Ο Πρόεδρος του Παναθηναϊκού έδιωξε έναν προπονητή και πήρε άλλον. Μια διαδικασία που είναι ο κανόνας στο ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Στο κάτω - κάτω οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ βάζουν τα λεφτά, αυτοί αποφασίζουν. Φυσικά, αυτοί που διαφωνούν με αυτή τη λογική είναι κάποιοι φίλαθλοι, πολλοί ή λίγοι, δεν ξέρω. Διότι εκτός από τους προπονητές της εξέδρας έχουμε και τους ιδιοκτήτες ΠΑΕ της εξέδρας.
«Πάρε και αυτόν, πάρε και τον άλλον», είναι οι διαρκείς απαιτήσεις αυτών των οπαδών. Και όταν τους ρωτάς «και πού θα βρει τόσα λεφτά;» σου απαντούν «τι σόι πρόεδρος είναι» και κάπου εδώ κλείνει η κουβέντα.
Παρακολουθώ ανελλιπώς ποδόσφαιρο παιδιόθεν και πέρασα κι εγώ από αυτή τη φάση. Έτσι λειτουργεί η οπαδική συνείδηση. Τα θέλει όλα. Θέλει νίκη κι ας είναι με γκολ με το χέρι και στις καθυστερήσεις. Άκρη δε βγάζεις.
Στην προκειμένη περίπτωση του Παναθηναϊκού –στην ουσία της απομάκρυνσης Γιοβάνοβιτς δε θα μπω– το πρόβλημα βρίσκεται για κάποιους στο ποιος τον διαδέχθηκε. Ένας Τούρκος. Τι κι αν είναι παγκοσμίας κλάσεως προπονητής. Τι κι αν ήταν προπονητής σε μεγάλες ομάδες με μεγάλους παίκτες! Αυτό που μετρά είναι η εθνικότητά του και εδώ επάνω διαβάζω σενάρια που κινούνται μεταξύ ανοησίας και συνωμοσιολογίας. Βέβαια, τις περισσότερες φορές αυτά πάνε μαζί.
Προφανώς, τον Τερίμ στην Ελλάδα δεν τον έφερε ο Ερντογάν ούτε τον επέβαλε ο Μητσοτάκης, πολύ δε περισσότερο ο Μπάιντεν. Όπως δεν έστειλε στην Ελλάδα κανένας από αυτούς τον Αταμάν, ο οποίος εξ όσων γνωρίζω έχει απογειώσει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.
Επίσης να πω ότι όταν Έλληνες ποδοσφαιριστές και προπονητές –και δεν είναι λίγοι– πήραν μεταγραφή για το τουρκικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, ουδείς Έλληνας σχολιαστής διανοήθηκε να δώσει πολιτικές προεκτάσεις σε αυτές τις μετακινήσεις. Ούτε καν όταν ο Μπακασέτας –αν δεν κάνω λάθος– σήκωσε την ελληνική σημαία στην Τραπεζούντα επειδή η ομάδα του κατέκτησε το πρωτάθλημα Τουρκίας.
Συνεπώς, καλόν είναι οι ανίδεοι γύρω από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ να μην ομιλούν δημοσίως διότι εκτίθενται.
Το αν καλώς απομακρύνθηκε ο Γιοβάνοβιτς αυτό είναι δουλειά των αθλητικογράφων και όσων συχνάζουν σε οπαδικά καφενεία, διαδικτυακά ή μη. Το ίδιο και η πρόσληψη του Τούρκου Τερίμ. Το ρίσκο που παίρνει η ιδιοκτησία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός είναι μεγάλο, όχι γιατί προσέλαβε έναν προπονητή που είναι Τούρκος, αλλά γιατί απομάκρυνε έναν προπονητή που αγαπήθηκε από μεγάλο μέρος των οπαδών του Παναθηναϊκού. Στους αγωνιστικούς χώρους θα κριθεί αυτή η επιλογή και ελπίζω να βγει επιτυχημένη.
Τα σενάρια πολιτικής φαντασίας φανερώνουν παντελή άγνοια το πώς λειτουργούν οι μεταγραφές σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τον ρόλο των μάνατζερς και των ενδιάμεσων και φυσικά τα οικονομικά δεδομένα των ομάδων. Η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν εξαρτάται ούτε από τον Τερίμ ούτε από τον Ιτούδη ούτε από τον Πέλκα και τον Μπακασέτα και παλιότερα από τον Κουτλουάι.
