Δύο κείμενα άνοιξαν, με την αυγή του καινούργιου χρόνου, το ζήτημα της ανάληψης ευρωπαϊκού θώκου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ένα του Παύλου Παπαδόπουλου στη «Καθημερινή» και το χθεσινό άρθρο του Θανάση Μαυρίδη στο liberal.gr. Μάλιστα ο Θανάσης Μαυρίδης, συνδύαζε το κενό ηγεσίας που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση με το κενό που θα προκύψει στην Ελλάδα αν αναλάβει την προεδρία της ΕΕ ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Προσωπικά, δε δίνω καμιά πιθανότητα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οι λόγοι δεν είναι λίγοι και τους αναφέρω:
1. Έχει δεσμευτεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το αξίωμα που του εμπιστεύθηκε με υψηλό ποσοστό ο ελληνικός λαός. Τέτοια συμπεριφορά δε συνάδει με το θεσμικό προφίλ του. Πρώτος και βασικός λόγος.
2. Τα αξιώματα στην Ε.Ε. είναι άνευ πολιτικής ουσίας. Το πολύ-πολύ να βγάζει ανακοινώσεις για σημαντικά γεγονότα και να αναλαμβάνει μεσολαβητικές προσπάθειες άνευ αντικρίσματος. Η ομοφωνία στους 27 είναι σχεδόν αδύνατη. Είδαμε τι έπαθε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν με μια ανακοίνωση που εξέδωσε υπέρ του Ισραήλ.
Συνεπώς, δεν έχει κανένα λόγο να αφήσει την πρωθυπουργία, για να αναλάβει ένα ρόλο πολιτικά άνευρο, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση προβληματική.
3. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ένας πρώην πρωθυπουργός που αναζητεί κάποιο υψηλό ευρωπαϊκό πόστο. Είναι εν ενεργεία πρωθυπουργός, άρτι εκλεγείς. Αν θελήσει να μεταβεί στην Ε.Ε. τι θα γίνει στην Ελλάδα; Ποιος θα τον αντικαταστήσει και με τι διαδικασίες;
Θα γίνουν εσωκομματικές εκλογές σε κυβερνών κόμμα, ενώ θα τρέχουν τα προγράμματα απορρόφησης κονδυλίων, ενώ θα τρέχουν οι μεταρρυθμίσεις και όλα αυτά μέσα σε ένα επικίνδυνα ρευστό διεθνές περιβάλλον; Θα παραλύσει η χώρα για δύο μήνες; Ή θα δώσει το δακτυλίδι; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.
4. Με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, ο πρωθυπουργός βαδίζει προς μια τρίτη τετραετία. Είναι βέβαια νωρίς για μια τέτοια εκτίμηση, αλλά δε διαφαίνονται οι όροι που θα την ανατρέψουν. Και αυτοί οι όροι αργούν να ωριμάσουν ακόμα και όταν εμφανιστούν. Συνεπώς, νομίζω πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εξαντλώντας επιτυχώς τη δεύτερη τετραετία, θα απαντήσει θετικά στην προοπτική--πρόκληση της 3ης συνεχόμενης κυβερνητικής θητείας.
5. Την υστεροφημία του ένας πολιτικός πρώτης γραμμής δεν την αποζητά από την 5η δεκαετία της ζωής του. Αυτή είναι η επιδίωξη των απόμαχων της πολιτικής. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται μαχόμενος στις επάλξεις του αγώνα, παίζει χωρίς αντιπάλους στο εσωτερικό μέτωπο και έχει μια διεθνή αναγνώριση. Το κόμμα του είναι το ισχυρότερο κόμμα της Κεντροδεξιάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έχει κανένα λόγο να αποστρατευτεί από τώρα.
Τον πρωθυπουργό κάποιοι θα τον ήθελαν εκτός Ελλάδας. Με την παρουσία του στερεί ρόλους, κλείνει παράθυρα ευκαιρίας για άλλους. Και το κυριότερο ενοχλεί, γιατί δε μοιράζεται την εξουσία. Εξάλλου οι μεταρρυθμίσεις, οι μεγάλες τομές, έχουν μια διαρκή ροή, δεν εξαντλούνται, γιατί οι εξελίξεις δημιουργούν νέες προκλήσεις. Έτσι, ένα μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός είναι απαραίτητος για την Ελλάδα.
Δε θα πάει πουθενά, εδώ θα μείνει.
