Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαϊου και τη διαφαινόμενη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, η τελευταία γραμμή άμυνας τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ είναι μήπως η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας λάβει τον χαρακτήρα της παντοδυναμίας. Στηρίζουν αυτή την πολιτική θέση στο γεγονός πως ποτέ άλλοτε η αξιωματική αντιπολίτευση από το 1981 και μετά δεν υπολειπόταν τόσο πολύ από το κυβερνητικό κόμμα.
Αυτομάτως μου έρχεται στο μυαλό το ερώτημα: και τι φταίει η Νέα Δημοκρατία για την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ; Ας πρόσεχαν οι Συριζαίοι! Σήμερα η Νέα Δημοκρατία διεκδικεί και αγωνίζεται για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για αυτήν. Και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα. Πρωτίστως επιδιώκουν να βελτιώσουν τα δικά τους ποσοστά. Αν αυτή η προσπάθεια ευοδωθεί και μεγαλώσει και άλλο η διαφορά του πρώτου από το δεύτερο κόμμα, αυτό το γεγονός πρώτα-πρώτα δεν αφορά τον νικητή και δεύτερον, συντελεί στην κυβερνητική σταθερότητα.
Το επιχείρημα «μην ψηφίσετε τη Νέα Δημοκρατία, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια συντριβή» δεν έχει καμιά λογική. Οι πολίτες αποφασίζουν για το τι κυβέρνηση και τι αντιπολίτευση θέλουν. Τώρα, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ τους καλούν να διορθώσουν την ψήφο που έδωσαν στις εκλογές με την απλή αναλογική. Περί αυτού πρόκειται.
Εξάλλου τα όρια μεταξύ αυτοδυναμίας και παντοδυναμίας δεν είναι μόνον ρευστά, είναι κυρίως άνευ νοήματος να επιχειρήσουμε να τα προσδιορίσουμε από τη στιγμή που η διαφορά μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος όχι μόνο δε θα μικραίνει, αλλά υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις πως μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο.
Δηλαδή ποια η διαφορά αν η Νέα Δημοκρατία λάβει 40% αντί 42%, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινείται στο 18-20%;
Το κρυφό σκεπτικό τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ που υποκρύπτεται πίσω από τον φόβο της παντοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας είναι άλλο. Θέλουν μια ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία, ώστε να υπάρχει και μια ασταθής κυβέρνηση. Αλλιώς κινείται μια κυβέρνηση με 160 έδρες και αλλιώς με 152. Αυτό ακριβώς επιζητούν.
Δεν ενδιαφέρονται για την ευστάθεια του πολιτικού συστήματος συνολικά, αλλά για την αστάθεια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Είναι αξιοπερίεργο πολιτικά, και αξιοθρήνητο θα έλεγα, ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκλιπαρεί τους ψηφοφόρους όχι να ψηφίσουν αυτό, αλλά να μη ψηφίσουν το κόμμα που επικράτησε πανηγυρικά στις προηγούμενες εκλογές. Με το σκεπτικό πως αν το ξαναψηφίσουν θα καταστεί παντοδύναμο. Δε νομίζω να έχει ξαναπαρουσιαστεί σε ελληνικές εκλογές παρόμοιο φαινόμενο.
Είναι κατανοητός ο άχαρος ρόλος ενός κόμματος που ηττήθηκε με double score, είναι κατανοητά τα αδιέξοδά του, όμως στην πολιτική είναι κανόνας πως ζητάς να ψηφίσουν το δικό σου κόμμα και δεν ικετεύεις να μην ψηφίσουν τον αντίπαλό σου γιατί είναι πολύ πιο δυνατός από εσένα.
