Οι φυσικές καταστροφές αποτελούν παλαιόθεν μέρος του πολιτικού οπλοστασίου της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Από την άλλη πλευρά οι εκάστοτε κυβερνήσεις τις αποδίδουν στα έκτακτα φυσικά φαινόμενα - κυρίως τις πυρκαγιές - και διαμαρτύρονται για την πολιτική εκμετάλλευση τους από την αντιπολίτευση. Και αυτός ο κύκλος συνεχίζεται και όπως φαίνεται δε θα σταματήσει ποτέ. Να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα ότι οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες θα μείνουν έξω από την πολιτική αντιπαράθεση, αυτό παραείναι ευρωπαϊκό για να ισχύσει στην Ελλάδα.
Θυμάμαι, όταν κάηκε ο Υμηττός το καλοκαίρι του 1981, που ήταν και προεκλογική περίοδος, το τι άκουσε από το επελαύνον ΠΑΣΟΚ ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης όταν απέδωσε την έκταση και την ταχύτητα της φωτιάς στα κουκουνάρια, με τη χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα της ομιλίας του. Έκτοτε, στο ίδιο έργο θεατές.
Αυτή η γενικόλογη διαπίστωση πως έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι δεν αίρει τις συγκεκριμένες κυβερνητικές ευθύνες, όταν υπάρχουν, αλλά και αυτή η κριτική έχει τη δόση του πολιτικού υποκειμενισμού. Ποιος διαπιστώνει τι δεν πήγε καλά και ποιος καταλογίζει τις ευθύνες;
Το ζήτημα, απ' όπου και να το πιάσουμε, είναι σε τελική ανάλυση πολιτικό. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που αναλήφθηκαν συγκεκριμένες ευθύνες για συγκεκριμένες παραλείψεις που οδήγησαν σε παραιτήσεις και δε θυμάμαι φυσική καταστροφή που να επηρέασε εκλογικό αποτέλεσμα. Κλασική περίπτωση οι πολύνεκρες φωτιές στην Πελοπόννησο μέσα στην προεκλογική περίοδο του 2007.
Στο Μάτι, όπου όντως το καιρικό φαινόμενο ήταν πρωτοφανές, η τότε κυβέρνηση δεν κατηγορήθηκε για αυτό, αλλά για τα όσα επακολούθησαν. Για λανθασμένους χειρισμούς κυρίως στον επικοινωνιακό τομέα. Αυτά είναι γνωστά, αλλά άφησαν βαρύ το αποτύπωμά τους στην πολιτική ζωή. Το διαπιστώνουμε μέχρι τις ημέρες μας.
Φυσικά όταν το ζητούμενο είναι ο καταλογισμός πολιτικών ευθυνών ποτέ δεν πρόκειται να γίνει η παραδοχή πως από ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να επέλθει μια μεγάλη φυσική καταστροφή. Δε βλέπουμε τι γίνεται σε άλλα κράτη πολύ πιο σοβαρά από το δικό μας, όπως στη Γαλλία, την Ισπανία, τις ΗΠΑ ή τον Καναδά, όπου επί ημέρες καίγονταν, στο πρόσφατο παρελθόν, εκατομμύρια στρέμματα δάσους και ό,τι υπήρχε μέσα σε αυτά. Εξ όσων γνωρίζω αυτές οι τεράστιες καταστροφές δεν πολιτικοποιήθηκαν, δεν αναζητήθηκαν πολιτικές ευθύνες. Στις πολιτισμένες χώρες είναι αποδεκτό πως σε ακραίες περιπτώσεις η φύση δεν τιθασεύεται.
Και αυτό δεν είναι μια πολιτική υπεκφυγή για να δώσω ελαφρυντικά σε κυβερνητικές αβελτηρίες, αν υπάρχουν, για τις δικές μας φωτιές. Απλώς επισημαίνω πόσο άχαρη είναι αυτή η διαρκής εναλλαγή ρόλων κατηγόρων - κατηγορούμενου ανάλογα στη βάρδια τίνος συμβαίνει η καταστροφή. Επειδή ποτέ δεν πρόκειται να ομονοήσουμε στα στοιχειώδη, γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι θα ισχυριστούν οι μεν και οι δε. Και η ζωή συνεχίζεται.
