Αυτή τη δήλωση δεν την έκανε κάποιος ιμπεριαλιστής πρωθυπουργός ούτε κάποιος αποικιοκράτης. Την έκανε ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα. Για ποιο λόγο τα αραβικά κράτη δε δέχονται να φιλοξενήσουν τους κατατρεγμένους ομοεθνείς τους; Διότι στο παρελθόν, όπου εγκαταστάθηκαν Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, έγιναν κράτος εν κράτει ή επιχείρησαν να γίνουν.
Εγκαταστάθηκαν στην Ιορδανία άλλοι 250.000 πρόσφυγες αμέσως μετά τον πόλεμο των 6 ημερών. Εκεί το 1970 οργάνωσαν δύο απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά Χουσέϊν μαζί με αξιωματικούς του ιορδανικού στρατού που απέτυχαν, ενώ από το 1968 χρησιμοποιούσαν το ιορδανικό έδαφος ως ορμητήριο για επιθέσεις κατά του Ισραήλ, το οποίο απαντώντας έπληττε και υποδομές της Ιορδανίας.
Συγχρόνως οι φενταγίν είχαν συγκροτήσει δικό τους κράτος εντός της χώρας που τους φιλοξενούσε, περιφρονώντας τους νόμους της. Έτσι ο βασιλιάς Χουσεϊν και η στρατιωτική ηγεσία αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν άπαξ δια παντός την κατάσταση, με αφορμή και το σχέδιο Ρότζερς (Ιούλιος 1970) για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή που είχαν αποδεχθεί αρχικά ο Νάσερ και ο Χουσεϊν και απέρριψαν οι Παλαιστίνιοι. Η βασιλική λεγεώνα που αποτελείτο από πιστούς στον βασιλιά Βεδουίνους επιτέθηκε στα στρατόπεδα των προσφύγων.
Σε βοήθεια των Παλαιστινίων προσέτρεξαν οι Σύριοι που υπέστησαν δεινή ήττα από τα ιορδανικά στρατεύματα. Επακολούθησαν σφαγές Παλαιστινίων -κυρίως αμάχων, σε 3000 υπολογίζονται τα θύματα- αλλά η Ιορδανία επεβίωσε ως κράτος. Οι Παλαιστίνιοι μετακόμισαν μαζικά στον Λίβανο, ενώ λόγω αυτών των γεγονότων ιδρύθηκε η τρομοκρατική οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης».
Ο Λίβανος ήταν μια ευημερούσα πολυπολιτισμική χώρα, αλλά «με εύθραυστη πολιτική και συνταγματική ισορροπία». Οι Παλαιστίνιοι και εδώ προσπάθησαν να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος με τους δικούς τους νόμους και έτσι ξέσπασε στο Λίβανο, το 1975, ο καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος από τον οποίον μέχρι σήμερα οι Λιβανέζοι δεν έχουν συνέλθει. Σε αυτόν τον πόλεμο αναμίχθηκαν πρώτα οι Σύριοι του Άσαντ δύο φορές.
Την πρώτη, οι φιλικές προς αυτούς πολιτοφυλακές εισέβαλαν στον παλαιστινιακό καταυλισμό του Τελ αλ Ζατάρ και φόνευσαν περίπου 2500 αμάχους. Μερικά χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1982, χριστιανοί φαλαγγίτες, εκδικούμενοι τη δολοφονία του προέδρου του Λιβάνου, χριστιανού Μπασίρ Τζεμαγιέλ από συριακή πολιτοφυλακή -σύμμαχο των Παλαιστινίων- εισέβαλαν στα στρατόπεδα Παλαιστινίων προσφύγων στη Σάμπρα και στη Σατίλα και δολοφόνησαν περίπου 2-2500 ενόπλους και κυρίως αμάχους.
Το 1982 οι Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τον Λίβανο μετά την εισβολή του Ισραηλινού στρατού αφήνοντας πίσω τους ερείπια και μια κατατεμαχισμένη και πλήρως κατεστραμμένη χώρα.
Στο Κουβέιτ είχαν εγκατασταθεί περίπου 800.000 Παλαιστίνιοι. Όταν εισέβαλαν τα ιρακινά στρατεύματα στις 2 Αυγούστου 1990 σχεδόν όλοι οι Παλαιστίνιοι συντάχθηκαν αναφανδόν με τους εισβολείς, συμμετέχοντας στη λεηλασία τόσο ατομικών περιουσιών όσο και του εθνικού πλούτου.
Όταν απελευθερώθηκε το Κουβέιτ στα τέλη Φεβρουαρίου 1991 άγνωστος αριθμός Παλαιστινίων -οι αριθμοί ποικίλουν, αλλά όλοι αναφέρονται σε πολλές χιλιάδες- εκτελέστηκαν ως συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, ενώ υπήρξαν και μαζικές απελάσεις, περίπου 400.000.
Τούτων δοθέντων και πολλών άλλων, είναι εύλογο γιατί κανένα αραβικό κράτος δε θέλει να τους φιλοξενήσει. Πολύ δε περισσότερο η Ιορδανία του γιού του Χουσεϊν και η Αίγυπτος του Αλ Σίσι.
