Ο Μοντεσκιέ είπε για την εισβολή του τυχαίου στην Ιστορία: «αν μια ιδιαίτερη αιτία, όπως είναι το τυχαίο αποτέλεσμα μιας μάχης, κατέστρεφε ένα κράτος, υπήρχε μια γενικότερη αιτία που σε αυτήν οφειλόταν η πτώση αυτού του κράτους σε μια μόνον μάχη».*
Ας φέρουμε στα καθ' ημάς αυτήν τη θέση του Μοντεσκιέ: για να ηττηθεί η ΝΔ στις εκλογές εξαιτίας ενός τραγικού γεγονότος, αυτό σημαίνει πως υπήρχε ένα γενικότερο αρνητικό κλίμα και σε αυτό οφειλόταν η ήττα της εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος.
Είναι έτσι τα πράγματα;
Η Νέα Δημοκρατία μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2023 είχε πλήρη υπεροχή σε όλες τις δημοσκοπήσεις οκτώ εταιρειών. Μπορεί η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ να απέκλινε 1-2 μονάδες, αλλά ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πλησίασε απειλητικά τη Νέα Δημοκρατία και πάντα η δημοτικότητα του Α. Τσίπρα υστερούσε με διψήφιο ποσοστό από τη δημοτικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δηλαδή πριν συμβεί το τραγικό δυστύχημα ουδείς αμφέβαλε για τον νικητή των εκλογών, το ζητούμενο ήταν η διαφορά και κυρίως αν στις δεύτερες εκλογές η Νέα Δημοκρατία θα κατακτήσει την αυτοδυναμία. Αυτό σημαίνει πως συγκριτικά, με μεγάλη διαφορά, οι πολίτες επέλεγαν τη Νέα Δημοκρατία για την επόμενη διακυβέρνηση. Το πολιτικό σκηνικό ήταν σταθερό και δεν ακουγόταν κάποιο βουητό διαμαρτυρίας από τα βάθη της κοινωνίας, που να προμήνυε ανατροπές.
Το ερώτημα είναι: αυτή η παγιωμένη κατάσταση μπορεί να ανατραπεί από ένα πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα με τις ευθύνες κατανεμημένες σε τρία πρόσωπα και σε ένα αντιπαραγωγικό πολιτικό σύστημα που επί χρόνια δεν προχωρούσε στον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου;
Η λογική λέει πως όχι, ένα γεγονός όσο τραγικό και αν είναι δεν μπορεί να ανατρέψει μια δεδομένη κατάσταση από το 2016. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από την καταστροφή στο Μάτι υπολειπόταν της Νέας Δημοκρατίας ήδη 8-10 μονάδες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε στις εκλογές λόγω της φωτιάς.
Βέβαια, το γεγονός πως μια λογική ανάλυση υποστηρίζει αυτό, δεν σημαίνει πως στη ζωή δεν μπορεί να εμφανιστεί το άλλο. Το εκτός λογικής. Πολύ δε περισσότερο σήμερα που ο χρόνος για να απορροφηθεί η δικαιολογημένη οργή και ο θυμός είναι λίαν περιορισμένος. Άρα διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, μικρές, για την επικράτηση του εκτός λογικής σεναρίου.
Αν τελικά αληθεύουν αυτά που ακούγονται για τις πρώτες, μετά τα Τέμπη, δημοσκοπήσεις, δηλ. για απώλειες 3-4 μονάδων για τη Νέα Δημοκρατία και στασιμότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε το λογικό σενάριο φαίνεται το επικρατέστερο. Και μετά τις πυρκαγιές στην Εύβοια η κυβέρνηση έχασε 3-4 μονάδες, αλλά μέσα σε δύο μήνες τις ξανακέρδισε.
Το σενάριο η Νέα Δημοκρατία να έχει περάσει στη ζώνη του λυκόφωτος, δηλαδή ό,τι και να λέει, ό,τι και να κάνει ουδείς να τα λαμβάνει υπ' όψη και όσο περνά ο χρόνος να βυθίζεται όλο και πιο πολύ, δεν εδράζεται στην κοινή λογική. Πολύ δύσκολα πείθομαι πως ένα κόμμα που ηγεμονεύει αδιαλείπτως επί εφτά χρόνια, αίφνης, σε μια μέρα, περνά τη γραμμή από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Και για τους «υποψιασμένους», το 2023 δεν είναι 2012. Έχουν μεσολαβήσει τόσο πολλά από τότε, που αποκλείεται η επανάληψή του.
*Ε. Χ. Καρρ «Τι είναι η Ιστορία;» μτφ. Φρίντας Λιάππα, εκδ. 70-Πλανήτης, 1974.
