Οι συγγενείς των 104 νεκρών στο Μάτι αναθάρρησαν από την ευαισθησία που επέδειξαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες για την τραγωδία των Τεμπών και ζήτησαν, με προσκλήσεις τους στο Διαδίκτυο, να συγκεντρωθεί κόσμος έξω από το Εφετείο στις 12 Μαρτίου. Κάποιοι καλοπροαίρετοι άνθρωποι αγωνιούσαν για τον αριθμό των συγκεντρωμένων. Θα ήταν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες ή κάτι ακόμα μεγαλύτερο; Οι γνώστες καταστάσεων, νοοτροπιών και συμπεριφορών δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για αυτό που τελικά συνέβη. Ούτε 200 άνθρωποι δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συγγενών!
Πού ήταν οι καλλιτέχνες; Πού ήταν τα εργατικά συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι; Πού ήταν οι μαθητές; Πού ήταν οι νηπιαγωγοί με τα τετράχρονα παιδάκια; Πού ήταν οι μοτοσυκλετιστές να κάνουν μια πορεία μέχρι το Εφετείο ή μέχρι το Μάτι; Πού ήταν οι βουλευτές όλων των κομμάτων; Πού ήταν οι τραγουδιστές με τις συναυλίες τους; Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος, αλλά δείχνουν ένα πράγμα: πως όλες οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη είχαν μια οργανωτική βάση και αυτή τη βάση την προσέφερε η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Και καλώς έπραξε.
Αυτή, με τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς της καλλιέργησε μια συναισθηματική φόρτιση η οποία αποτέλεσε, μαζί με το γνωστό σύνθημα, τον κινητοποιητικό μύθο αυτών των τεράστιων συγκεντρώσεων. Σε αυτά οι αριστεροί κατέχουν την τεχνογνωσία παλαιόθεν. Δεν παλεύονται, καθώς κινούνται βάσει ιστορικά κληρονομημένων «πρωτοκόλλων».
Και καλά, οι αριστεροί έκαναν τη δουλειά τους αποδεικνύοντας την υποκριτική ευαισθησία τους. Οι άλλοι, αυτοί που κατήγγειλαν τους αριστερούς για αυτή την υποκριτική ευαισθησία, γιατί δεν πήγαν χθες έξω από το Εφετείο; Γιατί τώρα σκούζουν και διαμαρτύρονται; Οι αριστεροί είναι αυτοί που είναι! Εσείς πού ήσασταν; Πού ήταν η νεολαία σας; Πού ήταν οι βουλευτές σας; Πού ήταν οι οργανώσεις σας; Αφήσατε τους συγγενείς μόνους με τον πόνο τους.
Να πω κάτι δυσάρεστο μεν, πραγματικό δε: τον αστικό χώρο θα τον φάει η πολλή αξιοπρέπεια. Το πολύ το κιμπαρλίκι και ο καναπές. Το ξέρω ότι ο συντηρητικός—φιλελεύθερος πολίτης απεχθάνεται το πεζοδρόμιο, όμως στην προκειμένη περίπτωση η μάχη—κάκιστα—είναι πολιτική. Αυτό το επέλεξαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, με έξωθεν βοήθειες, και το αγκάλιασε η σύμπασα Αριστερά.
Η τραγωδία στο Μάτι επειδή αφορούσε την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δηλαδή τη συγκυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την ψεκασμένη Δεξιά, δεν προσφερόταν για τη θεωρία της συγκάλυψης. Άλλωστε, η σημερινή τραγική μάνα—χωρίς εισαγωγικά-- τότε είχε αποδώσει τις ευθύνες στην κοινωνία, δηλαδή σε όλους μας, απαλλάσσοντας το κράτος και την τότε κυβέρνηση από τις προφανείς δικές τους ευθύνες για τους 104 νεκρούς. Σε ανύποπτο χρόνο έδειξε τις εκλεκτικές της συγγένειες. Και η τότε αντιπολίτευση ψέλλισε 2-3 κουβέντες για επικοινωνιακό show και πήγε παρακάτω. Δεν το συνέχισε.
Και βέβαια, δε θυμάμαι κανέναν καναλάρχη να παραγγέλλει συνεχόμενες δημοσκοπήσεις για τον αν υπήρξε συγκάλυψη και σκηνοθεσία του Τσίπρα και των συνεργατών του στο Μάτι. Δεν τους ενδιέφερε η φθορά της τότε κυβέρνησης.
Όπως έγραψε ένας διαδικτυακός φίλος: «αλλιώς είναι το οξυγόνο επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και αλλιώς επί Κούλη». Αυτό τα λέει όλα. Αλλά για το ότι κυριάρχησε αυτή η αντίληψη, οι ευθύνες του αστικού χώρου είναι τεράστιες.
