Η αντιπολίτευση πίστεψε πως η κυβέρνηση θα παραδοθεί αμαχητί στον σχεδιασμό της να τη σύρει σε μια προανακριτική από την οποία θα έβγαινε πολλαπλά χαμένη. Δεν εκτίμησαν σωστά τις δυνατότητες αντίδρασης που είχε και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αλίμονο αν νόμιζαν πως η κυβέρνηση θα άφηνε να σερνόταν μια Προανακριτική Επιτροπή - πασαρέλα των κάθε λογής μαρτύρων που θα καλούσε η αντιπολίτευση. Δηλαδή εκτιμούσαν στα σοβαρά πως επί δύο - ίσως και περισσότερους μήνες - αυτή η Επιτροπή θα συντηρούσε την υπόθεση των Τεμπών στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και η κυβέρνηση θα καθόταν άπραγη μπροστά στην επικείμενη ολοκληρωτική φθορά της;
Η κυβέρνηση είχε εναλλακτική συμβατή με το Σύνταγμα - έναν κρυμμένο άσο στο μανίκι της - την εμφάνισε, άπαντες αιφνιδιάστηκαν και τώρα. Η κυβέρνηση είχε εναλλακτική συμβατή με το Σύνταγμα - έναν κρυμμένο άσο στο μανίκι της - την εμφάνισε, άπαντες αιφνιδιάστηκαν και τώρα τρέχουν και δε φτάνουν, ιδίως στο ΠΑΣΟΚ. Τι επεδίωκε η κυβέρνηση;
Να φύγουν τα Τέμπη από την επικαιρότητα. Αυτοί που τα επανέφεραν στο προσκήνιο από τα μέσα Ιανουαρίου, έναν σκοπό είχαν: να την πλήξουν πολιτικά. Και η κυβέρνηση αμύνθηκε, έστω καθυστερημένα. Θέλει να επανέλθει η πολιτική ατζέντα στην προτεραία των Τεμπών κατάσταση. Με την άμεση παραπομπή Τριαντόπουλου στο Δικαστικό Συμβούλιο κερδίζει πολιτικό χρόνο, καθώς γλιτώνει τη φθορά της Προανακριτικής. Έρχεται έπειτα το καλοκαίρι - τουρισμός - μπάνια του λαού και ραντεβού τον Σεπτέμβριο.
Όμως, όπως επεσήμανε σωστά ένας διαπρεπής ποινικολόγος, ο κ. Μιχάλης Δημητρακόπουλος, ο Χρήστος Τριαντόπουλος και συνακόλουθα και η κυβέρνηση, ανέλαβαν ένα ρίσκο. Άφησαν την κυβερνητική πλειοψηφία της Προανακριτικής και πέφτουν στα βαθιά νερά της τακτικής Δικαιοσύνης όπου εκεί ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να προκύψει. Άξιζε τον κόπο αυτό το ρίσκο;
Κατά τη γνώμη μου, ναι. Διότι ας μην ξεχνάμε η κυβέρνηση κάνει διαχείριση ζημίας. Δεν προσπαθεί να κερδίσει, αλλά να μη διευρύνει τις ήδη καταγεγραμμένες απώλειες επί του συγκεκριμένου θέματος. Σαφώς η Προανακριτική προσφέρει την ασφάλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όμως έχει ένα στρατηγικής σημασίας μειονέκτημα για την κυβέρνηση: τη δημοσιότητα. Οι εργασίες της θα αποτελούσαν μόνιμο στοιχείο της καθημερινής επικαιρότητας, πηγή καθημερινής φθοράς. Το Δικαστικό Συμβούλιο αναπληρώνει το πλεονέκτημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην Προανακριτική, με αυτό της μυστικότητας των δικών του εργασιών. Με το Δικαστικό Συμβούλιο θα μπει ένα τέλος στα διάφορα show βουλευτών και μαρτύρων.
Συνεπώς, η αποδοχή της πρότασης του συνταγματολόγου κ. Νίκου Αλιβιζάτου ήταν μονόδρομος για την κυβέρνηση. Αγοράζει πολιτικό χρόνο, κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο για αυτήν, σε αυτήν την τόσο κρίσιμη περίοδο της θητείας της. Φυσικά, και συνυπολόγισε τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, όμως επ΄αυτού έχει ένα πλεονέκτημα. Οι πολίτες στο ίδιο ποσοστό που αποδίδουν ευθύνες στην κυβέρνηση για συγκάλυψη, θεωρούν πως και η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται πολιτικά την τραγωδία των Τεμπών. Όταν χάνεις, η προσδοκία της ισοπαλίας είναι θετικό αποτέλεσμα.
Η αντιπολίτευση έμεινε με την μπουκιά στο στόμα. Η κυβέρνηση δεν της προσέφερε μιαν εύκολη νίκη και καλά έκανε. Οι άλλοι, ας πρόσεχαν.
