Ακόμα και στον τίτλο που έδωσαν στο νέο τους κόμμα οι 11 ήταν απολύτως προβλέψιμοι. Καμιά φαντασία, καμιά πρωτοτυπία. Υποθέτω πως οι στοιχηματικές εταιρείες τον τίτλο «Νέα Αριστερά» θα τον είχαν με απόδοση κάτω από τη…μονάδα. Οι παλιοί αριστεροί, που ήταν επιφυλακτικοί στο πείραμα του ΚΚΕ εσωτερικού, δικαιολογούσαν τις επιφυλάξεις τους με το γνωμικό «με παλιό δέρμα δε φτιάχνεις καινούργιο παπούτσι». Αυτό ακριβώς ισχύει και με την 11άδα των βετεράνων της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ο αναγνώστης να είναι σίγουρος για ένα πράγμα: οσονούπω θα προκύψει και τρίτο κόμμα από αυτόν τον χώρο. Οι πολυδιασπάσεις είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Γιατί ως γνωστόν «όπου φτώχεια και γκρίνια». Με το που είδαν αυτό το πενιχρό 17,5% θυμήθηκαν τον παλιό, καλό τους εαυτό και άρχισαν τις γνωστές ίντριγκες.
Σήμερα με τη ριζοσπαστική Αριστερά ασχολείται ο μικρόκοσμος της πολιτικής και ο κόσμος των πρωινάδικων, που είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερος από τους πολιτικολογούντες εξ επαγγέλματος. Από τον Κασσελάκη μπορεί να ακούσεις και κάτι ασυνήθιστο και προκλητικό. Από τους 11 βλέπεις μόνο τη μούχλα μιας Αριστεράς που ξεφτίζει.
Γιατί κακά τα ψέματα. Από τη στιγμή που η ριζοσπαστική Αριστερά έχασε την προοπτική της εξουσίας περιπίπτει σταδιακά στην κατάσταση που ήταν πριν από 30 χρόνια. Σε λίγο καιρό θα μας είναι και συμπαθής. Όταν θα έχουμε ξεχάσει τα όσα διέπραξαν τα στελέχη της την περίοδο 2011-2019 μπορεί και να λέμε για κάποιους από αυτούς: «τι ωραία που τα λένε!»
Από τη στιγμή που η «δεύτερη φορά Αριστερά» έχει ενταφιαστεί με την ψήφο των πολιτών, δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με τα όσα λένε και κάνουνε, παρά μόνον στο χιουμοριστικό επίπεδο. Παχιά λόγια και βαθυστόχαστες πολιτικές προτάσεις θα ακούμε, αλλά θα έχουν τόση αξία όσο και η πεποίθηση του Λεωνίδα Κύρκου για «το μικρό κόμμα με τη μεγάλη γραμμή».
Αυτή η κατάσταση της πτώσης θα δώσει την ευκαιρία στους αθεράπευτα ρομαντικούς να βγουν για μια ακόμα φορά στην αναζήτηση της Αριστεράς των ονείρων τους. Συζητήσεις, συσπειρώσεις, διαφωνίες, καυγάδες, όλα αυτά που διαιωνίζονται σε ένα κυνήγι μιας φαντασίωσης που έχει λάβει όμως για όλους αυτούς τους ανθρώπους - οι περισσότεροι με άσπρα μαλλιά - έναν υπαρξιακό χαρακτήρα. Τους κατανοώ και συμπαρίσταμαι.
Τελικά, οι εκλογές του Ιουνίου ήταν ένας σταθμός της μεταπολιτευτικής μας περιόδου. Ήταν μια καθοριστική τομή και έτσι θα καταγραφεί στην Ιστορία. Το αποτέλεσμά τους θέτει τέλος σε μια ταραγμένη περίοδο και δημιουργεί πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων που θα αποτρέψουν την επανάληψη του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά από ένας θίασος - υπερπαραγωγή, θα καταντήσει ένα περιοδεύον μπουλούκι για επαρχιακές παραστάσεις.
