Έγινε η διαδήλωση κατά των μη κρατικών πανεπιστημίων. Ήταν ουσιαστικά μια παρέλαση των οργανώσεων του ΚΚΕ σε διάφορους χώρους, με όλιγον παλαιστινιακή σάλτσα. Οι Παλαιστίνιοι δε λείπουν από πουθενά. Τα συνθήματα των διαδηλωτών γνωστά, με τη γνωστή τονικότητα, οι δηλώσεις των νέων «γέρων» γνωστές, γιατί τις ακούμε επί μισόν αιώνα και φυσικά μέσα στην ατραξιόν ήταν και τα τζαρτζαρίσματα με την ΕΛ.ΑΣ.
Το πρόγραμμα αναφέρει πως θα επακολουθήσει κατάληψη των σχολών. Υποθέτω πως θα υπάρξουν και συναυλίες των γνωστών «προοδευτικών» καλλιτεχνών και τα καθιερωμένα πάρτυ του Σαββατόβραδου. Δεν πιστεύω να ξέχασα κάτι από το ρεπερτόριο της Αριστεράς, το οποίο όπως θα γνωρίζει ο αναγνώστης είναι παραδοσιακό, χωρίς απρόοπτα και εκπλήξεις.
Φυσικά, η ζωή προχωρά και όπως θα έγραφε ο «Ρίζος» κάθε υγιής οργανισμός αποβάλλει τα περιττώματά του. Στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνία αποβάλλει τις σάπιες ιδέες που την ταλαιπωρούν από το 1974 και προχωρά. Η Αριστερά δίνει τώρα μια μάχη οπισθοφυλακών, μια μάχη για την τιμή των όπλων. Οι καθοδηγητές των νέων «γέρων» δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν τη φορά της Ιστορίας, απλώς με τις κινητοποιήσεις τους θέλουν να κρατήσουν ανοικτό το μαγαζάκι τους, καθώς τα ομοειδή καταστήματα σε όλη την Ευρώπη έχουν βαρέσει κανόνι εδώ και πολλά χρόνια.
Άκουγα τις δηλώσεις ενός «φοιτητή» και νόμιζα πως είχε κάνει αποστήθιση τα όσα έλεγε. Βλέμμα απλανές, ροή λόγου συνεχής, χωρίς αλλαγή τόνου όπως είθισται να γίνεται σε τέτοιες «επαναστατικές» συνθήκες. Λες και ο σύντροφος απλώς ανοιγόκλεινε το στόμα του και αυτό που ακουγόταν ήταν μια κασέτα με ταινία από κασετόφωνο ρετρό. Όταν ένας ολόκληρος χώρος είναι ρετρό, όταν βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις, είναι λογικό να αναμασά χιλιοειπωμένα συνθήματα που σήμερα ακούγονται γραφικά, βαρετά, ανούσια. Και οι ίδιοι οι διαδηλωτές φαίνεται πως κάνουν μια κομματική αγγαρεία.
Εννοείται πως τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα λειτουργήσουν παρά τις αντιδράσεις της Αριστεράς και κάποιων πανεπιστημιακών για έναν απλό λόγο: διότι ήταν μέσα στις προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας. Και το κυβερνών κόμμα οφείλει να εφαρμόσει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε. Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες. Φυσικά, οι διαδηλωτές εξ ιδεολογίας δε καταλαβαίνουν από τέτοια πράγματα, οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει μια κυβέρνηση απέναντι στους ψηφοφόρους της –δείγμα της σχέσης αντιπροσώπευσης—δεν αναγνωρίζονται, καθώς «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Όσον αφορά τους πανεπιστημιακούς που αντιδρούν, ενώ οι ίδιοι είτε έχουν κάνει τις μεταπτυχιακές τους σπουδές στο εξωτερικό είτε διδάσκουν στο εξωτερικό είτε σπουδάζουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό—κάποιοι εκ των οποίων ανήκουν και στις τρείς κατηγορίες—το πρόβλημα πρωτίστως αφορά το ήθος τους. Αφορά την προσωπική τους στάση που δε συμβιβάζεται με τις πολιτικές τους θέσεις επί του προκειμένου ζητήματος. Και ουδόλως μας αφορά αν φαίνονται ανακόλουθοι—είμαι επιεικής στις εκφράσεις μου- διότι υποκύπτουν στην κομματική πειθαρχία.
Τελικά, φαίνεται πως η υπόθεση των μη κρατικών πανεπιστημίων, αν εξελιχθεί με τρόπο θετικό, θα τερματίσει ένα καθεστώς ανομίας, τραμπουκισμών, κοινής αλητείας, βρωμιάς και δυσωδίας που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους. Το αν θα εξελιχθεί θετικά, αυτό εναπόκειται 100% στους κυβερνητικούς χειρισμούς.
