Βασικά το θέμα είναι ποιος ορίζει. Αν αυτός που ορίζει ανήκει στην Αριστερά κανένα πρόβλημα. Είναι γνωστό παλαιόθεν ότι πας μη αριστερός είναι ακροδεξιός. Είναι κάτι σαν αξίωμα και για αυτόν τον λόγο στερείται σοβαρότητας. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς που τους πιστεύουν μόνον οι ίδιοι, τους έχει διαψεύσει πολλάκις η ίδια η πραγματικότητα.
Σήμερα το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι το μεταναστευτικό. Πρόβλημα κοινωνικό και πολιτισμικό. Εδώ επάνω δοκιμάζονται πολιτικές και χαράσσονται οι διαχωριστικές γραμμές. Η Αριστερά αντιλαμβανόμενη τις αλλαγές που γίνονται παγκοσμίως έχει ανακαλύψει πως το ιστορικό υποκείμενο της επανάστασης θα είναι οι μετανάστες. Η παραδοσιακή εργατική τάξη είτε απολαμβάνει πλέον τα αγαθά του καπιταλισμού είτε έχει προσχωρήσει στην αντισυστημική Δεξιά που καλύπτει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τα αιτήματά της. Συνεπώς η Αριστερά στην Ευρώπη έμεινε από εθνικό ακροατήριο. Για αυτό και τάσσεται εδώ και πολλά χρόνια υπέρ των ανοικτών συνόρων.
Από την άλλη μεριά αυτή η άνευ ορίων μετανάστευση ήταν φυσικό να προκαλέσει αντιδράσεις και αντισυσπειρώσεις. Και όχι μόνον από τον χώρο που αποκλήθηκε «ακροδεξιά» και στον οποίον τσουβαλιάζονται η Μελόνι και η Αγιούζο με τον Γερμανό υπερασπιστή των SS. Τρικυμία εν αριστερώ κρανίω.
Η συνταγή αυτή χαλά όταν αίφνης εμφανίζονται σοσιαλιστές με θέσεις στο μεταναστευτικό πολύ πιο «ακραίες» από αυτές των ακροδεξιών. Διότι μόνον ακροδεξιός δε μπορεί να χαρακτηριστεί ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών και μελλοντικός πρωθυπουργός Κιρ Στόρμερ, ο οποίος δήλωσε πως μια από τις πρώτες του ενέργειες ευθύς ως αναλάβει την εξουσία θα είναι ο περιορισμός της παράνομης μετανάστευσης.
Αλλά δεν πάει παρακάτω η πρωθυπουργός της Δανίας η Μέττε Φρεντέρικσεν, η οποία ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Πρωθυπουργός ούσα έλαβε αυστηρά μέτρα τόσο για την είσοδο των μεταναστών στη χώρα της όσο και για την απόδοση της δανέζικης υπηκοότητας, ενώ έχει προχωρήσει και σε απελάσεις όσων δε δικαιούνται άσυλο. Μάλιστα, την πολιτική της αντιγράφει η Σουηδία της οποίας η φυσιογνωμία έχει αλλοιωθεί από την παράνομη μετανάστευση με την εγκληματικότητα να κτυπά κόκκινο.
Φυσικά τα συντηρητικά κόμματα έχουν και μια ανάλογη ατζέντα σε μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα, όπως το ότι εναντιώνονται χωρίς υπεκφυγές στη woke ατζέντα και σε ζητήματα που αφορούν την τήρηση των νόμων και την επιβολή της τάξης, ενώ σχεδόν όλα αναφέρονται σε μια χριστιανική Ευρώπη. Μπορεί κάποια από αυτά τα κόμματα στο παρελθόν να είχαν εμπλακεί σε ακραίες συμπεριφορές, όμως σήμερα τα περισσότερα κινούνται εντός των πλαισίων της δημοκρατικής νομιμότητας, ενώ η Τζόρτζια Μελόνι, νεοφασίστρια στα νιάτα της, αποτελεί πλέον έναν παράγοντα σταθερότητας στην Ιταλία και περιζήτητο συνομιλητή από όλα τα μεγάλα συστημικά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι πολύ εύκολο να μοιράζουμε χαρακτηρισμούς, όμως η πολιτική είναι μια διαδικασία πολύ πιο σύνθετη, όπως θα φανεί και κατά την εκλογή προέδρου της Κομισιόν. Θα δημιουργηθούν συμμαχίες οι οποίες θα αναδείξουν τη συστημικότητα κομμάτων που η Αριστερά τα χαρακτηρίζει ακραία. Η Ευρώπη αλλάζει, κινείται προς τα δεξιά και υπάρχουν λόγοι για αυτό.
