Κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρω αν είναι, αλλά για την πολιτική ζωή του τόπου σίγουρα δεν είναι κακό. Απεναντίας, είναι θετικό γεγονός το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μπορεί πρώτα - πρώτα να συνεννοείται με την κυβέρνηση. Τις θέσεις τους να μην τις χωρίζει άβυσσος, αλλά σταδιακά να βρίσκονται κοινοί τόποι, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές που τους χωρίζουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επί ηγεσίας Τσίπρα επέλεξε να συνεχίσει την ίδια τακτική με αυτή που τον οδήγησε στην εξουσία, ακόμα και όταν κυβερνούσε. Πόλωσε, δίχασε, βλέποντας παντού εχθρούς και όχι πολιτικούς αντιπάλους. Η λέξη συναίνεση ήταν άγνωστη στο λεξιλόγιό του. Όλα αυτά είναι γνωστά και τελικά ήταν μια από τις βασικές αιτίες της εκλογικής συντριβής του 2023.
Το 2019 τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναρωτήθηκαν ποτέ γιατί έχασαν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, επαναπαυόμενα σε αυτό το όχι ευκαταφρόνητο 31%.
Πίστεψαν πως παράμεναν ένα κόμμα εξουσίας και ο Μητσοτάκης ήταν μια νεοφιλελεύθερη παρένθεση. Έπεσαν έξω τραγικά και αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν ο ηγέτης τους ο Α. Τσίπρας. Αυτός επέβαλε τον τοξικό λόγο, αυτός δεν πήρε χαμπάρι τι γινόταν μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αποτέλεσμα: για πρώτη φορά, μετά τις ειδικών συνθηκών εκλογές του 1974, κεντροδεξιά και δεξιά συγκέντρωσαν κοντά στο 55%.
Σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης επιχειρεί να μετακινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς πιο μετριοπαθείς θέσεις, με λόγο πολύ πιο διαλλακτικό από αυτόν του ηττημένου προκατόχου του. Δε γνωρίζω αν θα το πετύχει, γιατί αυτά τα εγχειρήματα θέλουν χρόνο και μάλλον δεν τον έχει ο Κασσελάκης. Τον περιμένουν στη γωνία μετά τις ευρωεκλογές. Ποιοι;
Πρώτος - πρώτος ο Α. Τσίπρας ο οποίος μαζί με έναν άλλον πρώην θέλουν να οδηγήσουν σε συνεργασία όλο το λεγόμενο αντιδεξιό μπλοκ, με επικεφαλής έναν νεοσσό του αυτοδιοικητικού χώρου, έχοντας σε ρόλους κομπάρσων Ανδρουλάκη και Κασσελάκη. Συζητήσεις γίνονται, σχεδιασμοί υπάρχουν και ο Χρήστος Σπίρτζης δεν κρατήθηκε και στις 3 Ιανουαρίου, σε τηλεοπτική εκπομπή, δήλωσε πως «το όνειρο της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ πολύ σύντομα θα γίνει πράξη».
Βέβαια, όλα αυτά γίνονται ερήμην του Νίκου Ανδρουλάκη και του Στέφανου Κασσελάκη. Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα φθαρμένο προϊόν και ακόμα πιο φθαρμένος είναι ο έτερος πρώην. Και οι δύο τους αναζητούν ρόλους σε μια πραγματικότητα που τους έχει ξεπεράσει κατά πολύ. Είναι πλέον παλιακοί.
Ο Στέφανος Κασσελάκης με τα ζιγκ - ζαγκ που κάνει, προσπαθεί να δώσει έναν πατριωτικό χαρακτήρα στη ριζοσπαστική Αριστερά η οποία ιστορικά ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με έννοιες όπως η σημαία, τα σύνορα, η πατρίδα και το Έθνος. Ήταν εχθρική απέναντι σε οτιδήποτε παράπεμπε σε αυτές τις αξίες. Απ΄ό,τι βλέπω αυτή η προσπάθεια του Κασσελάκη συναντά εσωκομματικές αντιδράσεις, αλλά τι να κάνουν όσοι διαφωνούν; Να πάνε να βρούνε τους άλλους που μετά βίας μετριούνται στο 2%;
Συμπερασματικά, η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς μετριοπαθέστερες θέσεις και η εκφορά του κομματικού λόγου απαλλαγμένη από την εμπάθεια του Α. Τσίπρα, θα κάνουν καλό στην πολιτική μας ζωή. Ίσως έτσι επιτευχθούν συγκλίσεις στα μεγάλα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και οι μεγάλες τομές σφραγιστούν με ισχυρές πλειοψηφίες κοινοβουλευτικές, πολιτικές, κοινωνικές.
