Είναι διάχυτη η εντύπωση πως έχουμε περάσει στη φάση που οι πόλεμοι διεξάγονται με τους υπολογιστές και τους δορυφόρους. Οι Ουκρανοί απέδειξαν πως τελικά τις νίκες τις δίνουν οι μάχες σώμα με σώμα. Και οι μάχες σώμα με σώμα κυρίως απαιτούν φρόνημα.
Φυσικά, και είναι πολύτιμες οι πληροφορίες, φυσικά και είναι πολύτιμη η σύγχρονη τεχνολογία, όμως τα εδάφη τα καταλαμβάνουν και τα κατέχουν άνθρωποι, στρατιώτες. Στις πόλεις αμύνονται μέχρις εσχάτων μαχητές που έχουν επίγνωση του ιστορικού τους ρόλου, που θέτουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του αγώνα τους. Γιατί τελικά το φρόνημα είναι η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα, μια φαντασιακή ολότητα, που αιχμαλωτίζει τις συνειδήσεις των πολιτών.
Στην Ουκρανία, έχει ειπωθεί πολλές φορές, πολύ σημαντική ήταν η βοήθεια των Αμερικάνων και των Βρετανών. Το καθοριστικό σημείο όμως ήταν η διάθεση των Ουκρανών να πολεμήσουν. Αν συνθηκολογούσαν από τις πρώτες ημέρες για να αποφύγουν τις ανθρώπινες απώλειες και τις υλικές καταστροφές, δεν θα υπήρχε χρόνος και προθυμία για καμιά έξωθεν βοήθεια. Όσοι δορυφόροι και να ήταν στην υπηρεσία του ουκρανικού στρατού, οι πληροφορίες τους ουδεμία αξία θα είχαν αν δεν υπήρχαν μαχητές για να τις αξιοποιήσουν στις γραμμές των μετώπων.
Σημαντικός παράγοντας στην καλλιέργεια του φρονήματος είναι η συμπεριφορά των ηγετών. Οι ψοφοδεείς ηγέτες που συμβιβάζονται, που βάζουν την οικονομία πάνω από όλα, στις κρίσιμες για το έθνος τους στιγμές, είναι φυσιολογικό να μην εμπνέουν και να διαπαιδαγωγούν αναλόγως τους πολίτες.
Ηγέτες όπως ο Ζελένσκι, άνθρωποι ασήμαντοι, χωρίς περγαμηνές όταν αναδεικνύουν τις ικανότητες τους και μπαίνουν μπροστά, όταν αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι σε συντριπτικά υπέρτερες δυνάμεις, γίνονται σύμβολα και καθοδηγούν τους μαχητές τους. Πιστεύει κανένας πως η Μαριούπολη θα γινόταν το προπύργιο αυτής της ηρωικής αντίστασης αν δεν υπήρχε ο Ζελένσκι και η ομάδα που τον περιστοίχιζε;
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να υποστεί θυσίες για να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Θυμάμαι, πριν από δύο χρόνια, όταν το τουρκικό υπουργείο άμυνας ζήτησε την εγγραφή εθελοντών, η ιστοσελίδα του υπουργείου έπεσε λόγω του όγκου των αιτήσεων.
Στην πατρίδα μας ποιο είναι το επίπεδο του φρονήματος; Αν κρίνω από την κινητοποίηση των εθνοφυλάκων στον Έβρο το 2020 και από το πώς υποδέχθηκαν οι ακρίτες μας τις ελληνικές δυνάμεις που εκινούντο προς τα σύνορα, είναι υψηλότατο.
Γιατί όμως αυτή η ενθουσιώδης κινητοποίηση του λαϊκού στοιχείου; Γιατί είδαν πως υπάρχει μια αποφασισμένη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να υπερασπιστεί τα σύνορα μας, με κάθε τρόπο. Συνεπώς απαραίτητα τα Ραφάλ και οι Μπελαρά, αλλά ακόμα καλύτερο το υψηλό φρόνημα των αεροπόρων και των ναυτών μας. Η στάση τους εμπνέει και κινητοποιεί τους απλούς πολίτες.
