Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι θεωρούν πως τώρα είναι ευκαιρία να λυθεί οριστικά το Παλαιστινιακό με την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους. Μάλιστα ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ισπανός σοσιαλιστής Ζοζέπ Μπορέλ-είναι γνωστή η εχθρότητα των Ισπανών σοσιαλιστών προς το κράτος του Ισραήλ-ζήτησε από τη διεθνή κοινότητα εν ανάγκη να επιβάλει στο Ισραήλ να δεχθεί αυτή τη λύση.
Το Παλαιστινιακό κρατά από το 1948 και δεν επιλύεται διότι η μια πλευρά, η παλαιστινιακή, θεωρεί ως οριστική λύση την εξαφάνιση της κρατικής υπόστασης του Ισραήλ. Αυτή η προοπτική αποτελεί την ταυτότητα - όχι μέρος της - των Παλαιστινίων. Όλες οι άλλες λύσεις είναι απλώς τα ενδιάμεσα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτή δεν είναι η πεποίθηση κάποιων φανατισμένων ηγεσιών, είναι η πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των Παλαιστινίων. Γίνεται αμέσως αντιληπτό γιατί δεν έχει βρεθεί λύση επί τόσες δεκαετίες και ούτε πρόκειται να βρεθεί στο μέλλον, αν δεν επανεκπαιδευθούν οι Παλαιστίνιοι στις αρχές της ειρηνικής συμβίωσης.
Σήμερα, ασχέτως των προθέσεων των Ευρωπαίων και των Αμερικανών αξιωματούχων, η λύση καθίσταται πιο περίπλοκη διότι προστέθηκε ακόμα μια παράμετρος. Η ισλαμοποίηση του προβλήματος. Τόσο η Χαμάς από τη μια πλευρά όσο και η Χεσμπολά με το Ιράν από την άλλη, έχουν δώσει τις δικές τους διαστάσεις στο παλαιστινιακό που αφορούν τι είδους κράτος θα σχηματιστεί, οψέποτε σχηματιστεί.
Η ηγεσία της Χαμάς ήδη διεκδικεί το μερίδιο της στην παλαιστινιακή εξουσία διαμηνύοντας πως χάρη στην τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου η παγκόσμια κοινή γνώμη συζητά ξανά για την αναγκαιότητα ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους. Συνεπώς, οι ηγέτες της - όσοι απομείνουν τελικά - θα έχουν δικαιωματικά τον πρώτο λόγο. Άλλωστε, και να μη συμβεί αυτό ως αποτέλεσμα ενδοπαλαιστινιακού διαλόγου, ευθύς ως διεξαχθούν εκλογές, οι κάλπες θα επικυρώσουν την κυριαρχία της Χαμάς, όπως έγινε το 2006 στη Γάζα, δεδομένου πως οι Παλαιστίνιοι σε ποσοστό που προσεγγίζει το 70% εγκρίνουν τη δράση αυτής της οργάνωσης.
Συνεπώς στο ερώτημα ποια θα είναι τα σύνορα του νέου κράτους, προστίθεται και το ερώτημα ποια θα είναι η μορφή της κρατικής εξουσίας. Θα είναι ένα κοσμικό κράτος ή ένα θεοκρατικό ισλαμικό καθεστώς; Στην πρώτη περίπτωση πώς θα ελεγχθούν και από ποιους οι ακραίες ισλαμιστικές ένοπλες οργανώσεις και στη δεύτερη περίπτωση πώς θα δεχθεί το Ισραήλ να έχει στα σύνορα του ακόμα έναν πληρεξούσιο του Ιράν; Είναι δε κοινός τόπος πλέον πως η επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος συναρτάται άμεσα με το ιρανικό καθεστώς. Με άλλα λόγια ακραίοι Σουνίτες και Σιίτες αποτελούν πλέον παράγοντες μιας, ούτως ή άλλως, δυσεπίλυτης, για να μην πω ανεπίλυτης, εξίσωσης.
Μάταια Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναζητούν μετριοπαθείς εκπροσώπους των Παλαιστινίων. Δεν υπάρχουν. Ακόμα και ο Αραφάτ, όταν φαινόταν κάποια χαραμάδα για την επίλυση του προβλήματος (βλέπε Καμπ Ντέιβιντ 2000), την έκλεινε, φέρνοντας στο τραπέζι τα 2.000.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες που απαιτούσε να εγκατασταθούν στο Ισραήλ. Τώρα που το Παλαιστινιακό απέκτησε κυρίως ισλαμιστική διάσταση - κάτι που οι αφελείς Ευρωπαίοι τύπου Μπορέλ δεν το βλέπουν - δικαιώνει πλήρως αυτούς που υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ πολεμά για ολόκληρο τον
Δυτικό κόσμο, πολεμά για τον τρόπο ζωής μας.
