Αναφέρομαι στη γνωστή δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη πως δε θα συγκυβερνήσει με τη Νέα Δημοκρατία, ενώ συγχρόνως με τη δήλωση αυτή, υπέδειξε στον πρωθυπουργό τους πιθανούς κυβερνητικούς του εταίρους το 2027. Όταν διάβασα τη δήλωση, αναρωτήθηκα για ποιον λόγο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την έκανε σχεδόν δυόμισι χρόνια πριν από τις εκλογές. Ποια πολιτική ανάγκη του ικανοποιούσε αυτή η δήλωσή του; τον πίεζε κανένας να συγκυβερνήσει με τον Μητσοτάκη το 2027, ενώ είναι άγνωστες οι συνθήκες υπό τις οποίες θα διεξαχθούν οι εκλογές τότε; Ή μήπως συνέβη το ακριβώς αντίθετο; Κάποιοι τον πίεζαν ΤΩΡΑ να κάνει αυτή τη δήλωση, ίσως και εν όψει εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι ούτε αφελής ούτε άπειρος πολιτικά. Γνώριζε άριστα γιατί έκανε αυτή τη δήλωση τώρα. Κάπου αποβλέπει, προς κάποια πλευρά θέλει να στείλει μήνυμα ή κάτι πιο απλό, θέλει να κρατήσει ισορροπίες, αν έχει ήδη αποφασίσει να ψηφίσει τον υποψήφιο που θα προτείνει ο πρωθυπουργός για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όμως, ένας υποψιασμένος φίλος μου, ψιθύρισε στο αυτί μου και μια άλλη εκδοχή: κάνοντας αυτήν την επιθετική δήλωση προς τη Νέα Δημοκρατία ήθελε να κάψει την υποψηφιότητα Βενιζέλου. Δεν πίστεψα τον κακεντρεχή φίλο μου, διότι στην πολιτική δε συμβαίνουν αυτά. Είναι αλήθεια πως η υποψηφιότητα Βενιζέλου θα δημιουργήσει στον Νίκο Ανδρουλάκη ουκ ολίγα προβλήματα, αλλά αντιπαρέρχομαι το ζήτημα λόγω των ημερών.
Επί της ουσίας τώρα της δήλωσης Ανδρουλάκη: Αν το ΠΑΣΟΚ είναι το δεύτερο κόμμα το 2027 με ένα ποσοστό άνω του 20%, φυσικά και δε θα έχει κανένα λόγο να συμπράξει με τη Νέα Δημοκρατία. Θα περιμένει τις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν, για να διεκδικήσει την πρώτη θέση, αν βεβαίως παραμένει ενωμένο. Το τι θα κάνει το 2027 ο Μητσοτάκης, αν δεν έχει την αυτοδυναμία, είναι δικό του θέμα. Πάντως το ΠΑΣΟΚ, η κοινή λογική λέει, πως δε θα συγκυβερνήσει με μια Νέα Δημοκρατία κουρασμένη από την ήδη οκταετή διακυβέρνησή της.
Άλλωστε, η συνεργασία με τη «Δεξιά» δεν είναι στο DNA του ίδιου του Νίκου Ανδρουλάκη και της ομάδας που τον περιστοιχίζει. Παιδιά της ΠΑΣΠ της περιφέρειας, έχουν διαποτιστεί με το γνωστό αντιδεξιό σύνδρομο, το οποίο εξακολουθεί και επιβιώνει. Η υπόθεση των υποκλοπών ήταν απλώς το κερασάκι σε μια τούρτα που ήδη υπήρχε. Τα γράφω αυτά για να διαλύσω τυχόν αυταπάτες που υπάρχουν, ένθεν και ένθεν, για μια πιθανή μετεκλογική συνεργασία εις ανάμνησιν του 2012-2014. Τα βαρίδια ή οι καταβολές της Ιστορίας σχεδόν πάντα καθορίζουν τις, στρατηγικής σημασίας, αποφάσεις.
Συνεπώς ο Ν. Ανδρουλάκης σωστά τοποθετήθηκε επί της ουσίας, το βασικό ερώτημα όμως παραμένει: γιατί τώρα;
