Ο Βιργίλιος στην Αινειάδα βάζει το Λαοκόωντα να λέει το «timeo Danaos et dona ferentes». Αυτή η φράση πέρασε στην Ιστορία ως δηλωτική μιας δικαιωμένης καχυποψίας. Ως γνωστόν ο μύθος φέρει τον Λαοκόωντα δικαιωμένο για την επιφυλακτική στάση του απέναντι στον Δούρειο Ίππο, μια στάση που του στοίχισε και τη ζωή του.
Πού κολλάει αυτή η φράση στα καθ' ημάς; Στο περίφημο «καζάν-καζάν» του Ερντογάν, που επί της ουσίας σημαίνει «τα δικά μου-δικά μου, έλα τώρα να μοιράσουμε τα δικά σου». Άλλωστε το είπε και ο ίδιος απερίφραστα πριν από λίγες ημέρες σε μια «επίθεση φιλίας»: «Μοιραζόμαστε την ίδια θάλασσα», είπε.
Μόνο που το Αιγαίο πέλαγος δεν ανήκει ισομερώς σε Ελλάδα και Τουρκία. Είναι γεμάτο από ελληνικά νησιά. Συνεπώς, δε μοιραζόμαστε τίποτα. Η μοιρασιά του Αιγαίου είναι στρατηγικός στόχος της Τουρκίας, για να ξέρουμε τι λέμε. Μοιρασιά του Αιγαίου σημαίνει ελληνικές παραχωρήσεις, κάτι βεβαίως που ουδεμία κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να κάνει. Και αυτοί που τόλμησαν να ψελλίσουν για Πρέσπες του Αιγαίου έχουν περιπέσει σε μια πολιτική ανυποληψία άνευ προηγουμένου.
Συνεπώς, «καζάν-καζάν» δεν υπάρχει για την Ελλάδα, όπως βεβαίως το εννοεί ο Τούρκος Πρόεδρος. Εμείς τι θέλουμε; Συνεργασία για να ελεγχθούν οι μεταναστευτικές ροές από τα παράλια της Μικράς Ασίας και τον Έβρο, να υπάρξουν ήρεμα νερά στις σχέσεις των δύο κρατών, παρά τις υπαρκτές, σημαντικές διαφορές μας και να προχωρήσει η συνεργασία σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής η οποία όμως μπορεί να αποβεί επωφελής και για την Ελλάδα και για την Τουρκία.
Όλα τα υπόλοιπα αφορούν όνειρα θερινής νυκτός. Στρατηγικές αιθεροβαμόνων που αγνοούν την αναθεωρητική φύση του τουρκικού κράτους από τη σύστασή του. Όλοι θα θέλαμε να εφάρμοζε η Τουρκία τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο, να προσυπέγραφε το Δίκαιο της Θάλασσας, να ήρε το casus belli και να διέλυε τη στρατιά του Αιγαίου, να σεβόταν την Αγία Σοφία.
Όμως τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Υποθέτω πως αν ακούγαμε και την τουρκική πλευρά και αυτή θα επισήμανε κάποιες ελληνικές ζαβολιές και ανακολουθίες, μικρές ή μεγάλες. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αλλά ότι αυτές οι σημαντικές διαφορές υπάρχουν και έχουν ενσωματωθεί στα πολιτικά συστήματα και των δύο κρατών. Η παραμικρή υποχώρηση θα προκαλέσει τριγμούς σε αυτά, για να μην πω ότι θα τα οδηγήσει σε κατάρρευση.
Συνεπώς, όσοι καλοπροαίρετα μιλούν για αμοιβαίες υποχωρήσεις, μιλούν εν κενώ πολιτικής για ένα ζήτημα πρωτίστως πολιτικό, για ένα ζήτημα εθνικής ταυτότητας και για την Ελλάδα και για την Τουρκία. Καλοδεχούμενος ο Ερντογάν, τα κίνητρα της μετριοπαθούς συμπεριφοράς του είναι γνωστά, όπως επίσης είναι γνωστές και οι εκρήξεις της προσωπικότητάς του που διακατέχεται από το σύνδρομο του μεγαλείου.
Με αυτά ως δεδομένα είμαι περίεργος να δω τι περιεχόμενο θα δώσει στο «καζάν-καζάν».
