμένος, δημιουργεί μια εθνική ταυτότητα εντός ενός άλλου κράτους. Το πρόβλημα μεγεθύνεται όταν αυτή η εθνική ταυτότητα ενισχύει τις βλέψεις μιας γειτονικής χώρας. Γίνεται υποχείριό της.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το έχει αντιληφθεί, εδώ και δεκαετίες, η τουρκική εξωτερική πολιτική. Άρα το ζητούμενο δεν είναι αν θα βαφτεί ο χάρτης της Ροδόπης ροζ ή μπλε, αλλά πώς θα βαφτεί.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση του Φερχάτ δεν υπέπεσε σε κάποιο λάθος. Αυτό οφείλουμε να το καταλάβουμε. Κινήθηκε επάνω σε μια σταθερή γραμμή που αρχίζει από τις ευρωεκλογές του 2014, περνά μέσα από την υπόσχεση της παράδοσης των 8 Τούρκων αξιωματικών στον Ερντογάν, συνεχίζεται με τη στάση στην κρίση στον Έβρο το 2020 και κορυφώθηκε μέσα στη βουλή κατά την ψηφοφορία για τα εξοπλιστικά.
Μια συνεπής πολιτική, πλήρως αποκλίνουσα από τις πάγιες ελληνικές θέσεις που διαχρονικά υποστήριξαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Για αυτό και τα καλά λόγια των Τούρκων για την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ.
