Είχαμε την ημέρα της γυναίκας και είχαμε και την καταστροφή στην Εθνική Πινακοθήκη έργων τέχνης—με ή χωρίς εισαγωγικά—από βουλευτή του κόμματος «Νίκη». Η μεν ημέρα της γυναίκας γιορτάστηκε στους δρόμους από τις γνωστές συλλογικότητες της Αριστεράς, η δε πράξη του βουλευτή προκάλεσε τη γενική κατακραυγή επειδή πρόσβαλε την ελευθερία της έκφρασης.
Κανονικά η ημέρα της γυναίκας είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες που αντιστέκονται πρωτίστως στην κρατική βία που περιορίζει τα δικαιώματά τους, είτε αυτές βρίσκονται στο Ιράν, είτε στο Αφγανιστάν, είτε στις περιοχές που ελέγχονται από ισλαμιστικές σέκτες και οπουδήποτε αλλού. Στην Ελλάδα του 2025 επ΄αυτού του θέματος επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Εδώ και χρόνια από όλες αυτές που διαδηλώνουν δεν ακούσαμε τίποτα για τα όσα υφίστανται οι γυναίκες στις προαναφερθείσες χώρες. Αλλά γιατί να ακούσουμε; Για τις διαδηλώτριες η καταπίεση των γυναικών συμβαίνει στην καπιταλιστική Δύση. Το Ιράν και το Αφγανιστάν, όπως και οι ισλαμιστικές χώρες, ανήκουν στο αντι-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και έτσι συγχωρούνται και μερικές…παρεκτροπές. Για τις φεμινίστριες της Δύσης, η μπούργκα και η μαντήλα είναι δικαίωμα στην Ευρώπη, αλλά υποχρέωση στα θεοκρατικά καθεστώτα, καθ΄όλα αποδεκτή. Πρέπει να σεβόμαστε τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητές τους, ακόμα και αν αφορούν την εκπαραθύρωση—κυριολεκτικά-- ομοφυλόφιλων.
‘Όσον αφορά τώρα την ελευθερία της έκφρασης που όντως την πρόσβαλε η ανεπίτρεπτη ενέργεια του εν λόγω βουλευτή. Για να έχει κάποιος πρόσωπο να διαμαρτύρεται για αυτό που έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη θα έπρεπε να διαδήλωνε όχι για να μην προβληθεί η ταινία «Ελένη», αλλά για να υπερασπιστεί και να απαιτεί σήμερα την προβολή της. Η προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης είναι συνολική, διαφορετικά είναι υποκριτική και εργαλειοποιημένη στην αριστερή ατζέντα.
Στο κάτω—κάτω η ταινία «Ελένη» εξιστορεί τη δράση μιας γυναίκας-- μάνας που έδωσε τη ζωή της για να σώσει τα παιδιά της από την αρπαγή των ανταρτών. Αλλά αυτή η ηρωική στάση της θεωρείται από την αριστερή διανόηση ένα λάθος ή μια ασήμαντη υποσημείωση του Εμφυλίου πολέμου. Έτσι, αυτή η γυναίκα—μάνα θα πρέπει να πέσει στη λήθη της Ιστορίας και μαζί της οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει την παρουσία της και τη θυσία της, όπως η ταινία «Ελένη». Μια ταινία που ακόμα δεν έχει προβληθεί ούτε καν από τη Δημόσια Τηλεόραση, η οποία ούτως ή άλλως αριστεροκρατείται εδώ και 40 χρόνια.
Συνεπώς, υπάρχει ελευθερία της έκφρασης για έναν καλλιτέχνη που το έργο του προκαλεί και αντιδράσεις –και καλώς υπάρχει αυτή η ελευθερία—αλλά λογοκρισία για μια κινηματογραφική ταινία γιατί ενοχλεί την Αριστερά. Και η λογοκρισία αυτή έχει την πιο ύπουλη μορφή της: είναι συγκεκαλυμμένη. «Μπορείτε να προβάλλετε την ταινία στις αίθουσες σας, αλλά θα υπάρξουν σίγουρα και αντιδράσεις που δεν ξέρουμε τι μορφή θα πάρουν». Και αυτή η ιστορία κρατεί από το 1986.
Κλείνοντας: Φασίστας ο βουλευτής Παπαδόπουλος, αλλά δημοκράτες οι ΚουΚουέδες και οι παρατρεχάμενοί τους.
