Ένα τσούρμο από αντίφα, αριστεριστές και ισλαμοφασίστες έκανε το βράδυ των γαλλικών εκλογών συγκεντρώσεις σε πολλές γαλλικές πόλεις που κατέληξαν στα συνηθισμένα επεισόδια. Ήταν αναμενόμενο, καθώς η Αριστερά του Μελανσόν και των παραφυάδων του θεωρεί τη βία στους δρόμους ως ένα χρήσιμο πολιτικό όπλο, ενώ όλος αυτός ο εσμός αντιμετωπίζει την αστυνομία ως ένα ρατσιστικό μηχανισμό.
Είναι γνωστό πως η Αριστερά μονίμως ψέγει τον λαό για τις επιλογές του στην κάλπη, διότι ως γνωστόν την έχει καταστήσει μια περιθωριακή συλλογικότητα. Τα άλλοτε κραταιά κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης περιφέρουν τη μιζέρια τους στους δρόμους και στις πλατείες. Τώρα τελευταία σήκωσαν τη σημαία του αντισημιτισμού, ενώ δεν κρύβουν την συμπάθειά τους στην τρομοκρατία της Χαμάς.
Δόθηκαν πολλές ερμηνείες για τη νίκη της Μαρίν Λεπέν και του 28χρονου Μπαρντελά που πιθανόν να λειτούργησαν σωρευτικά. Το σίγουρο είναι πως αποδοκιμάστηκε σε αυτή τη φάση η πολιτική των ανοικτών συνόρων και η αντίληψη πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα απέραντο άσυλο.
Ειδικά η Γαλλία κατέβαλε υψηλό τίμημα από τη δράση των ισλαμοφασιστικών πυρήνων που δραστηριοποιούνται στο έδαφός της. Και όλοι αυτοί που το βράδυ των εκλογών διαμαρτύρονταν για το εκλογικό αποτέλεσμα, προσέφεραν και προσφέρουν πλήρη ηθική κάλυψη στους δράστες αυτών των εγκλημάτων.
Προφανώς οι Γάλλοι μεταξύ του συνασπισμού της Αριστεράς- όπου τον τόνο δίνει η «ανυπότακτη Γαλλία»-- και του «Εθνικού Συναγερμού» της Μαρίν Λεπέν, προτίμησαν τη δεύτερη διότι γνώριζαν τι θα γινόταν αν επικρατούσε το νέο Λαϊκό Μέτωπο. Όπως έγραψε η Figaro στις 15 Ιουνίου, «αν κέρδιζαν τις εκλογές να είμαστε βέβαιοι ότι τα σύνορα θα άνοιγαν διάπλατα στις μαζικές μεταναστευτικές ροές, η πολυπολιτισμικότητα θα γινόταν πάλι το νέο τοτέμ, και φυσικά θα προσαρμοζόμασταν στις επιταγές του Ισλάμ, όπως το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει σε πολλές πόλεις με δημοτική αρχή από το κόμμα των οικολόγων.
Μπορούμε επίσης να περιμένουμε πιο κατασταλτικούς νόμους σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης, στο όνομα της καταπολέμησης της «ρητορικής μίσους». Ομοίως μια οικολογική πολιτική αποανάπτυξης, αδιαχώριστη από φορομπηχτικές πολιτικές και διεύρυνση της γραφειοκρατίας. Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά τη συνέχιση της αποδόμησης των φύλων». Αυτά έγραφε η Figaro πριν από 15 ημέρες.
Απέναντι σε αυτή την προοπτική-- και με δεδομένο πως ο πρόεδρος Μακρόν μπήκε εντελώς υποτονικά στη δεύτερη θητεία του—η εναλλακτική ήταν το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, η οποία αντιλήφθηκε πως θα έπρεπε να κάνει μια στροφή προς πιο μετριοπαθείς θέσεις αν θέλει να κερδίσει στις εκλογές.
Ακολούθησε τη συνταγή της Τζόρτζια Μελόνι και έκανε αυτή τη στροφή που της έδωσε μια πρώτη νίκη την προηγούμενη Κυριακή και περιμένει την αυτοδυναμία την επόμενη, με την ψήφο των γκωλικών ψηφοφόρων. Ως γνωστόν αυτοί ελάχιστη εκτίμηση τρέφουν στον Εμμανουέλ Μακρόν και φυσικά προς την Αριστερά.
Για κλείσω το άρθρο μου όπως το ξεκίνησα. Αυτές οι ταραχές που προκάλεσαν και θα προκαλέσουν οι αριστεριστές μαζί με τους ισλαμοφασίστες ουσιαστικά θα πριμοδοτήσουν στον δεύτερο γύρο τον «Εθνικό Συναγερμό».
